-Μὴ χαροῦν! 

-Γιατί νά χαροῦν οἱ ἐχθροί μου;

-Διότι θὰ μάθουν πὼς τὴν ἔπαθες!

Αὐτοὺς τοὺς πολὺ ἐνδιαφέροντες διαλόγους εἶχα συχνὰ στὴν ζωή μου, ἀπὸ μικρὸ παιδί. 

Τόσο συχνά, ποὺ τελικῶς μάθαμε πὼς πρέπει νὰ ζοῦμε ἐντὸς τοῦ «πρέπει», δίχως προσωπικὰ κριτήρια καὶ ἔκφρασι τῶν πραγματικῶν μας ἀναγκῶν. 

Τραγικόν!

(Λέμε τώρα, διότι προσωπικῶς δὲν ἔχω ἐχθρούς, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἐχθρεύομαι κάποιον! Ἐκτὸς ἐὰν οἱ ὅποιοι αἰσθάνονται ἐχθροί μου διότι ἐχθρεύονται ἐμέναν!)

Γιατί θυμήθηκα σήμερα αὐτήν τήν φράσι; 

Τὴν ἄκουσα νὰ τὴν λέῃ κάποια μητέρα στὸ παιδί της, καὶ τότε ξύπνησαν ὅλες οἱ δικές μου μνῆμες. 

Εἶναι πολλὲς οἱ παράμετροι ποὺ θέλω νὰ ἀναλύσω, ἀλλὰ λόγῳ χρόνου (ὅλων μας) θὰ παραμείνω στὰ γενικά. 

Δῆλα δή, σὲ δύο βασικὲς παραμέτρους.

Τὴν ἀτομικὴ καὶ τὴν ἐθνική. 

Μὴ χαροῦν οἱ ἐχθροί μου, ἀπὸ κάποιο πάθημά μου φυσικά. 

Τί εἶναι ὅμως τό πάθημα; Ποιός τό ὁρίζει; Ὁ κοινωνικός ἰστός ἢ τά προσωπικά κριτήρια;

Ἀναλόγως φυσικὰ τῶν δεδομένων, μποροῦμε νὰ καθορίσουμε καὶ τὸ πάθημα.

Πάθημα εἶναι μία ἀποτυχία. Εἶτε ἐπαγγελματικὴ εἶτε προσωπική. Ἀλλὰ καὶ πάλι, κάτι τέτοιον εἶναι σχετικό. 

Ἐάν γιὰ παράδειγμα κάποιος φορτωθῇ μὲ ἔνα διαζύγιον, εἶναι πάθημα ἢ εἶναι κάτι ἄλλο; Πόσο σχετικό εἶναι αὐτό μέ τίς κοινωνικές δομές; Πόση ἀξία ἔχουν οἱ σημερινές κοινωνικές δομές γιά νά τίς ὑπολογίζουμε;

Ἐάν γιά παράδειγμα ἡ κοινωνία μας πνέῃ ἀξιακῶς τά λοίσθια, τότε βάσει ποιῶν ἀξιῶν κι ἀρχῶν κρίνονται τέτοιου εἴδους ἐπιλογές κι ἀποφάσεις; Αὐτῶν πού τίς ἔχουν καταῤῥίψει ἤ αὐτῶν πού τίς διατηροῦν καὶ τίς προασπίζονται  ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ;

Κι ἐάν σταθοῦμε σέ αὐτούς πού τίς προασπίζονται, εἶναι δυνατόν νά χαροῦν μέ τό πάθημα κάποιου, οἱ  ἄνθρωποι ποὺ διατηροῦν ἀξίες; Ἄρα μήπως ἀναφερόμεθα σέ νούμερα πού ἀσχολῶνται μόνον μέ νούμερα;

Ἐάν πάλι ἡ ἀποτυχία εἶναι ἐπαγγελματική, βάσει ποιῶν δεδομένων θά κριθῇ κάποιος; Τῶν κοινωνικῶν, τῶν κρατικῶν ἢ τῶν τραπεζικῶν; Ἔχουμε συνειδητοποιήσει πώς ἀποτυχία δὲν εἶναι ἡ πτώσις μίας ἐπιχειρήσεως ἀλλά γενικότερα ἡ πτώσις τοῦ καπιταλιστικοῦ μοντέλου πού ἔχουμε υἱοθετήσει;

Ἐάν δῆλα δή, ἡ ἀποτυχία ἑνός συστήματος, ἐντός τοῦ ὁποίου διαβιῶ, μέ συμπαρασύρῃ, τότε ἔχω πάθει ἢ ἔχω παρασυρθεῖ ἀπό τήν γενική κατρακύλα;

Γιὰ ἐμέναν προσωπικῶς, ἀποτυχημένον εἶναι ἐκεῖνον τὸ πρόσωπο ποὺ δὲν διαθέτει ἀρχές κι ἀξίες. Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν ὄνειρα, στόχους, δεσμεύσεις. Εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ὑπάρχουν λᾶθρα, μόνον γιὰ νὰ κοπρίζουν τὸν πλανήτη. Εἶτε λέγονται πολιτικοί, εἶτε ἐπιχειρηματίες, εἶτε σκέτο  συνάνθρωποι!

Ἀποτυχημένοι εἶναι ὅσοι δὲν σέβονται καὶ δὲν τιμοῦν τίποτα. Ὅσοι στὸν βωμὸ τοῦ χρήματος θυσιάζουν τὰ πάντα καὶ τοὺς πᾶντες. Ὅσοι ξαπλώνουν σὲ ἕνα κρεββάτι μόνον γιὰ νὰ ἔχουν μίαν ντουλάπα γεμάτη ῤοῦχα. Ὅσοι ἐγκαταλείπουν τοὺς συντρόφους τους διότι δὲν ἐχόρτασαν. Ὅσοι παραπλανοῦν τοὺς συνεταίρους τους διότι ἐπίσης δὲν ἐχόρτασαν. Ὅσοι κλέβουν, παραποιοῦν, ἀλλοιώνουν, ἀσχημαίνουν, ἀμαυρώνουν καὶ καταστρέφουν τὴν ὀμορφιά, σὲ ὅποιαν μορφὴ κι ἐὰν ἐκφράζεται.  

Ὅσοι οὐσιαστικῶς πρόδωσαν τὴν Φύσι τους κι ἀπὸ ἄνθρωποι κατήντησαν ἀνθρωπάρια καὶ ἀνθρωποειδή!

Ὅταν λοιπὸν κάποιος ἀποτυχημένος πέσῃ, θὰ χαρῶ ἰδιαιτέρως. Ἂν καὶ δὲν εἶναι ἐχθρός μου. Ὅταν ὅμως πέσῃ κάποιος ἐπιτυχημένος Ἄνθρωπος, τότε γιατί νά χαρῶ; 

Ἀντιστρέφοντας τὸ σημεῖον τῆς ἀναφορᾶς μου, ποιός εἶναι ὁ ἐχθρός μου; Ποιός θά μποροῦσε νά χαρῇ μέ μίαν πτώσι μου; Κάποιος πού σέβομαι ἢ κάποιος πού φτύνω; 

Ἐὰν χαρῇ αὐτός πού σέβομαι, τότε δὲν εἶναι Ἄνθρωπος καὶ δὲν ἀσχολοῦμαι μαζύ του. Ἐὰν χαρῇ αὐτός πού δὲν σέβομαι, γιατί αὐτό θά πρέπῃ νά μέ ἀπασχολῇ;

Συνεπῶς, χαρεῖ δὲν χαρεῖ, εἶναι ἀδιάφορον. Ἐὰν πάθω κάτι (δῆλα δή, ἐὰν πάθω κάποιο πάθημα) καὶ χαρῇ κάποιος,  ὄχι μόνον δὲν εἶναι ἐχθρός μου, ἀλλὰ τυγχάνει κι ἀνύπαρκτος! Κι αὐτὸ νομίζω πὼς κάθε συνειδητοποιημένος τὸ ἀντιλαμβάνεται. 

Ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευρά, ὑπάρχει καὶ τὸ ἐθνικό ἐπίπεδον. 

Σὲ αὐτὸ τὰ πράγματα διαφοροποιοῦνται ἀρκετά. 

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ χαρῇ ὁ ἐχθρός μου σὲ κάποιο μου πάθημα. Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ ἐχθρός ἔχει φροντίσει μὲ τὸν καλλίτερον δυνατόν τρόπο νὰ μοῦ προκύπτουν διαρκῶς παθήματα. Συνεπῶς οὐσιαστικῶς, ὁ πόλεμος μεταξύ ἐμοῦ καὶ τοῦ ἐχθροῦ μου, ὐφίσταται. 

Σὲ ἔναν πόλεμο σαφῶς καὶ χαίρεται ὁ ἐχθρός μου ὅταν ἐγὼ πάσχω. Ἄλλως τε, γιὰ ἐτοῦτο εἶναι ἐκεῖ. Γιὰ νὰ πάσχω ἐγώ. 

Μοῦ φάνηκε πολὺ ἀστεῖα λοιπὸν ἡ φράσις ἐκείνη τῆς μητέρας, πρὸ ἡμερῶν, ποὺ μὲ ἀγωνία ἐπάσχιζε νὰ συνετίσῃ τὸ παιδάκι της!!! (Ἀλήθεια, τί ἐχθρούς θά μποροῦσε νά ἔχῃ ἕνα παιδάκι;)

Μοῦ θύμισε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε χάσει ὡς ἔθνος, τὴν ὑπερηφάνεια μας! Τὴν συνειδητότητα! Τὴν ἀξιοσύνη!

Μᾶς προσβάλλουν καθημερινῶς ἀνεγκέφαλα ὄντα καὶ παρακολουθοῦμε ἀμήχανοι. Μόνον κάποιοι γραφικοὶ κοκκινίζουν ἀπὸ ντροπή, ξέροντας καὶ πασκίζοντας, μὲ τὶς μικρές τους δυνάμεις, νὰ ἀποδείξουν πὼς δὲν εἶναι ἐλέφαντες. 

Ἀλλὰ καὶ σὲ προσωπικὸν ἐπίπεδον,  ὅταν ἀσχολούμεθα μὲ πρόσωπα καμμίας ἀξίας, τοὺς λεγομένους «ἐχθρούς», ὁμοίως πέφτουμε σὲ παγίδες. 

Ἐχθρός μου εἶναι ὁ ἑαυτός μου ποὺ ἀξιώνει σεβασμὸ ἀπὸ τοὺς μὴ σεβαστούς! 

Ἐχθρός μου εἶναι τὸ ψεῦδος καὶ ὁ σκοταδισμός!

Ἐχθρός μου εἶναι ἡ πλαστὴ πραγματικότης, ἐντὸς τῆς ὁποίας διαβιοῦμε! 

Αὐτὰ τὰ ἐκτρώματα, εἶτε χαροῦν, εἶτε δὲν χαροῦν, μοῦ εἶναι ἀδιάφορον!

Φίλος μου ἡ ἀλήθεια! Τὸ φῶς! Ἡ ἐλευθερία! Μόνον γιὰ αὐτῶν τῶν ἀξιῶν τὴν πραγματικότητα νοιάζομαι!

Μόνον ὅσοι τὶς ὑπηρετοῦν εἶναι σεβαστοί!

Μόνον ὅσοι τὶς προστατεύουν δικαιοῦνται νὰ ἔχουν ἄποψι. 

Φιλονόη.

φωτογραφία