Μιὰ γουλιὰ κρασὶ ἀκόμη εἰς τὰ χείλη του ἔσταξε

κι εὐθὺς ὅλος ὁ κόσμος γύρω του μακρὺς καὶ ἄνυδρος ἔγινε δρόμος.

Πίσω του εἶχε τοῦ νησιοῦ του τὸ δείλι καὶ τὸ χάραμα Συνέχεια →

Εἰς τὴν ἄκριαν τῶν βράχων μεριά,

μερικὲς δρασκελιὲς σιμὰ εἰς τὸ κάποτες ξακουστὸν λιμάνι,

γέρος πιάς, ὀρθὸς στεκόμουν

κι ἦταν ἐμπρός μου τ’ ἀφρούδιασμα τοῦ πελάου Συνέχεια →

Σούρουπον εἶναι, Σαββάτου μέρος τῆς νυκτός,

εἰς τῆς Μάνδρας τὸ Χαγιάτι

κι εἶναι τὸ τζάκι σιωπηρόν,

γεμᾶτον τὸ κανάτι. Συνέχεια →

Δὲν εἶναι τῆς καρδιᾶς μου ξεπεσμὸς αὐτός·

εἶναι τὸ μίσος ποὺ τὴν ἔτρεφε Συνέχεια →

Ἀνήκω εἰς τὸ εἶδος τῶν ἀνθρώπων

ποὺ ὀνειρεύεται ἕναν  κόσμον καλλίτερον Συνέχεια →