Διαταγές, λέει, ἐκτελοῦσαν οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες, κατὰ τήν διάρκεια τοῦ πραξικοπήματος τῆς γείτονος ἐναντίον τοῦ Ἐρντογᾶν. Διαταγές… Κι ἐφ΄ ὅσον ἐκτελοῦσαν διαταγές, εἶναι, τελικῶς, κατὰ τὰ συνήθη ἐν τελῶς ἀνεύθυνοι ὅσοι στρατιῶτες ἐλάμβανον διαταγές.
Ὅπως δῆλα δὴ κι αὐτοί…

 

 

Σωστά;

Ὄχι μάννα μου… εἴτε ἐκτελοῦσαν διαταγές, εἴτε ὄχι, εἶναι ἔνοχοι καὶ θὰ τιμωρηθοῦν παραδειγματικῶς. Καὶ θὰ τιμωρηθοῦν διότι δὲν ἄνθεξαν νὰ ἀντισταθοῦν. Διότι ἐδειλίασαν ἐμπρὸς στοὺς ἀνωτέρους των. Διότι, τέλος πάντων, μετετράπησαν σὲ ὄχλο καὶ ἐπετέθησαν στὸ κρατοῦν καθεστώς. 

Κι ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἀρέσῃ, ἤ ὄχι, σὲ ἐμᾶς, ὁ ἐν λόγῳ κρατικὸς μηχανισμός, θεωρῶνται καὶ παράνομοι καὶ ἐπικίνδυνοι καὶ ἐχθροὶ τῆς πατρίδος των.

Τί βλέπεις ὅμως στά μάτια αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ; Ἔ;

Τόν τρόμο, τὴν ἀπόγνωσιν καὶ τὴν ἀπόλυτον ἀπελπισία, λόγῳ ἀδυναμίας ἀντιστάσεως.
Κι ἐμεῖς οἱ φιλέσπλαχνοι, οἱ ἔξω ἀπὸ τὸν χορό, οἱ -τέλος πάντων- ἄσχετοι τὸ συμπονοῦμε αὐτὸ τὸ παιδί.
Γιατί παιδὶ εἶναι. Καὶ δὲν ἔχει σημασία ποὺ τὸ ἔχουν φανατίσει γιὰ νὰ σὲ σφάξῃ καὶ νὰ μὲ κομματιάσῃ, ἐὰν λάβῃ ἐντολές… Ἀκόμη καὶ τότε παιδὶ θὰ εἶναι.

Ξέρετε ὅμως καί τί ἄλλο βλέπω ἐγώ; Ἐγὼ βλέπω, ἐκ παραλλήλου μὲ τὸν τρόμο του, καὶ τὴν …ῥίζα του.

Τὸν τοῦρκο τὸν ξέρουμε καλὰ ἐμεῖς. Πάρα πολὺ καλά.
Γιὰ αἰῶνες ἐνοιώσαμε τὴν βία του, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους. Τὶς σάρκες μας ἐξέσκισε… Αἷμα δὲν ἔτρεχε στὶς φλέβες μας γιὰ αἰῶνες… Μόνον ἴχνη του, ἀνάκατο μὲ φόβο, τρόμο, χολή…
Τὰ παιδιά μας ἐπώλησε στὰ σκλαβοπάζαρά του ἢ τὰ ἔκανε γενιτσάρους,
Τὶς μάννες μας καὶ τὶς ἀδελφές μας καὶ τὶς θυγατέρες μας τὶς ἐβίαζε καὶ τὶς ἔχωνε στὰ χαρέμια του, ὅταν δὲν τὶς ἐκομμάτιαζε…
Καὶ τώρα θεωρεῖται πεπολιτισμένος…Ὅμως ἁρπάζοντας τὰ παιδιά μας, τὰ ἀδέλφια μας, τοὺς πατεράδες μας ἐπέτυχε νὰ συγκροτήσῃ κοινωνίες φανατικῶν γενιτσάρων, ποὺ τὶς ἔστρεφε ἐναντίον τῶν πατρογονικῶν τους. Κι αὐτὲς οἱ κοινωνίες τῶν γενιτσάρων οὐδέποτε ἀντεστάθησαν σὲ αὐτὴν τὴν ἀπάνθρωπο λοβοτομή. Ἀντιθέτως μάλιστα… Συνέπραξαν τὰ μέγιστα σὲ κάθε μορφῆς ἔγκλημα, δίχως ἐνοχὲς καὶ δίχως τιμωρία. Ὁπότε;

Αὐτὸ λοιπὸν τὸ βλέμμα, τὸ βλέμμα τῆς ἀπογνώσεως, μὲ συνετάραξε. Καὶ γιὰ αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα ἀλλὰ καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα, ποὺ λόγῳ χώρου, παρέλειψα. Μοῦ ἐξύπνησε μνῆμες τέτοιες, ποὺ ἀδυνατῶ νὰ διαχειρισθῶ τὸ ἐνστάλαγμα τῶν συναισθημάτων. Κι ὅμως, παρ΄ ὅ,τι συμπωνῶ… Παρ’  ὅ,τι λυποῦμαι… Παρ’ ὅ,τι φρίττω…
…ἀντιλαμβάνομαι πλέον πὼς ἡ ἄκρατος βία ποὺ ἐπισύρει ἡ Νέμεσις πρῶτα θὰ κτυπήσῃ τοὺς (φαινομενικῶς ὡς) ἀθώους καὶ μετὰ τοὺς (πραγματικοὺς) ἐνόχους. Καὶ εἶναι Χρέος κι Ἀνάγκη καὶ μονόδρομος γιὰ τοὺς Ἀθώους ἢ νὰ ἀντισταθοῦν μέσῳ τῆς αὐτογνωσίας καὶ τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ, ἢ νὰ παραμείνουν ἔτσι, ὅπως τὸ ἐν λόγῳ παιδί, γιὰ νὰ ὑπομείνουν κάθε μορφὴ ταπεινώσεως καὶ βίας.

Ναί, φυσικά… ὁ στρατιώτης, παγκοσμίως, ποὺ λαμβάνει ἐντολές, ἐλάχιστα δύναται νὰ πράξῃ. Ἔτσι τοὐλάχιστον πιστεύουν οἱ πολλοί.
Ἐγὼ πάλι πιστεύω ἄλλα.

Φιλονόη