Νά τος! Ἔφθασε… Ἄργησε μάλιστα…. 

Ἄνεργος διαδηλωτής, εἶπαν. 

Σίγουρα…

Ποὺ  κι αὐτός, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἐπέλεξε τὴν διαμαρτυρία τῆς βίας. Τῆς πεπατημένης. Τῆς μὴ ἀνταποκρίσεως. 

Μοῦ ἔλεγε φίλος γιὰ τὴν Ἰαπωνία, πὼς ἐκεῖ ἀπεργοῦν φορῶντας ἕνα περιβραχιόνιο ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἀναγράφονται τὰ αἰτήματά τους. Δὲν παύουν νὰ προσέρχονται στὶς ἐργασίες τους. Ἁπλῶς προσβάλλουν διαρκῶς τὸν ἐργοδότη τους, φορῶντας τὸ περιβραχιόνιον. 

Ὅμως τυγχάνει κι ὁ ἐργοδότης νὰ ἔχῃ φιλότιμο. Μίαν ἡμέρα; Δύο; Τρεῖς τό ἀντέχει; Μετὰ συνδιαλέγεται. 

Ἐδῶ φυσικὰ δὲν ὑπάρχουν αὐτά. Ἐδῶ ἐμεῖς εἴμαστε τσαμπουκᾶδες. Σηκωνόμαστε ὅλοι μαζύ, ἁρπάζουμε ἕνα ΠΑΝΩ, φορᾶμε τὸ ἀγωνιστικό μας προσωπεῖο, βάζουμε στὴν τσέπη μερικὲς πέτρες καὶ κάτι βομβίτσες νὰ ὑπάρχουν καὶ ξεκινᾶμε. (Ὄχι, αὐτὸ τὸ τελευταῖο δὲν τὸ κάνουν οἱ συνδικαλιστές. Αὐτοὶ ἔχουν «ἐκπροσώπους» ποὺ ἀντὶ γιὰ στειλιάρια, βομβίτσες καὶ μάρμαρα,  ἔχουν ….γραβᾶτες! Γιά τὴν πάρτη τους; Ἐμ τί, γιά τήν δική μας;) 

Ποῦ ΠΑΜΕ; Γιατί μὲ αὐτόν κι ὄχι μέ τόν ἄλλον τρόπο; Γιατί, ἐν ᾦ ἔχει ἀποδειχθεῖ πώς αὐτός ὁ τρόπος δὲν ἀποδίδει, δέν τόν άλλάζουμε; Τί πασχίζουμε κτυπῶντας τά κεφάλια μας σέ τοίχους; Νά πέσουν οἱ τοῖχοι; 

Ποιός ἀναρωτιέται γιά τό ἐάν εἶναι κι αύτό τμῆμα τοῦ παιχνιδιοῦ; Ποιός κάθισε νὰ σκεφθῇ πώς ἴσως μὲ αύτόν τόν τρόπο συμμετέχουμε στήν δική τους παράστασι; Τί ἄλλαξε ἀπό τήν πρώτη ἀπεργία στήν Ἑλλάδα ἔως σήμερα; Τί ἄλλαξε ἀπό τήν πρώτη ὀργανωμένη κατάληψι τῆς κάθε πλατείας ἔως σήμερα; 

Ποῦ εἶναι τό λάθος;

Ἕνας νεκρός. Θά μποροῦσα νά εἶμαι ἐγώ, ἤ ἐσύ, ἢ ὁ ἀδελφός μας. Ἔχει σημασία; Μήπως κάθε ἡμέρα ποὺ περνᾶ δὲν γινόμαστε περισσότερο νεκροί;

Πῶς ἀλλάζει αὐτό; Πῶς γίνεται νὰ κάνουμε τὰ πράγματα νά τρέχουν ὑπέρ μας κι ὄχι κατά μας;

Ἔχω  καταθέσει τίς ἀπόψεις μου ἤδη ἀπό ἐχθές. Ἦταν σὰν νὰ προμήνυε ἡ χθεσινή σιγή τόν θάνατο. Πέμπτος θάνατος. Διότι κάποιοι ξεχνοῦν τοὺς θανάτους στὴν ΜΑΡΦΙΝ. Τέσσερις στὸν ἀριθμό. (Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς ὑπάρχει κι ἕκτος θάνατος. Ἡ πρόωρος γέννα ἑνὸς παιδιοῦ στὴν Κερατέα ἐπέφερε αὐτομάτως τὸν θάνατο. Μὴν ξεχνᾶμε… Δὲν κάνει..)

Λάθος…. Λάθη…. Στραβὲς ὀπτικές…. Μισακὲς ἀντιλήψεις…. 

Ὅλα μισά… Ὅλα στρεβλωμένα… Γιατί;

Μήπως ἐμεῖς εἴμαστε λάθος; Μήπως ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀνασκευάσουμε τὰ πάντα μέσα μας; 

Εἶναι θέμα ἀξιῶν ἡ πάθησίς μας. Εἶναι θέμα ἀρχῶν. Εἶναι θέμα ἀντιλήψεων. 

Μὰ ἐάν αὐτὴν τὴν στιγμή ὑποφέρουμε, ἐὰν τὰ πράγματα ὀδεύουν ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, ἐὰν ἀντὶ κερδῶν εἰσπράττουμε διαρκῶς ἧττες… Μήπως εἶναι ἁπλῶς τὸ  λάθος ….ἐμεῖς;

Θέλουμε νά ῥίξουμε τήν κυβέρνησι; (Δὲν ξέρουμε, δὲν ἔχουμε ὁρίσει, δὲν ἔχουμε ἀποφασίσει ποιός θὰ τὴν διαδεχθῇ… Αὐτὸ τὸ ἀφήνουμε στὴν καλή του τύχη…) Τί κάνουμε; Τὴν κτυπᾶμε μὲ τὰ ὅπλα της ἢ μέ τά δικά μας;

Ποιά εἶναι τά ὅπλα της; Ποιά τά δικά μας;

Τὰ ὅπλα τῶν Ἑλλήνων ἦταν πάντα ἡ Νόησις καὶ ἡ φαντασία!

Ἐὰν σήμερα ἔχουμε ἐγκλωβιστεῖ καὶ παντοῦ συναντοῦμε ἀδιέξοδο, δὲν χρειάζεται  κάτι νὰ κάνουμε. Μόνον κάτι νὰ μάθουμε. 

Ὁ Ὀδυσσεύς πῶς βγῆκε ἀπό τήν σπηλιά; Χρησιμοποιῶντας δύναμι ἢ χρησιμοποιῶντας εὐφυΐα; 

Λίγη σκέψις… Λίγος καθαρὸ μυαλό… Λίγη συνειδητοποίησις τοῦ ἀτυχοῦς δρόμου ποὺ πήραμε…

Ἂς μὴν θρηνήσουμε ἄλλους νεκρούς. Εἶναι ἄδικο! 

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Ὁ Παπουτσής ἀκόμη στήν καρέκλα του φαντάζομαι… Ποῦ νά πάῃ; Τώρα ποὺ ἔχει κολλήσει ἐπάνω της δὲν φεύγει μὲ τίποτα. Καί σηκωτόν νὰ τὸν πάρουν, θὰ πρέπῃ νὰ πάρουν καὶ τὴν καρέκλα μαζύ. Ἀλλά ἀπὸ ποῦ χάθηκε τὸ φιλότιμο γιά νά τό βρῇ αὐτός;

Υ.Γ.2.. Τὰ θερμά μας συλλυπητήρια στὴν οἰκογένεια. Εἶναι τὸ λιγότερον. 

 

φωτογραφία