Θυμᾶμαι τὴν πρώτη φορὰ ποὺ προσκύνησα στὰ «Φυλακισμένα Μνήματα» στὴν Λευκωσία, ὅπου ἐλαφροκοιμῶνται ἀγρυπνώντας οἱ ἥρωες τοῦ Κυπριακοὺ Ἀγῶνος. Ἀμούστακα παιδιὰ οἱ περισσότεροι, ἀψήφισαν τὸν ἐχθρὸ θυσιάζοντας τὴν ζωή τους γιὰ «νὰ βροῦν τὰ σκαλοπάτια ποὺ πᾶν στὴν Λευτεριά.»
Στὸ μυαλό μου ἦλθε ἀμέσως ὁ συμμαθητής μου Χρῆστος Χατζόπουλος….
Τέτοια τοῦ ἔπρεπε τιμή….
Τὴν Κυριακὴ ἡ πατρίδα μου, τὸ Διδυμότειχο, ἀπέδωσε τὰ ἀπὸ καιροῦ ὀφειλόμενα σ’ ἔνα δικό της παιδί, ποὺ θυσίασε τὸν ἀνθὸ τῆς νιότης του γιὰ τὴν πατρόδα, καὶ μάλιστα σ’ ἕνα προκεχωρημένο φυλάκιο τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν μαρτυρικὴ Κύπρο.
