Ὅταν ἀνέλαβα ἐργοταξιάρχης στὸ Βερολίνο ἤμουν 34 ἐτῶν, νέος σχετικὰ μηχανικός.
Συνήθως οἱ ἐργοταξιάρχες ἦσαν σεβάσμιοι μηχανικοὶ ἀπὸ 50 ἐτῶν καὶ ἐπάνω καὶ εἶχαν ξοδέψη τὰ νειάτα τους σὲ ἐργοτάξια ἀπὸ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία, τὴν Ἑλλάδα, τὴν Λιβύη καὶ ἄλλες περιοχὲς στὸν γνωστὸ κόσμο.
Ὁ κύριος του ἔργου ἦταν μία Ταϋλανδεζικὴ τράπεζα καὶ ὁ «μηχανικὸς» ἕνα γραφεῖο μελετῶν τοῦ Βερολίνου.
Βρῆκα δύο πανικοβλήτους ἑργοδηγούς, Ἕλληνες ποὺ ζοῦσαν στὴν Γερμανία χρόνια καὶ 6-7 Ἕλληνες ἐργάτες, ἐνῶ ὁ κύριος ὄγκος τῶν συνεργείων ἦσαν Πολωνοὶ καὶ Ἀνατολικογερμανοί. Συνέχεια