Ἔχω τοποθετήσῃ πολλὲς φορὲς τὸν ἑαυτόν μου στὴν πλευρὰ τῶν ἀστέγων.
Ξέρω… Εἶναι νὰ μὴν σοῦ τύχῃ… Ἐπίσης ξέρω πὼς τώρα πιὰ μπορεῖ νὰ «τύχῃ» στὸν ὁποιονδήποτε.
Ἐπίσης γνωρίζω πὼς ἐὰν δὲν εἴχαμε τὴν προηγουμένη γενεά, γιὰ νὰ πατήσουμε ἐπάνω στὶς ὑποδομές της, θὰ ἤμασταν πρὸ πολλοῦ ἄστεγοι…
Ὅμως τώρα πιὰ ἔχω ἀρχίσῃ νὰ ἀνησυχῶ σοβαρά…
Βλέπω πὼς στόχος εἶναι νὰ χάσουμε ΟΛΟΙ μας τὰ σπίτια μας. Ὄχι τὸ 60% ἤ τὸ 70% ἤ τὸ 75%. ΟΛΟΙ μας.
Καί τί θά κάνουμε τότε; Θά ἐπιστρέψουμε στίς τράπεζες παρακαλῶντας γιά νά μᾶς ἐπιτρέψουν νά διαβιοῦμε μέσα σέ αὐτά, ἤ σέ κάποιες τρώγλες, μένοντας πεινασμένοι καί παγωμένοι; Συνέχεια →