Θέλω να μιλήσω, σε όλους… το οφείλω..
Στην άβυσσο που βρέθηκα τον Ιούλιο, βιώνοντας ένα ύπουλο και άνανδρο χτύπημα από τους εχθρούς της χώρας μου, που διέλυσε, γκρέμισε, σκόρπισε τη ζωή μου, φωτεινές λυχνίες στο σκοτάδι αυτό ήταν οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συναγωνιστές μου.
Όλους αυτούς τους θεωρώ αδέλφια μου, ομοαίματους.
Γιατί μαζί τους πορεύτηκα……….
Ήταν οι φωνές που μού ‘λεγαν «κοριτσάκι μου, δεν είσαι μόνη, είμαστε δίπλα σου».
Παρηγοριά κι ελπίδα έγιναν στην καρδιά μου. Συνέχεια
