Τήν Κυριακή πῆρε τό βαρκάκι του, τελικῶς καί ἀνοίχτηκε ἀπέναντι. Χωρίς τόν Νῖκο ἀλλάζει τό τοπίο.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού βιώνουν τήν ποίησι σάν καθημερινότητα – καί τό τραγούδι εἶναι ἡ πιό ἁπλῆ μορφή της – πόνεσαν, ἔκλαψαν, χάρηκαν, ἐρωτεύτηκαν, χώρισαν και διασκέδασαν μέ τά τραγούδια του.
Ὅλοι ἐμεῖς πού Συνέχεια
Ἦταν ὁ ἀγαπημένος μου τραγουδοποιός. Μαζὺ μὲ τὸν Μανώλη Ῥασούλη μὲ ἔκαναν νὰ ξανὰ ἀγαπήσω τὴν ἑλληνική μουσική! Ἐκείνην τὴν μουσικὴ ποὺ δὲν ἀκούγεται στὰ μέγαρα καὶ στὰ σαλόνια. Ἐκείνη ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι πὼς κρατᾶς μὲ ῥίζα ἀπὸ αὐτὴν τὴν γῆ!
Τὸν ἀγαποῦσα τὸν Νίκο Παπάζογλου… Κι ἂς μὴ μᾶς ἔκανε τὰ χατήρια νὰ τὸν ἐξαντλήσουμε στὶς συναυλίες. Ὅταν ἔλεγε «τελείωσε», σήμαινε «τελείωσε».. Κάποτε αὐτὸ μοῦ κακοφαινόταν. Μετὰ κατάλαβα πὼς ἦταν θέμα αὐτοσεβασμοῦ! Καὶ τὸν σεβάστηκα ἀκόμη περισσότερο.
Μοῦ ἄρεσε τὸ σεμνό του μπαγλαμαδάκι. Μὲ ταξείδευε! Ἀλλὰ τώρα σι;ψπησε κι αὐτό!
