Ἕνα μεγάλο σπυρί… πονᾶ γιὰ χρόνια… Τὸ κουβαλᾶς, σὲ τρώει, σὲ μαραζώνει…Γεμάτο πῦον, γεμάτο μαῦρο καὶ σιχαμερὸ πῦον…
Δὲν ἔχει σημασία ἀπὸ ποῦ προέρχεται…
Ἴσως νὰ εἶναι ἀπὸ μίαν ξεχασμένη σφαίρα κάπου μέσα στὸ σῶμα σου…
Ἴσως ἀπὸ κάποιαν δυσλειτουργία τοῦ ὀργανισμοῦ…
Ἴσως νὰ εἶναι ἀπὸ μίαν ξεχασμένη σφαίρα κάπου μέσα στὸ σῶμα σου…
Ἴσως ἀπὸ κάποιαν δυσλειτουργία τοῦ ὀργανισμοῦ…
Ἴσως γιατὶ ἐκεῖνο τὸ σημεῖον τὸ παρέβλεψες, τὸ ἀγνόησες καὶ ἀσθένησε…
Οἱ ἰατροὶ δὲν ξέρουν νὰ θεραπεύσουν τὴν ῥίζα κάποιου προβλήματος…
Ἔτσι καὶ γιὰ τὰ σπυριά… Θεραπεύουν τὰ σπυριὰ κι ὄχι τὸ αἴτιο ποὺ τὰ δημιουργεῖ…
Σπάνια, πολὺ σπάνια ἀναζητοῦν τὰ αἴτια δημιουργίας τους….
Ὁ στόχος τους εἶναι νὰ μὴν ὑπάρχουν ἐμφανὴ σπυριά… Νὰ φαίνεται τὸ σῶμα κι ἄς μὴν εἶναι…
Ἔτσι καὶ γιὰ τὰ σπυριά… Θεραπεύουν τὰ σπυριὰ κι ὄχι τὸ αἴτιο ποὺ τὰ δημιουργεῖ…
Σπάνια, πολὺ σπάνια ἀναζητοῦν τὰ αἴτια δημιουργίας τους….
Ὁ στόχος τους εἶναι νὰ μὴν ὑπάρχουν ἐμφανὴ σπυριά… Νὰ φαίνεται τὸ σῶμα κι ἄς μὴν εἶναι…
Κάποιαν στιγμή ὅμως, ὅταν φθάσῃ ἡ ὥρα του, τὸ σπυρὶ σπάει… Ἐὰν δὲν γίνῃ αἰτία ὁλικῆς μολύνσεως, τότε σκάει… Κι ὅταν σπάῃ, ἐκείνην τὴν στιγμὴ ποὺ σκάει, μία μπόχα ξεπηδᾶ…Δὲν τὴν ἀντέχεις…
Βρωμᾶ ὁ τόπος…
Βράζει ἡ πληγή…
Ξερνᾶ…Βρωμᾶ καὶ ξερνᾶ…
Πῦον γλοιῶδες… σαπισμένο… βρωμερό ῥέει…
Βρωμᾶ ὁ τόπος…
Βράζει ἡ πληγή…
Ξερνᾶ…Βρωμᾶ καὶ ξερνᾶ…
Πῦον γλοιῶδες… σαπισμένο… βρωμερό ῥέει…
Καὶ μετὰ φθάνει τὸ αἷμα… Πολὺ αἷμα…
Ἢ τὸ κυττᾶς νὰ τρέχῃ ἢ τὸ καθαρίζεις διὰ παντός…
Ἢ τὸ κυττᾶς νὰ τρέχῃ ἢ τὸ καθαρίζεις διὰ παντός…
Πιάνεις τὸ μαχαίρι…Καθαρίζεις τὴν πληγὴ ὅσο πιὸ βαθειὰ γίνεται… Πονᾶς… Ἀλλὰ ἐὰν δὲν τὸ κάνῃς θὰ πεθάνῃς… Τὸ ξέρεις….
Καὶ σφίγγεις τὰ δόντια καὶ καθαρίζεις… Καὶ πονᾶς, καὶ τρέχει τὸ αἷμα καὶ σφίγγεις τὰ δὀντια…
Κι ὅταν φύγῃ ὅλο τὸ πῦον, ὅταν τὸ αἷμα βγῇ καθαρό, τότε μόνον ἕνα γλυκὸ μούδιασμα, μία ἀνακούφισις…
Καὶ σφίγγεις τὰ δόντια καὶ καθαρίζεις… Καὶ πονᾶς, καὶ τρέχει τὸ αἷμα καὶ σφίγγεις τὰ δὀντια…
Κι ὅταν φύγῃ ὅλο τὸ πῦον, ὅταν τὸ αἷμα βγῇ καθαρό, τότε μόνον ἕνα γλυκὸ μούδιασμα, μία ἀνακούφισις…
Εἶναι μία Ἁπλῆ πληγὴ πλέον ποὺ θὰ περάσῃ… Δὲν γίνεται νὰ μὴ περάσῃ…Κάθε πληγὴ περνᾶ…
Ἁπλῶς αὐτὴ πῆρε λίγο περισσότερο χρόνο….
Ἁπλῶς αὐτὴ πῆρε λίγο περισσότερο χρόνο….
Τὰ σημάδια ποὺ ἀφήνει μία πληγὴ στὸ σῶμα δὲν φεύγουν ποτέ….
Μένουν ἐκεῖ γιὰ νὰ θυμίζουν τὸν πόλεμο τοῦ σώματος μὲ τοὺς ἐχθρούς του…
Μικρὰ ἢ μεγάλα, πάντα ὀρατὰ καὶ ἔντονα….
Μένουν ἐκεῖ γιὰ νὰ θυμίζουν τὸν πόλεμο τοῦ σώματος μὲ τοὺς ἐχθρούς του…
Μικρὰ ἢ μεγάλα, πάντα ὀρατὰ καὶ ἔντονα….
Ὅμως τὰ σημάδια εἶναι δεῖγμα δυνάμεως! Ἀπόδειξις πὼς αὐτὸ τὸ σπυρί, αὐτὸ τὸ ἐπικίνδυνο κι ἀρρωστημένο σπυρί, ἦταν ἐκεῖ… Σοῦ ἔμαθε πὼς ἔχεις τὸ κουράγιο νὰ καταπολεμᾷς τὰ σπυριά… Σὲ ἐνδυνάμωσε καὶ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅλο καὶ πιὸ ὑπερήφανος γιὰ τὸ κουράγιο σου…
Τὰ σημάδια μου εἶναι οἱ μάρτυρες αὐτῶν ποὺ κατάφερα νὰ πολεμήσω καὶ νὰ νικήσω! Εἶναι καθαρά, πεντακάθαρα καὶ πανέμορφα σημάδια…
Ἴσως σὲ κάποιους νὰ προκαλοῦν ἀπέχθεια, ἢ ἀκόμη καὶ τρόμο…
Ἴσως νὰ ἐνοχλοῦν…
Ἀλλὰ ἐγὼ τὰ λατρεύω! Τὰ καμαρώνω.. Τὰ θαυμάζω!
Ἴσως σὲ κάποιους νὰ προκαλοῦν ἀπέχθεια, ἢ ἀκόμη καὶ τρόμο…
Ἴσως νὰ ἐνοχλοῦν…
Ἀλλὰ ἐγὼ τὰ λατρεύω! Τὰ καμαρώνω.. Τὰ θαυμάζω!
Ὅταν σπάῃ τὸ σπυρί καὶ βγῆ ὅλο τὸ πῦον ἡ ἀνακούφισις εἶναι μεγάλη, ἀπέραντη… Δὲν ἔχει σημασία πλέον τὸ αἷμα ποὺ ἐχρειάσθη νὰ τρέξῃ πρὸ κειμένου νὰ καθαρίσῃ ἡ πληγή. Δὲν ἔχει καμμίαν σημασία… Πληγὴ εἶναι καὶ θὰ κλείσῃ!
Σημασία ἔχει ποὺ κατάφερες νὰ τὴν καθαρίσῃς!
Σημασία ἔχει ποὺ κατάφερες νὰ τὴν καθαρίσῃς!
Υ.Γ. Τὸ σημερινό μας σπυρὶ εἶναι ἡ Ὕβρις! Πρέπει καὶ θὰ σκάσῃ, θὰ σπάσῃ, θὰ καθαρίσῃ… Εἶναι ἀνάγκη! Ὅταν θὰ τρέξῃ τὸ αἷμα θὰ εἶναι μία χαρά… Τὸ αἷμα σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις λειτουργεῖ ὡς μέσον καθαρμοῦ! Τὸ χρειαζόμαστε!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.