Ὃλο αὐτό τό παράλογον οἰκοδόμημα πού ἒχει στηθεῖ  καί σκεπάζει ὡς ὀμίχλη, ἢ ἀκόμη χειρότερα, ἐξαφανίζει ἀπό τό ὀπτικό μου πεδίο, κάθε τι ὑγιές καί ἂριστον, μέ «πνίγει».

Προσπαθεῖ νὰ μὲ «πείσῃ» γιά τό «λογικόν» τοῦ παραλόγου. Ὃμως ἐξακολουθοῦν ἐντός μου νὰ ὑφίστανται «κεραῖες» ἐντόπισμοῦ τῶν ἀτοπημάτων του.

Παραλλήλως,  ἡ διαστρέβλωσις παραδοσιακῶν ἀρχῶν καί ὀπτικῶν, ὡς καταιγίδα σαρώνει καί ἀποσαθρώνει, ὃσες  ἀξίες ἐδομήθησαν ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων καί καθῲρισαν τούς ὃρους καί τίς βάσεις τοῦ ἠθικῶς ζεῖν καί σκέπτεσθαι.

Ἡ παραποίησις ἐννοιῶν, πού ὁδηγοῦσαν τήν ἀνθρώπινον σκέψι καί στάσι ζωῆς στήν ἀνάδειξιν τῶν βελτίστων ἐκφράσεών της, ἒχει λάβει διαστάσεις ἐπικίνδυνες. Ὃταν γιά παράδειγμα κάποτε ὁ ἂνθρωπος θεωροῦσε ὑπέρτατον χρέος του νά πορεύεται ὡς καλός κι ἀγαθός,  ἐν ὦ σήμερα ἡ λέξις ἀγαθός ἒχει ταυτιστεῖ μέ τό «χαζός», αὐτομάτως,  μή συνειδητά, ὑποβιβάζεται ὁ ῥόλος τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς στά ἀναγκαῖα κι ἀπαραίτητα τῆς ἐπιβιώσεως.

Ἡ ὃλο καί μεγαλυτέρα ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό παραδοσιακῶς κεκτημένες ὑποχρεώσεις  καί δικαιώματα,  ὃπως γιά παράδειγμα τό δικαίωμα-ὑποχρέωσις τοῦ ἂρχειν καί   ἂρχεσθαι,  ἒχει καταντήσει μάστιγα πού καταφέρεται ἐναντίον τῆς ἐπιβιώσεως κάθε μικρῆς ἢ μεγάλης κοινωνίας.

Δέν εἶναι δυνατόν, στήν χώρα πού ἐγεννήθησαν τόσοι πολιτισμοί, πού ὁ ἂνθρωπος ὃρισε τήν ἐννοίαν τῆς ἐλευθερίας, νά συμβαίνουν καταστάσεις καί γεγονότα ποὺ ἐξαλείφουν  ἢ περιθωριοποιοῦν κάθε ἀνθρώπινον ἒκφρασιν ἢ σκέψιν.

Δέν εἶναι δυνατόν νά τολμοῦν κάποιοι, τόσο μικροί καί ὁλίγιστοι, νά ἀσκοῦν δικαιώματα ἐξουσίας πού δέν τούς ἀνήκουν,  σέ ὂντα πού ἐκ τῆς φύσεώς τους ὀφείλουν νά ζοῦν ἐλευθέρως.

Δέν εἶναι δυνατόν, νά καταστρατηγοῦνται  φυσικοί νόμοι.  Νά ὁδηγεῖτε ὁ ἀνθρώπινος πληθυσμός στήν μαζοποίησι καί τήν πνευματική πολτοποίησι.

Δέν εἶναι δυνατόν νά δικαιοῦται ἡ Ὓβρις νά θέτῃ κανόνες καί ὃρους. Ἡ Ὓβρις ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι τό ἀκραῖον ἐκεῖνον στοιχεῖον ποὺ μέ τήν ὓπαρξίν της ἐπαληθεύει τούς φυσικούς νόμους καί ταυτοχρόνως τούς ἐνεργοποιεῖ.

Στέκομαι σήμερα σκεπτική μπροστά στά τερατώδη ἒργα τόσων γενεῶν πού δολίως καί μεθοδικότατα «ῥοκάνισαν» ἀργά ἀργά,  ὃλες τίς φυσικές ἀνθρώπινες λειτουργίες, ἀντικαθιστῶντας τά κενά μέ λᾶσπες καί περιττώματα. Παραποιῶντας ἀρχές, ἀξίες, νοημοσύνη, πνευματικότητα οἱ ὑβριστές ὑπάρχουν ἀκόμη καί κινοῦν τά νήματα ὃλων ὃσων μέ τό ψεῦδος ον καί τόν δόλον ἐδόμησαν.

Καὶ χαμογελῶ!!

Γιατί πιστεύουν πώς τό αὒριο τούς ἀνήκει;

Γιατί θεωροῦν δεδομένον πώς τώρα θά καρπωθοῦν τά ἀποτελέσματα τῶν κόπων τους;

Γιατί ἐκφράζουν τὴν βεβαιότηταν  πώς παρέκαμψαν τά ὃσα φυσικῶς ἡ Ὑβρις ἐπισύρει;

Μήπως ἡ φαινομενική τους ὑπερδυναμία τούς καθιστᾶ ἀνικάνους νά ἀντιληφθοῦν πώς οἱ μηχανισμοί οὐδέποτε ἒπαψαν νά λειτουργοῦν;

Μήπως ἡ ἐπίπλαστος δύναμις ποὺ ἒχουν ἀποκτήσει εἶναι καὶ τὸ σημεῖον πού πάσχουν;

Μήπως ἀκριβῶς ὃλο αὐτό τὸ ὑπερφίαλον καθεστῶς εἶναι ἢδη ἐμπρός στὴν αὐτοκαταστροφήν του;

Οὒτως ἢ ἂλλως ὃμως, μέ ἢ χωρίς αὐτοκαταστροφή, ἡ Νέμεσις ὑφίσταται. Δὲν μποροῦν νὰ τὴν ἀκυρώσουν!

Κι «ὃλως τυχαίως», ἐτούτην τήν ἐποχή,  σταδιακῶς «ἐνεργοποιοῦνται»  ἐντός τοῦ κάθε ἀνθρώπου, δυνάμεις περίτεχνα κεκαλυμμένες  γιά αἰῶνες.  Μία μορφή ἀποθηκευμένης «δυναμικῆς ἐνεργείας» ἀναζητᾶ δρόμους  «ἐξόδου» καί   τρόπους «μετατροπῆς» της, σέ  «ἒργον» χρήσιμον.  Καί εἶναι παρατηρήσιμον πλέον τό γεγονός. Γιά ἐτοῦτον τόν λόγο οἱ ἐκφραστές τῆς Ὑβρεως ἐπιταχύνουν τούς ῥυθμούς ἐπιβολῆς μέτρων καταστολῆς καί ἐφησυχασμοῦ.

Συνεπῶς, ἀπό ὃποιαν πλευρά κι ἐὰν τό δοῦμε, θά πρέπει νά παραμένουμε ψύχραιμοι καί διαυγείς. Τά γεγονότα τρέχουν. Οἱ  «πιέσεις» δροῦν περισσότερον ὡς μοχλός καταργήσεως αὐτῶν πού παρανόμως «κρατοῦν» τά ἠνία, παρά ὡς μέσον καταστολῆς τῶν ὃσων δικαιοῦνται νά ἒχουν τά ἠνία.

Ἡ στιγμή τῆς μεγάλης μάχης πλησιάζει. Κι ὃσοι τὸ γνωρίζουν εἶναι ἓτοιμοι. Ἀλλοίμονον σὲ αὐτούς πού  ἀκόμη πιστεύουν ὃτι «ἐνίκησαν».

Ἡ «νίκη» τους εἶναι πλαστή. Τὸ γνωρίζουν. Γιὰ ἐτοῦτο καὶ βιάζονται.

Δὲν πειράζει ὃμως. Ἒτσι κι ἀλλοιῶς…..

Ἡ Ἀνθρωπότης ἐπιστρέφει!

Φιλονόη