Σκεφτόμουν νὰ μὴν τὸ θίξω τὸ θέμα τῶν ὀνείρων καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν, ἀλλὰ δὲν ἄντεξα. 

Βλέπετε, τὰ πάντα γύρω μας βασίζονται στὴν ἐλπίδα! 

Ἐλπίδες γιὰ τὰ πάντα! Ἐλπίδες κι ὄνειρα!

Δὲν ἐπαναστατοῦμε, διότι ἐλπίζουμε πὼς θὰἀλλάξουν τὰ πράγματα! Κι ὀνειρευόμαστε πὼς θὰ ξυπνήσουμε σὲ μίαν κοινωνία ἀρίστων!

Πληρώνουμε τὰ χαράτσια, διότι ἐλπίζουμε πὼς θὰ εἶναι τὰ τελευταῖα! Κι ὀνειρευόμαστε πὼς θὰ ξυπνήσουμε πλούσιοι!

Δὲν ἀλλάζουμε στάσι ζωῆς, διότι ἐλπίζουμε νὰ ἀλλάξουν οἱ ἄλλοι! Κι ὀνειρευόμαστε νὰ πάψῃ τὸ ἄδικον στὸν πλανήτη καὶ νὰ μὴν πεθαίνουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν πείνα!

Ἐλπίζουμε…Καὶ ὀνειρευόμαστε… Ἐπιθυμοῦμε… Θὰ θέλαμε…

Τὸ σημαντικότερον σημεῖον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον πιστεύω πὼς πηγάζουν τὰ προβλήματά μας, παραμένει στὸ θέμα τῆς ἐλπίδας καὶ τοῦ ὀνείρου.

Σήμερα ὅμως θὰ καταπιαστῶ μὲ μίαν τους παράμετρο, ἰδιαιτέρως σημαντικὴ γιὰ πολλοὺς ἀπὸ ἐμάς. 

Λησμονημένες Πατρίδες…. Ἢ ἐὰν θέλετε, γιὰ τοὺς πλέον ῥεαλιστές, χαμένες Πατρίδες.

Γνωρίζετε πὼς κατάγομαι ἀπὸ τὸν Πόντο. Γνωρίζετε πὼς κουβαλῶ μέσα στὴν σκέψι μου, στὸ γονίδιο μου, σὲ κάθε μου κύτταρο κάθε στιγμὴ τῆς ἱστορίας μας. Γνωρίζετε ἐπίσης πόσο σημαντικὴ γιὰ ἐμέναν παραμένει ἡ μνήμη καὶ ἡ ἀλήθεια. 

Ἀλλά… 

Πασχίζω, ὁμολογῶ κάποιες φορὲς μὲ μεγάλο κόπο, νὰ παραμείνω συνειδητοποιημένη.  Νὰ ξέρω ποῦ πατῶ καὶ ποὺ ὀφείλω νὰ στοχεύω!

Διαβάζω, ἀκούω καὶ παρατηρῶ γύρω μου μίαν τάσι γιὰ ἐπιστροφὴ τῶν Ἑλλήνων στὴν Πόλι. Μίαν προσπάθεια πολλῶν νὰ κρατήσουν μέσα τους ζωντανὰ κομμάτια τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. 

Ἀλλοῦ πάλι συναντῶ τὴν ἀγωνία τῶν Ποντίων, ἢ γενικότερα τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, νὰ ἀναμένουν τὴν ἔνδοξό τους ἐπιστροφὴ στὰ πάτρια ἐδάφη. 

Εἰλικρινῶς, λυπᾶμαι καὶ πονῶ πάρα μὰ πάρα πολύ. 

Γιὰ ὅλους αὐτοὺς ὁ Ἕλληνισμὸς χωρᾶ στὰ στενὰ γεωγραφικὰ ὅρια ποὺ κάποιοι ἄλλοι ὅρισαν. Εἶτε λέγεται Ἀνατολικὴ Θράκη, εἶτε λέγεται Πόντος, εἶτε λέγεται Ἰωνία. 

Γιατί; 

Γιατί κανένας δέν συζητᾶ γιά τήν Ἑλλάδα τῆς Κάτω Ἰταλίας; Γιατί δέν γίνεται διάλογος γιά τήν Ἑλλάδα τῆς Νοτίου Γαλλίας; Γιατί δέν μνημονεύουμε τήν Ἑλλάδα τῆς Ἀφρικῆς; Τῆς Αἰγύπτου, τῆς Κυρηναϊκῆς; 

Γιατί στενέψαμε τήν μνήμη μας; Τήν μικρύναμε; Τήν ἐξαφανίσαμε;

Καί τί σημαίνει Ἑλλάδα πού πρέπει νά μνημονεύουμε; 

Ἐὰν Ἑλλάς δὲν σημαίνῃ Γνώσις, Φῶς καὶ Ἐπιστήμη, τότε γιά ποιάν Ἑλλάδα συζητᾶμε; Τοῦ θεματοφύλακος τῶν ἐκτάσεων; Γιά αὐτόν τόν λόγο βρεθήκαμε στόν πλανήτη; Γιά νά προστατεύουμε χωράφια; Πᾶμε καλά;

Ναί, σίγουρα χρειαζόμαστε καὶ τὰ χωράφια, πρὸ κειμένου νὰ βιοποριζόμαστε. Ἀλλά μόνον αὐτά;

Ποῦ εἶναι τό πνεῦμα τοῦἝλληνος; Ποῦ εἶναι ἡ ἐλευθέρα σκέψις του; Ποῦ εἶναι ἡ δυνατότης του νά χαράζῃ δρόμους καί πολιτισμούς;

Συζητᾶμε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολι. Γιατί ὄχι γιά τόν Τάραντα; Γιά τίς Συρακοῦσες; Γιά τίς αἰγυπτιακές Θῆβες; 

Ποῦ πήγαμε καί χωθήκαμε;

Εἰλικρινῶς, τώρα πιὰ δὲν πιστεύω καὶ δὲν ἐλπίζω καὶ δὲν ἐνδιαφέρομαι γιὰ καμμίαν ἀνάκτησι χαμένων ἐδαφῶν! Διόλου δὲν μὲἐνδιαφέρει! 

Ξέρετε γιατί;

Διότι τὸ πρῶτο ποὺ χάσαμε εἶναι ἡ Φύσις μας. Αὐτὴ μᾶς ὁδήγησε στὸ νὰ ἐξελέγουμε ἡγέτες  κατ’  ἐπανάληψιν προδότες καὶ κατ’ ἐπέκτασιν, μὲ βάσει τὰ δικά τους λάθη, νὰ ἀποχωρήσουμε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐδάφη. Ναί, νὰ ἀποχωροῦμε! Τὸ κάναμε μέσα στοὺς αἰῶνες διαρκῶς! Δίχως ἐλπίδα ἐπιστροφῆς!

 Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν περίπτωσις νὰ τὰ ἀνακτήσουμε γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο: μέσα μας, βαθειὰ μέσα μας, ἔχουμε παραιτηθεῖ, διότι μέσα μας ἔχουμε ἡττηθεῖ!. 

Ὄχι ἀπὸ τὰ χωράφια. Ἀπὸ τὴν Φύσιν μας! Ἀπὸ αὐτὴν ποὺ μᾶς κάνει νὰ εἴμαστε Ἕλληνες-Φωτοδότες! Ἀπὸ αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ δημιουργήσουμε πολιτισμοὺς καὶ νὰ ἀναδείξουμε τὸν Ἄνθρωπο! 

Ἐμεῖς ἀφήσαμε ὅλους αὐτοὺς στὶς διάφορες θέσεις ἐξουσίας, πρὸ κειμένου κατὰ καιροὺς νὰ ξεπουλοῦν τμήματα τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου. Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς…

Ὅσο ἐμεῖς παραμένουμε ἔτσι, μικροί, ἀνύπαρκτοι, ἀσήμαντοι, αὐτὰ τὰ χωράφια θὰ παραμένουν χωράφια. Κι ἐμεῖς ἀνάξιοι νὰ τὰ διαφεντεύουμε. Ὅσο ἐμεῖς παραμένουμε μόνον στὰ ἐπιδερμικά, στὰ τῆς ἁρπακτῆς, αὐτὰ τὰ ὄνειρα θὰ παραμένουν «ὄνειρα»… Ἄνευ σημασίας καὶ πιθανότητος ἐπαληθεύσεως. 

Μέ ποιό δικαίωμα θά στήσω στρατό γιά νά πάω νά ἀνακτήσω τήν Μικρά Ἀσία καί τήν Ἀνατολική Θράκη, ὅταν δέν ἔχω  δομήσῃ τό Εἶναι μου; Μέ ποιό δικαίωμα θά συμπεριφερθῶ ὡς κατακτητής, τήν στιγμή πού ἐγώ παραμένω ὑπήκοος; Μέ ποιό δικαίωμα θά ἀξιώσω ἀπό κάποιον νά μέ σεβαστῇ γιά νά  συμπράξῃ μαζύ μου,  ὅταν ἐγώ δέν σέβομαι τόν ἑαυτόν μου, τόν τόπο μου καί τόν πλανήτη γενικότερα;

Ναί, ἔχω παίξῃ κι ἔχω χάσῃ! Καὶ πολὺ καλὰ νὰ πάθω! 

Μοῦ δίδεται ΤΩΡΑ μία εὐλογημένη εὐκαιρία νὰ ξαναγίνω κάτι μεγάλο! ΤΩΡΑ!!! Καὶ ὀφείλω, πρωτίστως στὴν ἔννοια Ἄνθρωπος, καὶ κατόπιν στὸν ἑαυτόν μου, νὰ τὴν ἁρπάξω ἀπὸ τὰ μαλλιὰ καὶ νὰ τὴν κυνηγήσω ἔως τοῦ Τέλους. 

Ἐὰν ἐγὼ δὲν ἀναδομηθῶ, δὲν γίνω αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ εἶμαι, δὲν μεταμορφωθῶ σὲ κάτι ποὺ ἀξίζῃ, μέ τί θρᾶσος θά ἐκδιώξω τόν καταπατητή; Καί σέ τί θά διαφέρω ἐγώ ἀπό αὐτόν; 

Πιάστηκα μὲ δύσκολα ζητήματα σήμερα. 

Κάποιοι θὰ θυμώσουν… Κάποιοι δὲν θὰ καταλάβουν τίποτα ἀπὸὅσα γράφω… Κάποιοι, λίγοι θὰ ἀντιληφθοῦν. Ξέρουν. Εἴμαστε συνταξιδιῶτες ἐδῶ καὶ χρόνια.

Ἐγὼ ἐπιλέγω τὸν Ἄνθρωπο! Τὴν σωτηρία τοῦ Ἀνθρώπου! Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Δὲν θέλω χωράφια ἐὰν δὲν μπορῶ νὰ τὰ διαχειρίζομαι ὡς ἐλεύθερη. Δοῦλος εἶμαι! Δοῦλος θὰ παραμείνω, ἐὰν ἐγὼ δὲν ἀλλάξω. 

Θέλω ἐλευθερία σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα! Θέλω τὴν Ἑλλάδα μου πίσω! Γιὰ ὄλους καὶ γιὰ ὅλες μας! Ἀλλὰ τὴν θέλω ὁλόκληρη.. Ὄχι μισακή… Μισακὴ τὴν ἔχω… Λίγο χῶμα παραπάνω δὲν θὰ μὲ κάνῃ ἐλεύθερη… Θὰ λειτουργήσῃὡς καροτάκι γιὰ νὰ γλυκαθῶ καὶ νὰ πάψω… 

Ἐγὼ τὰ θέλω Ὅλα! Πρὸς τοῦτο κατευθύνομαι! Καὶ θὰ τὰ πάρω διότι αὐτὸ εἶναι ἀναπόφευκτον!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ἐγὼ κάνω ὄνειρα. Ὄχι «ὄνειρα»! Ἐγὼ κάνω βηματάκια, ὄχι ἄλματα! Ἐγὼ θὰ φθάσω ἐκεῖ ποὺ ξέρω πὼς πρέπει νὰ φθάσω. Ὄχι ἐκεῖ ποὺ ξέρω πὼς πρέπει νὰ ἀποφύγω.

φωτογραφία