Εἶναι δύσκολο νὰ περιγραφῇ ἡ ἀφόρητος μοναξιὰ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀποφασίση, εἴτε συνειδητῶς εἴτε ὄχι, νὰ ἑστιάσουν στοὺς ἑαυτούς καὶ μόνον, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν, στὸν ὁποιονδήποτε βαθμό, νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ κάθε λογῆς ἐπίκτητα -μὰ κι ἐπίπλαστα- δεσμά.
Εἶναι τόσο πρωτόγνωρες οἱ διαπιστώσεις αὐτῶν τῶν …γραφικῶν τύπων, ποὺ καταλήγει νὰ εἶναι ἀδύνατον τὸ νὰ κοινοποιηθοῦν συμπεράσματα ἢ ἀκόμη καὶ ἀπολύτως περιληπτικῶς νὰ περιγραφῇ σὲ τρίτους μέρος αὐτῆς τῆς διαδικασίας.
Εἶναι ἀμέτρητες οἱ πιέσεις ποὺ δέχονται ὅλοι αὐτοί, ἀπὸ τὸ περιβάλλον τους μά, κυρίως, ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἑαυτούς τους, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιστρέψουν στὶς προηγούμενες συνθῆκες διαβιώσεως πού, ἂν καὶ ἀποπνικτικές, ἐν τούτοις ἦσαν καὶ γνώριμες καί, σὲ ἕναν βαθμό, βολικές.
Εἶναι ἀπέραντα κοπιαστικὸ καὶ ὀδυνηρὸ νὰ ἐπιχειροῦν, ὅλοι αὐτοί, νὰ ἀνακαλύψουν ἐμπράκτως τὸ τί ἀκριβῶς σημαίνει ἐκεῖνο τὸ πανάρχαιον «ΓΝΩΘΙΣΕΑΥΤΟΝ» καὶ νὰ τὸ προσεγγίσουν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο, συνειδητοποιῶντας ταὐτοχρόνως πὼς εἶναι πιὸ μόνοι τους ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά…
Εἶναι ὅλα τὰ γεγονότα «ἀνάποδα», μὰ καὶ ὅλοι οἱ γύρω τους ἐπιθετικοὶ καὶ ἐνάντιοι, σὲ κάθε ἐλαχίστη, μὰ καὶ μεγαλυτέρα, ἀλλαγή, ποὺ ἐπιτυγχάνουν αὐτοὶ οἱ (ἂς ποῦμε) …γραφικοὶ τύποι.
Καὶ εἶναι ὅλα κι ὅλοι ἔτσι στημένα γύρω τους, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μεγαλώνουν τοὺς κραδασμοὺς καὶ νὰ «δοκιμάζονται» διαρκῶς οἱ ἀποφάσεις γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα καὶ τὴν ὀρθότητά τους.
Κι ἐνᾦ ὅλα φαίνονται ἐνάντια…
Κι ἐνᾦ ὅλοι φαίνονται ἀρνητικοί…
Κι ἐνᾦ τὸ σῶμα πονᾷ…
Κι ἐνᾦ τὸ μυαλὸ …«καίγεται»…
Κι ἐνᾦ ἡ κόπωσις διαρκῶς πολλαπλασιάζεται…
Κι ἐνᾦ ἡ μοναξιὰ αὐτῶν τῶν …γραφικῶν διαρκῶς μεγεθύνεται…
…μία ἀχνὴ «φωνούλα», ἀπὸ τὸ βαθύτερό τους Εῖναι, τοὺς ἐπιβραβεύει ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ μικρότερα βηματάκια τους. Μία τόση δά, ψιθυριστὴ κάποτε, μὰ τώρα ὄλο καὶ πιὸ δυνατή, φωνούλα, τοὺς ἐπιδοκιμάζει καὶ τοὺς ὑποστηρίζει καὶ τοὺς ἐνθαῤῥύνει νὰ ἐξακολουθήσουν ὅσα ἄρχισαν…
Μία ἐσωτερικὴ φωνὴ τοὺς δίδει κουράγιο καὶ θάῤῥος γιὰ νὰ συνεχίσουν ὅ,τι ἐξεκίνησαν, ἀκόμη καὶ ἐὰν ἀγνοοῦν ἐπακριβῶς τὸ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουν…
Καὶ κάπου, σὲ κάποιο σημεῖον τῆς διαδρομῆς, διαφορετικὸ γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἐξ αὐτῶν, ἡ ἀποπνικτικὴ μοναξιὰ παύει νὰ ὑφίσταται, καταῤῥέουν πλήρως ὅλοι οἱ πυλῶνες ποὺ τὴν συντηροῦσαν στὸ πεποιθησιακό τους πεδίον καί, ἐξ αἴφνης, ἀποκαλύπτεται ἡ ὕπαρξις τῆς ἀπολύτου Φιλότητος ποὺ ἔρχεται ὁρμητικῶς, γιὰ νὰ καλύψῃ κάθε ἀληθὲς κι ἐπίπλαστον κενό. Μία νέα αἴσθησις, πρωτόγνωρος μὰ καὶ τόσο ἀναγκαία, ποὺ ἐνυπῆρχε ἐντός τους, μὰ ἀποκρύβετο ἀπὸ τὶς τόσες σκιὲς τῶν ἀπέραντων «δῆθεν» καὶ τῶν ἀσήκωτων «πρέπει».
Καὶ εἶναι τότε ἀκριβῶς πού, δειλά-δειλά, τὸ θάῤῥος ἐπανέρχεται, ἡ ἀμφιβολία ἐξαφανίζεται καὶ ὁ Ἄνθρωπος ξεκινᾶ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ ἀπολύτως συνειδητῶς, τὸ μόνο Ἀναγκαῖον τῆς Πραγματικῆς καὶ Ἀληθοῦς του Ζωῆς ταξείδι, ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήση ἐκεῖ ποὺ τόσα χρόνια ἐδειλίαζε νὰ κατευθυνθῇ.
Εἶναι μία νέα κατάστασις, ἀπολύτως πρωτόγνωρος μὰ μὲ τόσο μεγάλους βαθμοὺς ἐσωτερικῆς ἡρεμίας, ποὺ ἡ αἴσθησις ἀσφαλείας ἐπιστρέφει, δίχως ὅρους, γιὰ νὰ ἐπουλώσῃ πληγὲς καὶ νὰ ὁριστικοποιήσῃ τὶς ἀποφάσεις, ποὺ ἔως τότε δὲν ἦσαν ἀπολύτως δεσμευτικές.
Καὶ τότε εἶναι ποὺ ξεκινᾶ νὰ νοιώθῃ ὁ Ἄνθρωπος πὼς ἐπιστρέφουν, ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλον, ὅλοι οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας του, ποὺ εἶχαν τόσο πολὺ ἀπομειωθῆ,, λόγῳ τῶν δικῶν του -συνειδητῶν ἢ μή- παραιτήσεων.
Τὸ σημαντικότερον ὅμως ὅλων, ποὺ τότε ἀνακαλύπτει, εἶναι πὼς ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀνυπέρβλητον καὶ δυσθεώρητον βουνὸ μοναξιᾶς, ποὺ τὸν ἐτρόμαζε καὶ τὸν κρατοῦσε ἀκινητοποιημένο, διστακτικὸ καὶ ἀναποφάσιστο, ἦταν μόνον ἕνας …χάρτινος δράκος, ποὺ κατέῤῥευσε δίχως κόπο, ὅταν ἁπλῶς καὶ μόνον ὁ Ἄνθρωπος ἄνοιξε μία χαραμάδα στὸ Φῶς.Ἕνας ἀκόμη …χάρτινος δράκος, μέσα σὲ τόσους ἄλλους, ποὺ ἂν καὶ ἔδειχνε τρομακτικός, ἐν τούτοις ἦταν τόσο ἀστεῖος, ὅσο οἱ εἰκόνες ἀπὸ ἕνα θέατρον σκιῶν…
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.