Η ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Προσφάτως ἔκανα μίαν παρέμβαση στὸ κανάλι Capital στὴν πολὺ καλὴ ἐκπομπὴ τοῦ ἐξαιρετικοῦ Δημοσιογράφου Δημήτρη Σούγλη μὲ τίτλο «Ἡ ἀλήθεια καίει».

Τὸ θέμα τῆς ἐκπομπῆς ἦταν ἡ λειτουργία τοῦ Δημοσίου Συστήματος Ὑγείας στην Κύπρο. Ἡ παρέμβασίς μου ἔγινε μὲ μήνυμα τὸ ὁποῖο ἀνέγνωσε «on air» ὁ γνωστὸς παρουσιαστὴς καὶ ἔγινε θετικὰ ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς δύο ἐκ τῶν τριῶν πολιτικῶν ποὺ εἶχε καλεσμένους στὸν σταθμό, δηλαδὴ τὸν ἐκπρόσωπο τοῦ ΔΗΚΟ καὶ τὸν ἐκπρόσωπο τοῦ ΕΛΑΜ καὶ ἀσμένως ἀπὸ τὸν ἐκπρόσωπο τῆς ΕΔΕΚ. Τὸ σχόλιό μου ἔλεγε τὰ ἑξῆς:

«Δημήτρη, τὸ πρόβλημα γιὰ ὄλες τις κυβερνητικὲς ὑπηρεσίες ἀλλὰ καὶ ἐν πολλοῖς καὶ στὶς μεγάλες ἑταιρεῖες τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως, ὀνομάζεται συνδικαλισμός. Αὐτὸς κατέστρεψε τὴν Ἑλλάδα στὴν δεκαετία τοῦ ’80, τοῦ ‘90 καὶ 2000 καὶ αὐτός, ἐὰν δὲν λειτουργήσῃ σωστὰ καὶ στὴν Κύπρο, θὰ καταστρέψη νομοτελειακὰ καὶ τὴν Κύπρο.

Ξέρω, ξέρω ὅτι τέτοιες παρεμβάσεις καὶ δηλώσεις κάνουν ἔξαλλους τοὺς κάθε λογῆς ἀριστεροὺς μὲ δεξιὲς τσέπες καὶ τοὺς δεξιοὺς μὲ ἀριστερὴ νοοτροπία.

Ὄσο καὶ νὰ τοὺς κάνῃ ἔξαλλους ὅμως δὲν παύει νὰ εἶναι μία θλιβερὴ πραγματικότης. Μάκαρι νὰ μὴν ἦταν…

Καὶ σὰν «καλαμαράς» θὰ ἀναφερθῶ στὴν Ἑλλάδα, στὴν «Ἑλλάδα τῆς Μεταπολιτεύσεως» καὶ στὴν «Ἑλλάδα τοῦ ΠΑΣΟΚ».

Ἡ «ἐπάρατος Χούντα» μετὰ τὴν πτώση της τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974, ἄφησε μίαν συγκεκριμένη κατάστασηῃ στὴν Ἑλληνικὴ Οἰκονομία καὶ γιὰ να εἶμαι σαφής, σὲ ὅ,τι θὰ ἀναφερθῶ παρακάτω νὰ ξέρετε ὅτι ἀναφέρομαι στὴν «πραγματικὴ οἰκονομία» καὶ ὄχι μόνον στην «οἰκονομία τῶν ἀριθμῶν».

Κατὰ τὴν περίοδο Ἀπρίλιος 1967- Νοέμβριος 1973 (περίοδος χούντας Παπαδοπούλου-Παττακοῦ-Μακαρέζου) ἡ οἰκονομία ποὺ ἐδημιουργήθη, ἦταν, μὲ βάση τὰ ὅσα ἀνέφεραν στὶς Ἐκθέσεις τους ἀκόμη καὶ μὴ φιλικὲς πρὸς τὸ καθεστὼς οἰκονομικὲς πηγὲς «φιλολαϊκή-ἀναπτυξιακή». Αὐτὴν τὴν περίοδο ἐδημιουργήθησαν ἑκατοντάδες Βιομηχανικὲς Μονάδες, χιλιάδες Βιοτεχνικὲς καὶ ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἐμπορικές, οἱ ὁποῖες ἐξυπηρετούσαν τὶς δύο προηγούμενες κατηγορίες. Χαρακτηριστικὸ ἦταν τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπῆρχαν 36 βιοτεχνίες ὀχημάτων (!!!) ποὺ κατεσκεύαζαν ἀπὸ τρακτὲρ μέχρι τρίκυκλα!

Στὴν Ἑλλάδα τότε ὑπῆρχαν Βιομηχανίες Ἠλεκτρικῶν Συσκευῶν ποὺ κατεσκεύαζαν ψυγεῖα, πλυντήρια, ἠλεκτρικὰ σίδερα, ὅπως καὶ Βιοτεχνίες ποὺ συναρμολογοῦσαν τηλεοράσεις, ῥαδιόφωνα, πικάπ, μαγνητόφωνα κλπ.

Καί, ὅλα αὐτά, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουμε τὶς Βιομηχανίες Τσιγάρων, τὸν μέγα ὄγκο τῆς Βιομηχανίας Τροφίμων, τὸν ἐπίσης μέγα ὄγκο τῆς μεταποιητικὴς Βιοτεχνίας Τροφίμων, τὶς παραδοσιακὲς Βιομηχανίες Ὑφασμάτων, τὶς Βιοτεχνίες Ἐνδύσεως καὶ Ὑποδήσεως, τὶς Βιομηχανίες Πλαστικῶν, Ὅπλων, τὰ Ναυπηγεῖα κλπ

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν κατάσταση τῆς ἀγορᾶς καὶ τῆς οἰκονομίας, κληρονόμησε τὸ δίδυμο τῆς δευτέρας Χούντας τῶν Γκιζίκη-Ἰωαννίδου, τῆς περιόδου Νοεμβρίου 1973-Ἰουλίου 1974 καὶ τὴν παρέδωσε στὴν πολιτικὴ κατάσταση ποὺ ὴλθε μὲ τὴν Μεταπολίτευση.

Ἔκτοτε ποὺ ἡ Ἑλλὰς πλέον, ἐπάνω στὶς στάκτες τῆς Κύπρου – ἐλέῳ τοῦ ἄφρονος πραξικοπήματος κατὰ τοῦ Μακαρίου ποὺ ἐπυροδότησε τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὸ νησὶ – ἀπεκατέστησε τὴν Δημοκρατία, ξαναδημιούργησε ἀπὸ τὰ σπάργανά του, κάτι πού, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἔμελλε νὰ ἀποδειχθῇ, μέσα στὶς ἐπόμενες δεκαετίες, τὸ σαράκι γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Οἰκονομία: Τὸ Συνδικαλιστικὸ Κίνημα.

Ἀλλὰ πρὶν πᾶμε ἐκεῖ, ἂς δοῦμε τὸ τὶ σημαίνει «Συνδικαλισμός».

Ἔνας ἁπλοϊκὸς ὁρισμὸς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὅτι μὲ αὐτὸ ποὺ λέμε «συνδικαλισμός» ἐννοοῦμε τὴν ὀργάνωση τῶν ἐργαζομένων σὲ σωματεῖα (συνδικάτα) μὲ σκοπὸ τὴν βελτίωση τῶν ἀμοιβῶν τους, τῶν συνθηκῶν γενικὰ τῆς ἐργασίας συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἀσφαλείας στὴν ἐργασία, καθὼς καὶ τῆς ἀσφαλίσεώς τους, ὅπως καὶ τὸ σύνολο τῶν δραστηριοτήτων ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ὀργάνωση αὐτήν. Ἁπλοϊκὸς ὁρισμὸς ἀλλὰ ἐν γένει ὀρθὸς καὶ περιεκτικός.

Καὶ αὐτὸς ὁ ὁρισμὸς ἔχει ἐφαρμογὴ εἴτε ὁ ἐργοδότης εἶναι τὸ ἴδιο τὸ Δημόσιο, τὸ Κράτος δηλαδή, εἴτε εἶναι ὁ κάθε ἰδιώτης.

Καὶ μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα μπαίνουμε σὲ μίαν περίοδο ὅπου ἡ Ἑλλάς, μὲ ξαναγεννημένο τὸν Συνδικαλισμό της, ἀποτελούμενον κατὰ βάση μὲ ἄτομά που ἀντετάχθησαν ἢ στὴν καλλιτέρα περίπτωση «κάθησαν στὰ βραστά τους» τὴν περίοδο τῆς Χούντας ἀναμένοντας τὴν πτώση της, ἄρχισε νὰ ὀδεύῃ πρὸς τὴν ἐκπλήρωση τοῦ ὁράματος τοῦ πρώτου Μεταπολιτευτικοῦ Κυβερνήτου της, τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ, ποὺ ἦταν ἡ εἴσοδος τῆς χώρας στὴν Βιομηχανικὰ καὶ Οἰκονομικὰ ἰσχυρὴ Ε.Ο.Κ. (μετάλλαξις τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Ε.Ε., στὴν ὁποία Ἑλλὰς καὶ Κύπρος εἶναι ἰσότιμα μέλῃ σήμερα). Ἦταν ἡ περίοδος κατὰ τὴν ὁποίαν παραδόξως ἡ Ἑλλάς, μὲ ἔντεχνα ἀριστοτεχνικὸ τρόπο, καθοδηγούμενο – ὅπως ἔδειξε ἡ μετέπειτα μελέτη τῶν γεγονότων – ἀπὸ τὴν ἰδίαν τὴν Κυβέρνησή της, «ἔκλεισε ὁριστικὰ τὴν πόρτα» στὴν Βιομηχανικὴ Παραγωγὴ καὶ …ἀποβιομηχανοποιήθηκε.

Σὲ αὐτὴν τὴν ἀποβιομηχανοποίηση μεγάλο ῥόλο ἔπαιξαν οἱ φερέλπιδες Συνδικαλιστές, ὑποβοηθώντας τὸν κυβερνητικὸ σχεδιασμό.

Παραδείγματος χάριν: στὴν Βιομηχανικὴ Περιοχὴ Βόλου ὑπῆρχαν τρία ἐργοστάσια τοῦ ἰδίου Ὁμίλου, ποὺ τὸ ἕνα συναρμολογοῦσε αὐτοκίνητα, ἕνα ἐφτιαχνε τὰ ψυγεῖα γιὰ αὐτὰ τὰ ὀχήματα ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλα ἐργοστάσια ἑνὸς Ἰαπωνικοῦ ὁμίλου παραγωγῆς ὀχημάτων στὸ ἐξωτερικὸ καὶ τὸ τρίτο ἐφτιαχνε τὰ καθίσματα αὐτῶν τῶν ὀχημάτων. Ὅλα ἔβαιναν καλῶς μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ Συνδικαλιστὲς «ἀπεφάσισαν» ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀπεργήσουν (ἄγνωστο μέχρι σήμερα γιὰ ποιὸν λόγο, μιᾶς καὶ οἱ συνθῆκες ἐργασίας ἦσαν καλές, ἀλλὰ καὶ οἱ μισθοὶ ἰκανοποιητικοί). Ἡ ἀπεργία εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα ἡ ἑταιρεία νὰ μὴν μπορέσῃ νὰ φανῇ συνεπὴς σὲ κάποιες παραδόσεις ὀχημάτων, πρᾶγμα ποὺ ὁδήγησε στὴν ἀκύρωση τῶν συμβολαίων, δημιουργώντας ἕνα οἰκονομικὸ πλῆγμα στὴν ἑταιρεία καὶ στὴν ἀξιοπιστία της. Ὁ Βιομήχανος τότε μὲ βάση τὴν δημιουργηθεῖσα κατάσταση, ἔκλεισε τὰ δύο ἐργοστάσια καὶ τὸ τρίτο, αὐτὸ τῶν καθισμάτων, τὸ μετέτρεψε, ὑποβαθμίζοντας τὸ, σὲ βιοτεχνία μεταλλικῶν ἐπίπλων.

Ἑκατοντάδες ἐργαζόμενοι ἐστάλησαν στὸ Ταμεῖο Ἀνεργίας, ἡ ἀγορὰ τοῦ Βόλου ποὺ συναλλάσσετο μὲ αὐτὰ τὰ τρία ἐργοστάσια μαράζωσε. Οἱ δὲ Συνδικαλιστές, τὶ ἀπέγιναν;

Ὁ Πρόεδρος τοῦ Σωματείου, γιὰ τὴν προσφορά του… ἐξελέγη Ἀντιπρόεδρος τῆς ΓΣΕΕ τοῦ πανελληνίου συνδικαλιστικοὺ ὀργάνου δηλαδὴ τῶν ἐργατῶν…!!!

Παρόμοιες καταστάσεις δημιουργήθηκαν καὶ σὲ ἄλλες Βιομηχανίες, ποὺ σὲ συνάρτηση μὲ τὴν ἀρνήση τῶν Τραπεζῶν νὰ τὶς χρηματοδοτήσουν ὅταν χρειάσθηκε, ὅπως ἀπεδείχθη μὲ «ἐντολὲς ἄνωθεν», ἀναγκάστηκαν νὰ βάλουν λουκέτο…

Τότε ἀπεδείχθη τὸ δόλιο σχέδιο τῶν Κυβερνώντων.

Τὶς ἐταιρεῖες αὐτές τὶς ὀνόμασαν «Προβληματικές» καὶ τὸ παθητικό τους τὸ ἐπωμίσθη τὸ κράτος! Αὐτόματα οἱ ἐργαζόμενοι, ἔγιναν Κυβερνητικοὶ Ὑπάλληλοι.

Καὶ νομοτελειακὰ ὅταν αὐτὲς οἱ ἐταιρεῖες «ἔκλεισαν ὁριστικά», προσέθεσαν στὸν κορμὸ τῶν κυβερνητικῶν (δημοσίων) ὑπαλλήλων, ἐκατοντάδες χιλιάδες νεοφέρτους ποὺ ἠναγκάσθη νὰ τοὺς μετατάξῃ σὲ ὑπηρεσίες, ἐταιρεῖες καὶ ὀργανισμοὺς τοῦ δημοσίου, οἱ ὁποῖες πλέον καὶ αὐτὲς ἀπὸ ὑγιεῖς, ἄρχισαν νὰ ἀκροβατοὺν μεταξὺ φθορᾶς καὶ ἀφθαρσίας, μὲ τὸ ὑπέρογκο ἐπιπρόσθετο κόστος πο][υ ἐκλήθησαν νὰ καλύψουν σὲ μισθούς, ἀσφάλειες καὶ ὑπερωρίες, ἑνὸς πλήθους ἀπὸ προσωπικό, ποὺ δὲν χρειάζονταν!

Ὅμως αὐτὴ ἤταν ἡ συμφωνία Κυβερνήσεως καὶ κρατικοδιαίτων πλέον Συνδικαλιστῶν. Καὶ αὐτὸ ἔκανε αὐτοὺς τοὺς συνδικαλιστὲς δημοφιλεῖς, ἔτσι ὥστε νὰ ἀναῤῥιχηθοὺν ἄμεσα στὴν πολιτικὴ καὶ νὰ ἐκλεγοῦν βουλευτές, δήμαρχοι ἀκόμη καὶ ὑπουργοί… Ἡ ἐκλογὴ σὲ μίαν θέση στὸ Προεδρεῖο τῆς ΓΣΕΕ ἣ τῆς ΑΔΕΔΥ, πλέον ἐμοιαζε ὡς «ἀστεῖο ἀντίδωρο»!

Διαβάζοντας ἔναν ἀληθινὸ ἰδεολόγο τῆς ἀριστερᾶς, παρ’ ὅ,τι μᾶς χωρίζουν ποτάμια καὶ βουνὰ στὶς ἰδεολογίες μας, στὸ θέμα τοῦ συνδικαλισμοῦ, συμφωνοῦμε σὲ μεγάλον βαθμό. Λέει λοιπὸν αὐτὸς ὁ ἀριστερὸς διαλογιστής:

«Το ὑπάρχον πολιτικὸ σύστημα μέσῳ τῆς ὑπερσυγκεντρώσεως τῆς κομματικῆς ἐξουσίας κηδεμονεύει τὸ συνδικαλιστικὸ κίνημα. Ἐὰν τὸ συνδικαλιστικὸ κίνημα εἶναι ἀκηδεμόνευτο, χωρὶς νὰ φοβᾶται τὶς παρεμβάσεις ὁποιασδήποτε κομματικῆς βάσεως, τότε αὐτὲς δὲν θὰ ἔχουν κάποιαν οὐσιαστικὴ ἀξία. Τότε τὸ κίνημα αὐτὸ θὰ ἀπελευθερωθῆ καὶ ἡ δρᾶσις του θὰ καθορίζεται ἀπὸ τὸ συμφέρον τῆς ἐνδιαφερομένης κοινωνικῆς ὁμάδος, ἀλλὰ καὶ τὸ γενικότερο κοινωνικὸ συμφέρον. Οἱ ἀποφάσεις τῶν συνδικαλιστικῶν ὀργανώσεων θὰ λαμβάνονται μὲ μόνο γνώμονα αὐτὰ τὰ συμφέροντα. Ὅσον ἀφορᾶ στὰ πρόσωπα, αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀναδεικνύονται σὲ ἠγετικὲς συνδικαλιστικὲς φυσιογνωμίες, θὰ εἶναι γνήσιοι ἐκπρόσωποι τῆς ὁμάδος τους καὶ ὄχι ἐγκάθετοι τοποτηρητὲς τῶν συμφερόντων τῶν ἑκάστοτε κομματικῶν ἡγεσιῶν, τοῦ περιβάλλοντος αὐτῶν ἢ ἄλλων προσωπικῶν συμφερόντων.

Τὰ δὲ μέλη της μέσα σὲ μίαν ὑγιὴ συνδικαλιστικὴ ὀργάνωση, θὰ ἀποκτήσουν δύναμη καὶ δὲν θὰ εἶναι μεμονωμένα καὶ ἀδύναμα ἄτομα. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν δύναμη φοβᾶται τὸ ἑλληνικὸ κομματικὸ κατεστημένο. Σήμερα τὸ συνδικαλιστικὸ κίνημα εἶναι καθοδηγούμενο καὶ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸ πολιτικὸ στοιχεῖο καὶ ὡς μέσον ἐκτονώσεως κοινωνικῶν ἐντάσεων. Ὀφείλει ὁ κάθε πολίτης, ὁ κάθε ἐργαζόμενος νὰ ἀντιληφθῇ τὸ ποιὰ εἶναι τὰ προσωπικὰ καὶ ποιὰ τὰ κοινωνικά του συμφέροντα. Νὰ κάνῃ σαφῆ διαχωρισμὸ μεταξύ τους, νὰ ἀποβάλῃ τὴν δουλοπρέπεια, τὴν φοβία του καὶ τὴν ἀναζήτηση πλαγίων δρόμων, νὰ ἀνυψωθῇ ὡς ἄνθρωπος καὶ νὰ ζητήσῃ ἀποφασιστικὰ οὐσιαστικὴ συμμετοχὴ στὴν κοινωνικὴ ἀνέλιξη. Πρέπει νὰ ἀποβάλουμε κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος, γιᾶ νὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα ἀπὸ ἅλλην ὀπτικὴ γωνία….»

Ἄλλος ἔνας – ἐπίσης ἀριστερῶν πεποιθήσεων – πνευματικὸς ἄνθρωπος εἶπε:

«Στὴν περίοδο κρίσως ἔχουμε περισσότερο ἀπὸ 25% ποσοστὸ ἀνέργων. Αὐτὸς ὁ κόσμος πλήττεται οἰκονομικά, κοινωνικά, μὲ ἀποκλεισμὸ καὶ μεγάλες στερήσεις. Αὐτὸς ὁ κόσμος δὲν ἔχει οὔτε τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του. Τουναντίον, ὑπάρχουν ἀκόμη προνομιοῦχα στρώματα τῶν ἐργαζομένων στὸ Δημόσιο, ποὺ ἀπολαμβάνουν ὑψηλὲς ἀποδοχὲς (π.χ. ὑπάλληλοι τῆς Βουλῆς, δικαστικοί, διευθυντικὰ στελέχη, ἐργαζόμενοι σὲ ὁρισμένες ΔΕΚΟ).  Άτομα, δηλαδή, μὲ προκλητικὲς ἀπολαβὲς ἔναντι αὐτῶν ποὺ μαστίζονται ἀπὸ τὴν ἀνεργία. Αὐτὲς οἱ ἀνισότητες μάλιστα σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἐπετεύχθησαν ἀπὸ τὴν συνδικαλιστική, συντεχνιακὴ ὀργάνωση, δηλαδὴ καὶ ἀπὸ τὰ συνδικάτα τοῦ Δημοσίου. Ἑπομένως, τὸ ζήτημα εἶναι ποιὰ σχέση ἔχει ὁ συνδικαλισμὸς σήμερα μὲ τὴν ἰσότητα τῶν δικαιωμάτων καὶ τὴν χρηστὴ διαχείριση τῶν δημοσίων πόρων, ὅταν κάποιοι ἀπαιτοῦν στὸ δημόσιο νὰ τὰ ἔχουν ὅλα καὶ ἄλλοι τίποτα; Ποιός ἀγωνίζεται γιά τὰ δικαιώματα τῶν ἀνέργων στήν ἐργασία καὶ τὴν ἐπιβίωσή τοὺς;

Ὁ συνδικαλισμός, ἀντίθετα μὲ ὅ,τι πιστεύουν πολλοί, καὶ μάλιστα στὸν χῶρο πού, κατ’ εὐφημισμὸ λέγεται προοδευτικὸς χῶρος, δὲν εἶναι ἡ λῦσις ἀπέναντι στὴν κρίση ἀλλὰ μέρος τοῦ προβλήματος, ποὺ προεκάλεσε τὴν κρίση. Εἰδικότερα, σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὸν συνδικαλισμὸ στὸν δημόσιο τομέα, διότι ἐκεῖ ἐστιάζεται ὁ συνδικαλισμὸς στὴν Ἑλλάδα. Ὁ συνδικαλισμὸς στὸν τομέα τῆς ἰδιωτικῆς οἰκονομίας εἶναι σχεδὸν ἀνύπαρκτος. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο. Πηγάζει ἀπὸ τὸν κρατισμό, τὸ κρατικίστικο μοντέλο οἰκονομίας, ποὺ εὐδοκίμησε σταδιακὰ στὴν χώρα μας ἀπὸ τὴν μεταπολίτευση καὶ ἐντεῦθεν. Ἡ ἀποβιομηχάνισις στὴν χώρα ἔχει συντελεσθῆ σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ ‘80 καὶ τοῦ ‘90 καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο περιῳρίσθη σχεδὸν ὁλοσχερῶς ὁ συνδικαλισμὸς στὸν ἰδιωτικὸ τομέα. Οἱ πρωταγωνιστὲς τοῦ συνδικαλισμοῦ σήμερα εἶναι στελέχη τῆς ΑΔΕΔΥ, τῶν ΔΕΚΟ καὶ τῶν τραπεζῶν. Οἱ τράπεζες ἀποτελοῦν τὸ ἄλλο σκέλος τοῦ κρατικοδίαιτου συνδικαλισμοῦ. Μὲ σκανδαλώδεις παροχὲς γιὰ τὴν ἰδιαιτέρα αὐτὴν κάστα τῶν συνδικαλιστῶν, νὰ μὴν ἐργάζονται καθόλου, νὰ παίρνουν ὑψηλὲς ἀποδοχὲς καὶ νὰ πληρώνονται μὲ ὑπερωρίες, ὅταν κάνουν ἀπεργίες. Εἶναι τεράστιος συγκριτικὰ ὁ ἀριθμὸς ἐπαγγελματιῶν συνδικαλιστῶν, ποὺ πληρώνονται, χωρὶς οὐδέποτε νὰ ἐργάζονται ἀπὸ τὸ δημόσιο καὶ αὐτὸ ἐπεκτείνεται καὶ στὶς τράπεζες. Ἑπομένως, ποῦ εἶναι ὁ καπιταλισμός πού φταίει γιά ὅλα, σύμφωνα μὲ τοὺς συνδικαλιστὲς καὶ ποῦ οἱ ἐργάτες οἱ ὁποῖοι «ματώνουν»; Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε ,σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω, ὑπάρχει μία διαστροφὴ τῶν ἐννοιῶν ποὺ γνωρίζαμε σὲ ἄλλες ἐποχὲς ἀπὸ τὸ σήμερα.»

Μὲ ὅλα αὐτὰ θέλω νὰ ἀναδείξω τὴν ἄποψή μου ὅτι ὁ μὴ ὑγιὴς Συνδικαλισμὸς μπορεῖ νὰ εἶναι συνεργὸς στὴν καταστροφὴ ἐνὸς Κράτους, ὅπως συνέβη στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος…

Μὲ παράδειγμα λοιπὸν τὴν ἀκατανόητο, γιὰ ἐμέναν, ἀντίδραση τοῦ ΠΑΣΥΚΙ τὴν προπερασμένη ἑβδομάδα, στὴν σύλληψη ἀπὸ τὴν ἀστυνομία τῶν δύο «ἀπροσέκτων» ἰατρῶν ποὺ ἡ φερομένη ἀβλεψία ἢ παράλειψίς τους στὴν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους, ἐστοίχισε τὴν ζωὴ σὲ ἔνα 10χρονο ἀγόρι, θέλω νὰ κρούσω τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου καὶ γιὰ τὴν Κύπρο.

Θέλω νὰ σᾶς προειδοποιήσω ὅτι ἡ κατάστασις στὰ νοσοκομεῖα τῆς Ἑλλάδος σήμερα, ἐν μέρει εἶναι ἀποτέλεσμα παρομοίων συντεχνιακῶν συμπεριφορῶν…

Συμπεριφορῶν ὅπου τὰ Πειθαρχικὰ Συμβούλια, κατὰ τὴν λογικὴ «κόραξ κοράκου μάτι δὲν βγάζει», ἐσκεμμένα δὲν συνεδριάζουν πρὸ κειμένου νὰ παρέλθῃ ὁ ἀπαιτούμενος νόμιμος χρόνος καὶ νὰ ἁπαλλαγοῦν οἱ ἀπρόσεκτοι, οἱ ἐπίορκοι καὶ οἱ διεφθαρμένοι…

Συμπεριφορῶν ὅπου τὸ Συντεχνιακὸ συμφέρον τοποθετεῖται πιὸ ὑψηλὰ ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ συμφέρον…

Στὴν Κύπρο ἔχετε ἄκομα ἐλπίδα… Δὲν ἔχουν χαθῆ ἀκόμη ὅλα στὴν «μαύρη τρῦπα τῶν συντεχνιῶν καὶ τῶν κομμάτων»!

Θὰ χαρῶ παραδείγματος χάριν νὰ μάθω ὅτι ἡ ΠΑΣΥΚΙ ξεκίνησε ἀπεργία γιὰ νὰ ἀναγκάσῃ τὴν Κυβέρνηση νὰ ἐκταμιεύσῃ τὰ ἀναγκαῖα ποσὰ ὥστε νὰ τοποθετηθοῦν Μαγνητικοὶ Τομογράφοι σὲ κάθε νοσηλευτικὸ ἵδρυμα τοῦ νησιοῦ καὶ νὰ μὴν ἀναγκάζονται φτωχοὶ ἄνθρωποι νὰ γίνονται βοῤῥὰ στὰ Διαγνωστικὰ Μηχανήματα τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως.

Ναὶ τότε θὰ ποῦμε ὅτι ὁ συνδικαλισμὸς λειτουργεῖ…

Καὶ λειτουργεῖ ὡς ὀφείλει πρὸς ὄφελος τῶν ἐργαζομένων καὶ τῆς κοινωνίας…

Ἀμήν!

Δημητριάδης Κωνσταντῖνος

 

(Τὸ ἄρθρο ἐγράφη τὴν Τρίτη 22/5/2018 – πρὶν τὶς δηλώσεις τοῦ κ.ΠτΔ περὶ Συντεχνιῶν – κι ἐδημοσιεύθη στὴν ΜΑΧΗ-ΜΑΧΗ-FREE PRESS τὸ Σαββατοκύριακο 26-27/5/2018)