Γνώρισα τὸν ἥλιον εἰς τὰ μισὰ τῆς ζωῆς,
τὴν γῆν τῆς Αὐγῆς·
ὁποὺ πίσω του κρύβει,
μονάχα σταχτιὰ συννεφιὰ θαρρεῖς.

Γνώρισα τὸν ἐρχομὸν του,
τὴν γῆν τῆς Αὐγῆς·
μὰ ἔπρεπε τότες νὰ ζήσω σύγκοιτος,
μὲ τοῦ φευγιοῦ του τὴν μοναξιά, νὰ χαρῇς.

Γνώρισα τὸ Μέγα Φῶς,
τὴν γῆν τῆς Αὐγῆς·
καὶ τότες ἀπ’ τὸ σκότος,
προσμένω μύρα νὰ ἰδῶ, τῆς ἀνατολῆς.

Γνώρισα ζωὴ, τὸ ξημέρωμα,
τὴν γῆν τῆς Αὐγῆς·
ὁποὺ γυμνὴ ἁπλώνεται εὐωδιά…
μὰ ἔπειτας, σούρουπον ἔρχεται
κι ἡ νυκτιά…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
3-4-2012