Παρακολουθῶ τὴν συγκέντρωσι στὸ Σύνταγμα. 

Εἰρηνική; Μᾶλλον κατ’ οὐσίαν!

Ἀστυνομία λίγη, ἀναλογικῶς μὲ τὸν ὄγκο τῶν διαδηλωτῶν. 

Κόσμος πολύς, ὄχι μόνον 50.000 ποὺ κάποιοι δημοσιοκᾶφροι ἰσχυρίζονται. Ἀρκετὲς φορὲς πολλαπλάσιος. 

Τὸ θέμα τῆς συγκεντρώσεως (ἀπεργίες κλπ) γνωστότατον. 

Μία ἀνησυχία διάχυτος σὲ ὅλους. Μία τεχνητὴ ἡρεμία; Πραγματική; Πλασματική;

Δὲν ἔχει σημασία…

Τὸ οὐσιῶδες εἶναι πὼς οἱ μπαχαλάκηδες (μὲ τοὺς γνωστοὺς καθοδηγητές τους) παρόντες.  

Ἔπιασαν «δουλειὰ» ἐδῶ καὶ λίγην ὥρα.  

Ξέρουν αὐτοί..

Εἶδα καὶ γνωστὰ πρόσωπα σὲ ….φιλικὲς συνομιλίες μὲ τὶς δυνάμεις καταστολῆς…

Φωτιὲς ἀναπηδοῦν σὲ διάφορα σημεῖα… 

Τὰ δακρυγόνα ἀραιά, ἀλλὰ δηλώνουν παρουσία ἰσχύος. 

Ἔκαψαν καὶ τὸ φυλάκιον τοῦ Εὔζωνος. Τί σημασία ἔχει ἐὰν εἶναι συμβολικό;

Ἔχει γιὰ αὐτοὺς τὴν ἴδια ἀξία ποὺ ἔχει ἕνας κᾶδος σκουπιδιῶν. Τόσες ἀξίες, μνήμη καὶ συνείδησι ἔχουν. Οὔτε τῶν παππούδων τους τὸ ἔργο καὶ τὴν θυσία δὲν ἀναγνωρίζουν. 

Ἀλλὰ τὸ ἐνδιαφέρον παραμένει στὸ πλῆθος. Ἥρεμο! Πάρα πολὺ ἥρεμο! Τόσο ποὺ θυμίζει τὴν ἀπόλυτο σιωπή, ἡ ὁποία τρομάζει! Αὐτὴν τὴν σιωπὴ ποὺ ἀκοῦμε σὲ ἔρημο δᾶσος ἢ σὲ σπηλιὰ βαθυτάτη ἢ πρὸ τῆς μάχης, ὅταν παρατάσσονται οἱ στρατοὶ ἐνάντια!

Μάλιστα, παρ’ ὅ,τι οἱ μπαχαλάκηδες (ἐντεταλμένοι, βαλτοί, προγραμματισμένοι) παρεισέφρησαν στὴν διαδήλωσι, κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς τὶς ἔφαγε, ὄταν ἀνεγνωρίσθη ἀπὸ τὸ πλῆθος. Δῆλα δή, τὸ πλῆθος ἀγωνίζεται νὰ κρατήσῃ «καθαρὴ» τὴν διαμαρτυρία του.  Καὶ σιωπηλή!

Ποῦ θὰ καταλήξῃ ὅλο αὐτό;

Δὲν ἐχει πλέον σημασία. 

Ἔχουν ἤδη παραταχθεῖ οἱ στρατιὲς τῶν ἐπιδόξων διακυβερνητῶν μας. Ἀδημονοῦν νὰ μᾶς σώσουν μὲ κάθε δυνατόν τρόπο. Θὰ σφαγοῦν μεταξύ τους γιὰ τὰ γλυκὰ μάτια τῆς ἐξουσίας. 

Ἴσως  ἀναρωτηθεῖτε γιὰ τὴν σιωπή. Ποῦ τὴν ἀκούω; Ποῦ τὴν βλέπω; Πῶς τὴν ἀντιλαμβάνομαι;

Ἐδῶ καὶ δύο χρόνια ἡ κατάστασις ποὺ ζοῦμε εἶναι πλήρης ὀργῆς. Δὲν βλέπεις καὶ δὲν ἀκοῦς ποὐθενὰ λόγια χαρᾶς, αἰσιοδοξίας, θάῤῥους. Καταχνιά, ἀπελπισία καὶ ἀδιέξοδα. 

Ὅλο αὐτὸ ἔχει ἐκφρασθεῖ ἤδη μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο. Πορεῖες, συγκεντρώσεις, πόλεμο…. 

Κάτι λείπει… Κάτι δὲν πάει καλά… Κάτι στραβώνει….  Ὄχι γιὰ τὸν τελικὸ μας στόχο ὡς λαοῦ. Γιὰ τὸ ἐδῶ καί τώρα. 

Κάτι μυρίζει ἄσκημα…. Μᾶς πνίγει…

Ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ πῶς κατάφερε ἕνα τόσο ξεπεσμένο καὶ ξεπουλημένο σύστημα νὰ διοργανώσῃ τόσο μεγάλην συγκέντρωσι. Τί στά κομμάτια; Μόνον ἀπελπισία ὑπάρχει στὶς καρδιές τῶν συμπατριωτῶν μου;

Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλην τοὺς δίδω κι ἕνα δίκαιον. Ἔτσι πρέπει.

Δὲν γίνεται διαφορετικῶς. Πρέπει ὅλο αὐτὸ ποὺ βλέπουμε, αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀπελπίζει, ποὺ ἐκφράζει μόνον τὸ ἄδικο καὶ τὸ ἀνήθικον νὰ πέσῃ. Νὰ πέσῃ μέ πάταγο καὶ νὰ κάνῃ κρότο. Καὶ τὸ ἄδικο, τὸ σᾶπιο, τὸ βρωμερὸ δὲν εἶναι μόνον αὐτοὶ ποὺ πέρασαν τὸ κατώφλι τῆς βο(υ)λῆς. Εἶναι καὶ οἱ πέριξ. Εἶναι καὶ οἱ ἐπίδοξοι. Εἶναι καὶ οἱ ἀπ’ ἔξω. Εἶναι οἱ πᾶντες. 

Ἐσύ, ἐγώ, ὁ γείτονας… Ὅλοι… Δὲν ἀλλάζει αὐτό. Τὸ ἔχουμε πεῖ…

Εἶναι ἴσως οἱ τελευταῖες ἀναλαμπές… Ἴσως τὰ τελευταῖα βήματα πρὸ τῆς ἐξόδου. Εἶναι τὸ μεγάλο βῆμα ποὺ ὀφείλουμε σὲ ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ἄλλην γενεὰ ποὺ θὰ ἀκολουθήσῃ. 

Στημένα παιχνίδια! Στημένες παραστάσεις! Στημένα ὅλα! 

Γιὰ ἐτοῦτο τόση σιωπή. Μούδιασμα. Ἡρεμία. Λὲς κι ὅλοι σιγὰ σιγὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν παγίδα. Διότι εἶναι παγίδα. Δὲν θὰ ἐπιτρέψουν σὲ κανέναν μας νὰ πέσουν ὅλοι αὐτοὶ μὲ τὸν «λογικὸ» τρόπο. Ὅλοι αὐτοὶ θὰ πέσουν, θὰ ἐκτοπισθοῦν, θὰ ἐξαφανισθοῦν μόνον μὲ τὴν ὑπέρβασι. Μόνον μὲ αὐτὸ ποὺ κάνουν οἱ ἥρωες. Μόνον μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχουμε καταχωνιάσει μέσα μας καὶ δὲν τοῦ δίδουμε χῶρο νὰ ἐκφρασθῇ. 

Βόμβες, πέτρες καὶ δάκρυα. Καλὴ ἡ παράστασις. Ἀλλὰ χιλιοπαιγμένη. Μὲ κακοὺς ἠθοποιούς, κομπάρσους κι ἀκόμη χειροτέρους διοργανωτές. Κρίμα… Διότι κάθε τέτοια παράστασις στοιχίζει σὲ χρῆμα, σὲ χρόνο, σὲ κόπο… 

Βόμβες, πέτρες, δάκρυα… Τελευταῖες παραστάσεις. Περᾶστε παρακαλῶ. Σὲ λίγον καιρὸ θὰ τὶς ἀναπολοῦν κάποιοι. Αὐτοὶ ποὺ θὰ θωροῦν τὸν κόσμο ἀνάποδα.

Φιλονόη. 

φωτογραφία