22 Ιανουαρίου, στην Παλιά Βουλή, μπροστά στο άγαλμα του έφιππου Γέρου αγωνιστή της ανεξαρτησίας ομιλεί η “ανεξάρτητη” κίνηση προσκηνυμένων. Μπουτάρης, Χατζηδάκης και η μη εξαιρετέα Διαμαντοπούλου.

Η γυναίκα που άφησε εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές χωρίς βιβλία μιλάει στην παλιά Βουλή για το μέλλον σου το 2020.

Η γυναίκα που κλείνει ελληνικά σχολεία του εξωτερικού, ακόμη και αυτά που ΔΕΝ χρηματοδοτούνται από το κράτος μιλάει για το μέλλον σου το 2020.
Η γυναίκα που προτείνει ως επίσημη γλώσσα της χώρας τα αγγλικά μιλάει για το μέλλον σου το 2020.
Και απ’ έξω 5 γραφικοί να εξοργίζονται, και 50 χειροκροτητές.

Και εσύ που είσαι;

Είσαι στο σπίτι με ότι σου έχει απομείνει από την ιδιωτική σου ύπαρξη αναμένοντας το μοιραίο.
Αναμασάς τα ίδια κοινότυπα άρθρα που συλλέγεις στο διαδίκτυο, αδιασταύρωτα και αμάσητα.
Αναζητείς τη γαλήνη της “εσωτερικής αναζήτησης” αποστασιοποιημένος από τη ζωή σου που καίγεται σαν άλλη στρουθοκάμηλος.

Μα τί νόημα έχει να διαμαρτυρηθείς, δεν θα αλλάξει κάτι, λες, είναι ανούσιο…
Μία διαδήλωση μόνο. Μία διαδήλωση ακόμη. Τι θα φέρει…
Αλήθεια ποιο το νόημα να κατέβεις σε μία διαδήλωση…
Το αναρωτιόμουν κι’ εγώ αυτό.

Το αναρωτιόμουν αυτό όμως όντας στη διαδήλωση ενάντια στην έχιδνα της παιδείας και η απάντηση στο δρόμο βγαίνει. Βγαίνει ως βίωμα, όχι ως λογική σκέψη.
Και η απάντηση είναι η εξής:

Αλλάζεις. Αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Συντελείται μέσα σου η επανάσταση, εσωτερικεύεις και διεργάζεσαι το πόλεμο που γίνεται έξω σου. Αυτή είναι η εσωτερικότητα. Όταν η πραγματικότητα γίνεται κτήμα σου, και ο εαυτός σου μέρος της πραγματικότητας και της κοινωνικής συνείδησης.
ΜΕΤΕΧΕΙΣ.
Τότε η λογική και το συναίσθημα και το βίωμα γίνονται ένα και πας παρακάτω. Ξεδιπλώνεται η ιστορία παρακάτω.

Από τον υπολογιστή δεν βλέπεις τίποτε. Από τον υπολογιστή και μόνο είσαι ένας απαθής αναγνώστης και ένας άκριτος αναμεταδότης. Μία αθώα παρθένα με διερρηγμένο τον υμένα που το συζητάει. 

Κάποια στιγμή θα πρέπει να το πάρεις απόφαση. Θα πρέπει να εξοργισθείς.
Θα πρέπει να φτάσεις στο αδιέξοδο για να δεις παρακάτω, πριν το αδιέξοδο φτάσει αδυσώπητο σε εσένα.
Θα πρέπει να τολμήσεις το βήμα που θα σε φέρει αντιμέτωπο με τον τοίχο. Τον νοητό τοίχο του μυαλού.
Δεν μπορείς να μιλάς για υπέρβαση εαυτού όταν δεν μπορείς να υπερβείς το κατώφλι του σπιτιού σου.

Δεν πρόκειται ποτέ να τρέξεις αν δεν ματώσεις τα γόνατά σου μπουσουλώντας.