Ἤθελα, τότε ποὺ σὲ γνώρισα, νὰ ἤσουν γήινος….
Ἤθελα νὰ μὴν ἤσουν Θεός καὶ νὰ μποροῦσα νὰ συνομιλήσω μαζύ σου σὰν κάθε  Ἄνθρωπος μὲ Ἄνθρωπο….
Ἤθελα νὰ κυττάξω δίπλα μου καὶ νὰ σὲ δῶ…
Ἀλλὰ δὲν γινόταν!
Ἐσὺ ἤσουν Θεὸς κι ἐγὼ ἐπάσκιζα νὰ γενῶ Ἄνθρωπος!
Ἐσὺ ταξείδευες ἤδη κι ἐγὼ ἐπάσκιζα νὰ ἀνακαλύψω τὸ τὶ ἐστὶ ταξείδι….

Ἤθελα νὰ γεννηθῶ πιὸ συμβατή!
Πιὸ καθημερινή…
Πιὸ λίγο ἀπὸ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν γύρω μας…
Ἀλλὰ δὲν γινόταν….  Συναντηθήκαμε…. Καὶ τότε ἄλλαξαν τὰ πάντα… Κατάλαβα….
Ἐσὺ ἔφτιαχνες τὸν Κόσμο ἀπὸ τὴν Ἀρχὴ κι ἐγὼ ἐπάσκιζα νὰ ἀνακαλύψω τὸ τὶ σημαίνει Κόσμος….

Ἤθελα νὰ διαβιῶ ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι….
Δίχως ἔγνοιες…  Δίχως βάρη… Δίχως ἄχθη…. Μὲ χάχανα.. Μὲ σαχλαμάρα… Μὲ πρόσκαιρη ἡδονή….
Μὰ δὲν γινόταν….  Δὲν μοῦ τὸ ἐπέτρεπε ἡ Φύσις μου… 
Δίχως νὰ καταλαβαίνω καὶ πάρα πολλά. πήγαινα, καὶ τελικῶς ὀρθὰ πήγαινα…

Ἤθελα νὰ ἀγνοήσω τὰ ὄνειρα… Νὰ ξυπνάω τὰ πρωϊνὰ καὶ νὰ γίνομαι νοικοκυρά, ἐρωμένη, μάνα…
Ἀλλὰ δὲν γινόταν…
Σὲ γνώρισα… Καὶ τότε κατάλαβα πὼς εὐτυχῶς, δὲν  ἤμουν τρελλή! 
Δὲν ἦταν ὄνειρα ὅλα αὐτὰ ποὺ βίωνα τὶς νύκτες….
Πὼς δὲν φτιάχτηκε ὁ κόσμος γιὰ τοὺς πολλοὺς ἀλλὰ γιὰ τοὺς λίγους….
Ἐσὺ εἶχες θυμηθεῖ ἤδη…. 
Ἀλλὰ ἐγὼ ἀγωνιοῦσα…. 
Θά μποροῦσα νά πορευθῶ στήν ἴδια στράτα;
Θά μποροῦσα νά γευθῶ τίς ἴδιες σταγόνες τοῦ Ἔρωτος;
Θά μποροῦσα νά γίνω ξανά ἕνα μέ τό Ὅλον;

Ἤθελα νὰ ξυπνοῦσα ἕνα πρωΐ καὶ νὰ διέπίστωνα πὼς ἔχω κάνει λᾶθος!
Πὼς ἦταν πλάνη τὰ ὄνειρα…
Πὼς ἦταν φαντασία οἱ φωνές…
Πὼς τὸ ταξείδι δὲν ἦταν παρὰ μόνον ἕνα πόθος….. Ἤ μία παραλογία….
Ἀλλὰ ξύπνησα καὶ Εἶδα ὅ,τι δὲν ἤμουν μόνη!

Ἤθελα νὰ κάνω λᾶθος… Νὰ ἔχω πέσει ἔξω σὲ ὅλα!
Νὰ μὴν λέω καμμίαν ἀλήθεια…
Νὰ μάθω νὰ ζῶ μέσα στὴν πλάνη!
Νὰ γίνῃ ἡ ἡδονὴ δρόμος καὶ ἀνάγκη!
Ἀλλὰ δὲν γινόταν…. Σὲ γνώρισα! Κι ὅταν σὲ εἶδα στὰ μάτια, κατάλαβα πὼς ἡ Ζωὴ εἶναι ἀλλοῦ! 
Ἐκεῖ ποὺ δὲν φθάνει τὸ βλέμμα! Οὔτε ἡ ἀνάσα! Οὔτε τὰ ἀκούσματα! Οὔτε ὁ λογισμός….

Ἤθελα νὰ ἀνασάνω ἐλεύθερα….
Μὰ πνιγόμουν!
Γύρω μου μία ἀπὸ ὅλα ὅσα εἴχαμε ἤδη δεῖ… Ἀπὸ ὅλα ὅσα ἤδη εἴχαμε ἀκούσει… Ἀπὸ ὅλα ὄσα ἤδη μάθαμε….
Ἀλλὰ κάτι μοῦ ἔλεγε πὼς ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀλλοῦ…..
Ἐκεῖ ποὺ δὲν φθάνει τὸ βλέμμα…
Ἐκεὶ ποὺ τὰ ἀκούσματα χάνονται… 
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ὀσμὲς ἐξασθενοῦν. …
Πέρα ἀπὸ τὴν καμπυλότητα τῶν ψευδαισθήσεων….. 

Καὶ τότε πάτησα πόδι… Ὀρθώθηκα.. Τόσο, ὅσο χρειαζόταν γιὰ νὰ σηκωθῶ λίγο ὑψηλότερα….
Παρὰ λίγο νὰ σὲ φθάσω, ἀλλὰ δὲν σὲ πρόλαβα… Εἶχες φύγει πρὸ πολλοῦ…  Ἄφησες ὅμως πίσω σου σημάδια.. Τόσο ἀχνά, ὅσο γιὰ νὰ μπορῶ νὰ βρῶ τὸν δρόμο, ἐὰν θὰ τὸ ἀπεφάσιζα……

Ἀπελπίστηκα γιὰ κάποιες στιγμές!
Μπερδεύτηκα!
Πλανεύτηκα!
Ποῦ ἔπρεπε νά πάω; 
Ποιάν κατεύθυνσιν ἔπρεπε νά ἀκολουθήσω;
Νά ἀναζητήσω τά ἴχνη κάποιου ἤ νά πορευθῶ μέ ὁδηγό τό  ἔνστικτον; Τίς φωνές πού μόνον ἐγώ ἄκουγα; Τίς φωτιές πού μόνον ἐμέναν ἔκαιγαν; 

Ἤθελα νὰ εἶναι τὰ πάντα ἀπλούστερα!
Νὰ κυττῶ τὸν Ἥλιον καὶ νὰ βλέπω μόνον τὸν Ἥλιον! Ὄχι δισεκατομμύρια χημικὲς ἀντιδράσεις!
Ἤθελα νὰ ἀκούω τὰ παιδικὰ γέλια καὶ νὰ καταλαβαίνω μόνον τὰ παιδικὰ γέλια… Ὄχι ἐπαναλήψεις μίας διαδικασίας….
Ἤθελα νὰ ἀκούω τὸν παφλασμὸν τῶν κυμάτων, κι ὄχι νὰ ἀντιλαμβάνομαι τὰ κύματα ποὺ τὰ γέννησαν…
Ἤθελα νὰ εἶναι ὅλα ἀπλούστερα!
Πιὸ σαφή!
Πιὸ ἀνεύθυνα… Ὅπως παντοῦ γύρω μας… 
Ἀλλὰ δὲν γινόταν… Σὲ συνήντησα! Μέ βρῆκες; Σέ βρῆκα; Τί σημασία ἔχει τώρα πιά; Κι ἀπὸ τότε κατάλαβα πὼς δὲν γινόταν νὰ εἶμαι ὅπως θὰ ἤθελα…. Δὲν γινόταν νὰ εἶμαι ὅπως θὰ «ἔπρεπε»… Οὔτε ὅπως μὲ ἐδίδαξαν… Οὔτε ὅπως θὰ ἀπλοποιοῦσε τὰ πάντα… Οὔτε ὅπως θὰ ἤθελαν ὅλοι οἱ ἄλλοι! Οὔτε κἄν ὅπως θὰ ἄντεχα…. Οὔτε ὅπως θὰ μποροῦσα ἴσως…..

Ἔνοιωσα τὸν Ἔρωτα!
Τότε τὸν ἔνοιωσα γιὰ πρώτην φορά!
Ὄχι ὅπως τότε ποὺ μιλοῦσε ἡ σάρκα καὶ μὲ ἀπογείωνε σὲ ἄλλες διαστάσεις, ὅπως πίστευα…
Οὔτε ὅταν ἀκόμη παιδί, τὰ σκιρτήματα μὲ ἀλλοίωναν, μεταμορφώνοντάς μέ, σὲ κάτι ἐξωπραγματικόν…
Οὔτε κἄν ὅταν κατάφερα καὶ τὰ ἔδεσα  μεταξύ τους…. Σάρκα καὶ λόγο… 
Ἀλλοιῶς… Σὰν κάτι ἐκτὸς φαντασίας… Ἐκτὸς Γῆς… Ἐκτὸς Σύμπαντος…. Ἀλλὰ ἀναφερόμενον μόνον στὸ Ὅλον! 

Κι ὅμως…..
Ἤθελα νὰ εἶναι τὰ πάντα ἀπλούστερα….
Νὰ μὴν ὑπάρχουν κακοί…
Οὔτε καλοί…
Οὔτε πεθαμένοι…

Ἤθελα νὰ μὴν  μπορῶ νὰ βλέπω πίσω ἀπὸ τὶς εἰκόνες….
Νὰ πιάσω τὸν ἄντρα καὶ νὰ δομήσω μαζύ του μίαν καθημερινότητα… 
Νὰ γίνω μάνα, ὅπως κάθε ἄλλη μάνα…
Νὰ γίνω γριά, λυοσώματα, ὅπως κάθε ἄλλη φυσικὴ λειτουργία…
Ἀλλὰ δὲν γινόταν…. 
Εἶχα ἀντικρύσει τὸ Ἕνα μέσα ἀπὸ Ἐσέναν!
Πῶς νά ἐπιστρέψω στό τμῆμα του;
Πῶς νά περιορίσω τά θέλω μου πλέον; 
Πῶς νά ζήσω μίαν τόσον μικρή ζωή ὅπως κάθε ἄλλου;

Πίστευα πὼς ἤμουν γεννημένη γιὰ νὰ κτίζω Ἐλευθερία!
Μὰ ὅταν σὲ γνώρισα κατάλαβα πὼς ὁ πλέον ἀδύναμος σκλᾶβος ἤμουν ἐγώ…
Πίστευα πὼς ἡ πορεία μου μοῦ ἔδινε ἀπαντήσεις σὲ ὅλα…
Μά πῶς θά μποροῦσε νά συμβῇ αὐτό, ὅταν ἐγώ παρέμενα μισή;
Θὰ ἤθελα νὰ βλέπω μόνον αὐτὰ ποὺ ἡ λογικὴ ὑπαγόρευε…
Μά πῶς νά τό δεκτῶ ὅταν κατάλαβα πώς  τό «παράλογον»  εἶναι ἡ Ἀρχή;

Στὸ Νέο Ξεκίνημα ἀπεφάσισα νὰ τολμήσω καὶ  νὰ παλέψω μόνη μου….
Μὰ μετὰ κατάλαβα πὼς Ἐσὺ κι Ἐγώ, εἴμαστε Ἕνα…
Τὸ Ἕνα δὲν σπάει… Δὲν ξεκολλάει… Δὲν χωρίζεται….
Τί κι ἐάν δέν σέ ἔβλεπα πλέον;
Τί κι ἐάν τίς περισσότερες στιγμές δέν μέ ἄκουγα; Τί κι ἐάν τό μονοπάτι μου ἔπρεπε μέ τά χέρια μου νά σκάψω καί νά  ἀνοίξω καί νά τό κάνω δρόμο ἤταν ἀζωγράφιστο….

Εἶχες βάλει τὶς βάσεις!
Τὰ θεμέλια… 
Εἶχες δώσει τὸ σύνθημα… 
Κι ἄθελά μου εἶχα ξεκινήσει….
Κι ἄς μὴν ἤξερα τὸν δρόμο, πήγαινα… 
Κάπου θὰ σκόνταφτα… Κάπου θὰ κολλοῦσα… Μὰ καὶ κάπου θὰ ξανάσυναντοῦσα  τὸν δρόμο….. 

Δὲν ἤξερα τὰ σημάδια…
Δὲν μποροῦσα νὰ τὰ ἀναγνωρίσω…
Ἀφέθηκα ὅμως…
Τὸ ταξείδι ἦταν μακρύ, ἐσὺ μακρυά, καὶ οἱ ὀσμὲς ἐξασθενοῦσαν ὅσο πορευόμουν…
Καί ποῦ ἦταν ὁ Ἔρως; 
Γιατὶ μόνο μαζύ σου κατάλαβα πὼς ὁ Ἔρως εἶναι μάθησις… Διαρκὴς πεπαίδευσις… Ἀγώνας ἐπανανθρωπισμοῦ… 
Ἑλλάς! 

Κάποτε μοῦ εἶπες πὼς ὅταν γνωρίσῃς τὸν ἀπόλυτον Ἔρωτα, ἔχεις δύο ἐπιλογές… Ἤ νὰ τὸν ζήσῃς ἤ νὰ τὸν προσπεράσῃς…. 
Μοῦ εἶπες ἀκόμη πὼς ἐὰν τὸν προσπεράσῃς,  πάντα θὰ κυττᾶς πίσω σου… 
Μὰ ἐὰν ἀποφασίσῃς νὰ τὸν ζήσῃς, εἶναι δρόμος δίχως ἐπιστροφή….
Τότε, τὴν στιγμὴ ποὺ μοῦ τὰ περιέγραφες, θυμήθηκα μίαν στιγμὴ μου μὲ πόνο… Πολὺ πόνο… 
Ἐκείνην τὴν ἐποχὴ διάβαζα γιὰ τὴν δολοφονία τοῦ Κατσαντώνη καὶ τοῦ Χασιώτου ἀπὸ τὸν Ἀλῆ πασσᾶ…
Θυμήθηκα πὼς ἔν ᾦ  πονοῦσα, συνειδητοποιοῦσα πὼς ὁ δικός μου πόνος ἦταν γιὰ γέλια ἐμπρὸς στὸν πόνο τῶν ἡρώων…
Ξύπνησαν μέσα μου οἱ μνῆμες τους ὅταν μου μιλοῦσες γιὰ τὸν Ἀπόλυτον Ἔρωτα….
Τί ἤμουν ἐγώ, τόσο δά μικρή, ἐμπρός σέ αὐτούς τούς γίγαντες, πού τολμοῦσα νά πονέσω; 
Ἀπό ποῦ κι ὤς ποῦ ἀντλοῦσα τό δικαίωμα τοῦ «Ὤχ….»; 
Μέ ποιό δικαίωμα συνέκρινα τόν ἀμελητέον μου πόνον μέ τόν φρικτόν δικόν τους;
Πέρασαν ἀρκετὰ χρόνια γιὰ νὰ καταλάβω πόσο δίκαιον εἶχες…
Σὲ ἐκεῖνο τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου εἶχα ἤδη λάβει τὶς ἀποφάσεις μου, ἀλλὰ τότε δὲν τὸ εἶχα συνειδητοποιήσει ἀκόμη….
Τί ἤμουν ἐγώ ἐμπρός στόν ἀπόλυτον Ἔρωτα, ἐάν δέν μποροῦσα νά τόν Ζήσω;
Πόσο ἀσήμαντη καί πόσο ἀνύπαρκτος ἦταν ὁ δικός μου πόνος, ἐμπρός στήν θυσία γιά τήν Ἐλευθερία;
Πῶς ἤθελα νά Ζήσω; Ὥς ὁ καθεῖς ἤ ὥς  Ἐλευθερωτής; Ἤ ἔστ’ὧ σπόρος Ἐλευθερίας;

Ναί, τότε ἀπεφάσισα, ἀλλὰ δὲν τὸ ἤξερα…  Ἀρκετὰ χρόνια πίσω…
Οὔτε ὅταν μοῦ περιέγραφες τὸ τὶ εἶναι Ἔρως κατάλαβα…
Πολὺ μετὰ σὲ ἔνοιωσα… 
Ἤ θὰ γινόμουν αὐτὸ ποὺ ὄφειλα ἤ θὰ γινόμουν ΤΙΠΟΤΑ!

Δὲν ἔχει ἀκόμη ὄνομα ὁ δρόμος… 
Οὔτε φυσικὰ ἔχω δεῖ ξεκάθαρα ἀκόμη τὰ πάντα…
Ξέρω μόνον πὼς πάω καλά….
Ἀκολουθῶ ἀκόμη τὰ σημάδια….
Δὲν τὰ ἄφησες ἐσύ…
Ἁπλῶς τὰ ζωντάνεψες… 
Ἴσως νὰ ἦταν καὶ δικά μου…
Τί σημασία ἔχει ὅμως τώρα πιά; 

Εἶχα πάει στὴν θάλασσα ἀπόψε…
Τὴν ἄκουσα… Τὴν μύρισα… Τὴν γεύτηκα…  Θυμήθηκα….
Μῆνες εἶχα νὰ σὲ Ζήσω…
 Μοῦ ἔλειπες…
Ἀλλὰ ἀκόμη ἄντεχα…
Μόνον ποὺ δὲν γινόταν νὰ περάσω ἀπὸ δίπλα σου δίχως νὰ σοῦ ἀφήσω μίαν γραφή…
Μίαν τόση δά…

Εἶμαι ἐδῶ….
Σκέφτομαι…
Ἀναζητῶ…
Ὀσμίζομαι…
Ἀνασκαλεύω…
Πορεύομαι…
Ἐλευθερώνομαι….

Ἤθελα νὰ τὸ γράψω, ἄν καὶ γνωρίζω πὼς ξέρεις τὰ πάντα…
Νὰ ἔχῃς ἕνα σημάδι, τόσο δά, ὅσο γιὰ νὰ καταλάβῃς πὼς εἶμαι ἀκόμη Ὀρθή….
Πὼς δὲν ἔφυγα ἀπὸ τὸν Δρόμο…
Πὼς ὁ πραγματικὸς Ἔρως τώρα μπαίνει στὴν Ζωή μου….

Διότι ὅταν συνήντησα ἐσέναν, μαζύ σου, συνήντησα καὶ τὸν Ἀπόλυτον Ἔρωτα!
Ὄχι αὐτὸν ποὺ κάποιοι πίστεψαν πὼς εἶναι ὁ Ἔρως!
Ὁ Ἔρως, ὁ ἀπόλυτος Ἔρως δὲν ἀφορᾷ στὴν σᾶρκα! Αὐτὸ εἶναι γιὰ τοὺς θνητούς!
Ὁ Ἔρως ἀφορᾶ μόνον στοὺς Θεούς!
Εἶναι ταξείδι! Εἶναι γνώσις! Εἶναι τὸ Ἀπόλυτον Ὅλον ποὺ κάνει κάποιον νὰ ἀφήνῃ διὰ παντὸς πίσω του τὴν ἄλλην «πραγματικότητα» καὶ νὰ ἀγωνισθῇ πρὸ κειμένου νὰ Ζήσῃ μέσα στὴν Μίαν Πραγματικότηταν!
Ἤθελα ἡ Σοφία νὰ εἶναι Πηγή, ὄχι Πόνος, Ντροπή, Περιορισμός…. 
Πρὸς ἐτοῦτον μόνον σοῦ ἔγνεψα…

Ἔχεις γνώσιν Σύντροφε…
Ἔχεις ἐπίγνωσιν…
Ξέρεις… 
Εἶτε μαζύ, εἶτε χώρια, Ἐσὺ κι Ἐγὼ ἔχουμε μίαν κοινὴν πορεία..
Καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ τῆς ξεφύγουμε…
Κι ὅλο αὐτὸ λέγεται Ἀνάγκη πλέον….

Ναί, ἀκόμη τὸ συναίσθημα εἶναι σύντροφός μου….
Πῶς θά μποροῦσε ἄλλως τέ νά εἶναι διαφορετικά;
Τόσον κόπο ἔκανα γιά νά μπορέσω νά τά φθάσω ἔως ἐδῶ;
Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλην ξέρω….
Παιδί μου ἡ Χαρά, παιδί μου καὶ ὁ Ὀδυρμός…
Ἐγὼ τὰ σκόρπισα κι ἐγὼ θὰ τὰ μαζέψω…
Κι ἄς πονῶ, σὰν τὴν μάνα ποὺ τιμωρεῖ τὰ παιδιά της….  Παύει νά τά ἀγαπᾶ; Ὄχι… Ἀλλὰ ξέρει πὼς ὀφείλει τὴν τιμωρία…

Ἤθελα πρὸ ὁλίγου νὰ σοῦ πῶ πὼς τὰ καταφέρνω…
Σημάδια ἀχνά…
Σχεδὸν ἀνύπαρκτα…
Τόσο λησμονημένα, ποὺ δὲν διαβάζονται….
Ἀλλὰ θὰ τὰ καταφέρω νὰ σὲ βρῶ….
Θεῖε Διδάσκαλε, ὅποιον δρόμο κι ἐὰν πάρω πλέον, Ἐσὺ εἶσαι δίπλα μου…
Περιμένεις…
Θὰ εὑρεθοῦμε συντόμως…

Φιλονόη.  

Υ.Γ. Μὴ μὲ παρεξηγῇς… Εἶμαι κι Ἄνθρωπος…. Καὶ κάποιες στιγμὲς ἡ μοναξιά, ὅπως τώρα, εἶναι ἀφόρητη… Μὰ μετὰ συνέρχομαι, ὅπως κι ἐσύ… Κι ἐξακολουθῶ…. Εἶναι ὁ Ἔρως… Δὲν ξεπερνιέται αύτό!

φωτογραφία