Διαβάζοντας πολλὰ κείμενα τώρα τελευταῖα, ποὺ ἀναφέρονται σὲ δημόσιες καὶ ἰδιωτικές ἀσφαλίσεις, θυμήθηκα κάποιες ἄλλες πληροφορίες ποὺ ἀπὸ καιρό θέλω νὰ μοιραστῶ μὲ τοὺς φίλους ἀναγνῶστες.

Γνωρίζετε μήπως πῶς ἀκριβῶς «ἐργάζεται» τὸ ἀσφαλιστικό σύστημα;

Βασίζεται σὲ δύο πυλῶνες-βάσεις. Τὸν ἀσφαλιστὴ καὶ τὸν ἀσφαλισμένο. Καὶ σὲ μίαν σύμβασι.

Ἂς ὑποθέσουμε πὼς εἶμαι ἐγὼ τὸ σύστημα ἀσφαλίσεως.

Μοῦ δίδεις κάτι λίγα ἐσύ, ὁ ἀσφαλισμένος, κι ἐγὼ ποὺ εἶμαι τὸ σύστημα, μαζεύοντας κι ἀπὸ ἄλλους, πάρα πολλούς ἀντίστοιχα ποσά, ἀναλαμβάνω τὸ «ῥίσκο» τῆς οἰκονομικῆς σου καλύψεως σὲ περίπτωσιν βλάβης τῆς ὑγείας σου.

Γιὰ νὰ μπορέσω ὅμως ἐγώ, ποὺ εἶμαι τὸ σύστημα ἀσφαλίσεως (δημόσιο ἢ ἰδιωτικό, δὲν ἔχει σημασία) νὰ συντηρῶ τὸν ἑαυτό μου καὶ νὰ κερδίζω κάτι, ὡς τε νὰ ἔχω κίνητρο γιὰ νὰ ἐξακολουθήσω νὰ σοῦ παράσχω αὐτὸ τὸ ἀγαθό, ποὺ ἔχουμε «προσυμφωνήσει», θὰ πρέπῃ νὰ εἰσπράττω. Ἐὰν δὲν εἰσπράττω, τελῶ ἐν οἰκονομικὴ ἀδυναμία, πτωχεύω καὶ χάνουμε ὅλοι τὰ χρήματά μας.

Ὅλο τὸ σύστημα βασίζεται στὶς ἀναλογιστικὲς μελέτες. Οἱ ἀναλογιστὲς, μαθηματικοί κατὰ βάσιν,  γνωρίζουν μὲ κάθε λεπτομέρεια, πόσοι θὰ ζήσουν, πόσοι θὰ πεθάνουν καὶ πόσοι θὰ ἀσθενήσουν βαρέως.

Ἔως ἐδῶ φαντάζομαι πὼς σὲ κάποιους εἶναι γνωστά τὰ παραπάνω.

Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ὅμως ἀρχίζουν τὰ περίεργα, τὰ παράλογα, τὰ ἀνέντιμα…

Τὸ σύστημα ἔχει τὴν παραπάνω λογική στὴν βάσι του. Γιατί ὅμως δὲν τὴν ἐφαρμόζει; Γιατί ὁ καθεῖς προσπαθεῖ νὰ ῥίξῃ τὸν ἄλλον δίχως ὅμως νὰ πέσῃ ἡ σύμβασις ἢ καὶ ὁ ἴδιος;;

Καλὰ ἐρωτήματα! Μὴ συνειδητοποιημένη πολιτεία, μὴ συνειδητοποιημένος ἐπιχειρηματίας (ἢ κράτος), μὴ συνειδητοποιημένος πολίτης-πελάτης.

Ἐὰν ἦταν διαφορετικά…

Ἐὰν γιὰ παράδειγμα, ἐντίμως, ἐγὼ φρόντιζα νὰ πληρώνω μόνον ὅσους ἔχουν συμβάλλει, τότε ἴσως νὰ φαινόμουν ἄκαρδη ἢ ἀπάνθρωπη, ἀλλὰ κατὰ βάσιν θὰ εἶχα προστατεύσει ὅλους τοὺς ἄλλους ποὺ ἔχουν  συμβάλει ἔως σήμερα. Ὅταν «μοῦ ἐπιβάλλεται» νὰ λειτουργῶ ἀνθρωπιστικῶς, κάποιοι ποὺ δὲν δικαιοῦνται παροχῶν λαμβάνουν, ἀδίκως καὶ εἰς βάρος ὅσων ἔχουν συμπράξει στὴν συντήρησι καὶ διατήρησι τοῦ συστήματος.

Συνεπῶς, ἐφ’ ὅσον συντρέχουν κάποιοι σοβαροὶ λόγοι, γιὰ νὰ λειτουργήσῃ ἀνθρωπιστικῶς ἕνα σύστημα ἀσφαλίσεως, θὰ πρέπῃ νὰ τὸ ἔχῃ προβλέψῃ, νὰ εἶναι ὑγειὲς (ὕπαρξις ἀποθεμάτων) καὶ νὰ συμφωνοῦν οἱ πολίτες ποὺ τὸ συντηροῦν.

Στὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι ὅμως ἔτσι. Οἱ πολίτες δὲν συναινοῦν, τὰ ἀποθεματικὰ δὲν ὑπάρχουν (εἶτε λόγῳ κακῆς διαχειρίσεως, εἶτε λόγῳ ἀτασθαλιῶν) καὶ δὲν ἔχει ὑπάρξει οὐδεμία πρόβλεψις ὡς τε νὰ συντηρηθῇ τὸ ἔκτακτον κόστος ἀπὸ ἄλλες πηγές.

Ἄρα;

Ἄρα τὸ σύστημα νοσεῖ κι ὁδηγεῖται  σὲ ἀδιέξοδο. Ἐὰν τὰ  δημόσια ταμεῖα ποὺ ἐκάλυπταν τὴν ἀσφάλισι ἔως σήμερα, εἶχαν τύποις ἕναν λογικὸ τρόπο διαχειρίσεως, ἴσως κάποιαν στιγμὴ νὰ εὕρισκαν διεξόδους. Σήμερα ὅμως αὐτὸ ἀποκλείεται. Οἱ συνθῆκες χειροτερεύουν, τὰ ἔξοδά τους αὐξάνονται διαρκῶς, τὰ ἔσοδα ἐξανεμίζονται καὶ ἡ κατάρρευσίς τους εἶναι ζήτημα χρόνου.

Νὰ ζήσουμε νὰ τὰ θυμόμαστε….

Καὶ φυσικά, νὰ ζήσουμε, ἐὰν ζήσουμε γιὰ νὰ τὰ ξαναπιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Τὸ παραπάνω κείμενον ἐξαιρετικὰ ἀφιερωμένο σὲ κάθε «ἀνθρωπιστὴ» ποὺ ἔχει κατακλέψει τὸ μέλλον μας καὶ τὸ  μέλλον τῶν παιδιῶν μας! Ὅπως ἐπίσης ἀφιερωμένο στὰ παιδιά του. Ἐκτὸς ἐὰν ὑπολογίζῃ νὰ τὰ πάρῃ καὶ νὰ ἐξέλθῃ συντόμως τῆς χώρας.