Πόσο πολύ μπορεῖ νά ξεπέσῃ κάποιος; Πόσο πιό ΤΙΠΟΤΑ μπορεῖ νά γίνῃ τό ΤΙΠΟΤΑ;

Σκουπίδια !  Αὐτὸ εἶσθε! Σκουπίδια!

Μία γυναίκα Ἡρωΐδα  σᾶς ἔκανε ὅλους βρὲ ξεφτυλισμένοι σκουπίδια!

Σᾶς ἀπέδειξε μία τόση δὰ δασκαλίτσα μὲ  τὴν παραίτησίν της, πόσο γελοῖοι, τιποτένιοι, ἀνήθικοι, ξεφτιλισμένοι, ἀνύπαρτκτοι, βολεμένοι καὶ περιττοί εἶστε!

Ἐσεῖς, οἱ συνδικαλισταρᾶδες τοῦ ΤΙΠΟΤΑ! Ἐσεῖς οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι ποὺ φιλήσατε κάθε κατουρημένη ποδιὰ πρὸ κειμένου νὰ βολευτεῖτε! Ἐσεῖς ποὺ γιὰ μίαν θέσι πουλήσατε καὶ τὴν μάννα σας.  Ἐσεῖς οἱ ῥαγιᾶδες…

Ποὺ ἀπεργήσατε γιὰ τὰ πάντα, ἀλλὰ ποτὲ γιὰ τὸ ἀνύπαρκτον Ἤθος σας καὶ τὴν κατάντια τῆς Παιδείας.

Ποὺ οὐρλιάξατε μόνον ὅταν ἐπόνεσε ἡ ἄδεια τσέπη σας καὶ ποτὲ γιὰ τὸ παιδί σας ποὺ γινόταν ὑπήκοος!

Ποὺ θυμηθήκατε τὴν Πατρίδα μόνον ὅταν σᾶς ἔπνιξαν τὰ δάνεια κι ὄχι ὅταν οἱ δοσίλογοι ξεπουλοῦσαν τὰ πάντα. 

Σκουπίδια! Σκουπίδια βρωμερά! Αὐτὸ εἶσθε!

Τὰ ἔχετε βάλει μέ τὴν Μάρω! Ὅλοι οἱ προσκυνημένοι τὰ ἔβαλαν μὲ τὴν Μάρω.

Ἀπὸ τὸν πλέον ὑψηλόβαθμο δημόσιο ὑπάλληλο, ἔως τὸν πιὸ ἄχρηστο δασκαλᾶκο!

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ! ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ! ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΙ!

Κτυπᾶτε μωρέ κάτι πού δέν μπορεῖτε νά φθάσετε; Τό ἀνύπαρκτον ΤΙΠΟΤΑ μπορεῖ νά κτυπήσῃ τό ΟΛΟΝ; Δὲν μπορεῖ! Δὲν γίνεται! Δὲν θὰ ἐπιτύχῃ ΠΟΤΕ!

Ἀκόμη κι ἐὰν ὅλα τὰ 7 δις τοῦ πλανήτου ἀποφασίσουν νὰ τὰ βάλουν μὲ τὴν Μάρω, ἀκόμη καὶ τότε νὰ εἶσθ7ε σίγουροι πὼς ἡ Μάρω θὰ νικήσῃ! Διότι αὐτὴ ἡ δασκαλίτσα εἶναι τὸ ΟΛΟΝ! Εἶναι ἐδῶ γιὰ νὰ σᾶς καταδείξῃ πὼς μόνον αὐτὴ μπορεῖ νὰ γκρεμίσῃ ὅλο αὐτὸ τὸ σάπιο  οἰκοδόμημα ποὺ τόσο προστατεύετε!

Πονᾶτε τόσο ὅσο ἀντέχετε! Γιὰ αὐτὸ εἶσθε ἔτσι!

Ἐλπίζετε νὰ ἀλλάξουν πρὸς ὄφελός σας τὰ πάντα! Ἀλλὰ δὲν θὰ ἀλλάξῃ τίποτα! Θὰ χειροτερέψουν τὰ πάντα πρὸ κειμένου νὰ καθαρίσῃ ὁ τόπος ἀπὸ τὴν μπίχλα! 

Ὑβρίζετε τοὺς προδότες ἀλλὰ εἶσθε συνεργοί τους! Σιωπηλοί, ὑποχθόνιοι, σιχαμεροὶ συνεργοί τους!

Ἡ Μάρω ἔκανε μίαν ἐπανάστασι! Καὶ τὴν ξεκίνησε μόνη της! Καὶ θὰ τὴν τελειώσῃ μόνη της! Τὸ ξέρουμε ὅλοι μας αὐτό!

Τῆς σκότωσαν τὸν σύντροφό της πρὸ μερικῶν μηνῶν. Τόσος πόνος πῶς κατάφερε νά χωρέσῃ στήν τόσο μεγάλη της καρδιά; Μία καρδιὰ φτιαγμένη ἀπὸ Ἔρωτα πλημμύρισε μὲ πόνο καὶ κόντεψε νὰ σβήσῃ! 

Τῆς σκοτώσατε ΟΛΟΙ ἐσεῖς τὸν σύντροφό της! Ὄχι μόνον οἰ κεφαλές! ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ!!! Ὅλα αὐτὰ τὰ σκουπίδια ποὺ ἔχουν κατακλύσει τὴν ζωή μας καὶ τὴν κάνουν νὰ φαίνεται τόσο βρωμερὴ καὶ τρισάθλια!

Τὴν ἄφησαν νηστικὴ καὶ παγωμένη, πιστεύοντας πὼς θὰ τὴν νικήσουν! Ἀλλὰ αὐτὴ δὲν λύγισε. Ὄρθωσε ψηλότερα ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ τὸἀνάστημά της, σᾶς ἔφτυσε καὶ σᾶς πέταξε μίαν παραίτησι στὰ μοῦτρα! Δὲν σᾶς ὑπηρετεῖ πλέον! Δὲν συνεργεῖ στὸ ἔγκλημα! Δὲν σιωπᾶ! 

Σᾶς νίκησε μία δασκαλίτσα! Μία τόση δὰ γυναικούλα, ποὺ ὅμως εἶναι πλήρης Ἀνθρωπιᾶς, συνειδητότητος καὶ ὑπευθυνότητος! Μία Μάρω σήκωσε στὴν πλάτη της ὅλη τὴν Ἑλλάδα! Μία μόνον Μάρω! Μόνη της!

Κι ἐσεῖς, ἂν  τί νὰ σκύψετε μὲ ντροπὴ τὸ κεφάλι, ἀν τὶ νὰ τὴν εὐχαριστήσετε μὲ τὸ βλέμμα σας, ἀν τὶ νὰ τὴν εὐγνωμονεῖτε, τὴν κλωτσήσατε. Τὴν  εἰρωνευτήκατε! Τὴν περιπέξατε! Ποιοί; Τά σκουπίδια περιπαίζουν τόν Ἄνθρωπο; Γίνεται; Δὲν γίνεται….

Τῆς ἐπιτίθεσθε ὅλοι ἐσεῖς οἱ βολεμένοι, οἱ ἀνύπαρκτοι, οἱ συμβιβασμένοι! Ποιοί; Τά ΤΙΠΟΤΑ;

Ἐσεῖς δέν εἶσθε πού φωνάζατε γιά τήν ξεπουλημένη κυβέρνησι; Ἐσεῖς δέν εἶστε πού μιλήσατε γιά Πατρίδα μετά ἀπό τόσες δεκαετίες; Ἐσεῖς δέν εἶστε πού πονέσατε ὅταν σᾶς ἔκοψαν τά ἐπιδόματα;

Σκουπίδια! Αὐτὸ εἶσθε! Σκουπίδια! Κάτι λιγότερο ἀπὸ σκουπίδια! Τιποτένιοι!

Νὰ μὴ χάσετε τὴν καρέκλα σας! Τὴν βολή σας! Τὸ ἄραγμα! 

«Μὴ χάσω τὴν δουλειά μου, διότι τί θά φᾶνε τά παιδάκια  μου;» λέει ὁ ἕνας… Νὰ μὴ τὴν χάσῃς, ἀπαντῶ! Ἀλλὰ βγᾶλε τὸν σκασμό! Θαύμασε καὶ μὴ μιλᾶς! Νοιῶσε εὐγνωμοσύνη, συστολή, σεβασμό, ντροπή… Ἀλλὰ πᾶψε! Δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ μιλᾶς! Πᾶψε διὰ παντός! Εἶσαι αὐτὸς ποὺ εἶσαι, ἀλλὰ δὲν χρειάζεται νὰ τὸ διατυμπανίζῃς! Καταλάβαμε!

«Χρωστάω τὸ σπίτι στὶς τράπεζες»… Λέει ὁ ἄλλος. Τὸ ξέρουμε, ἀπαντῶ. Κανεῖς δὲν σοῦ ζήτησε νὰ πράξῃς τὰ ὅμοια! Κανεῖς! Ἂλλὰ σεβάσου τὸν ἀγώνα τοῦ ἄλλου! Ἐὰν καταφέρουμε νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν θύελλα, σὲ μία Μάρω θὰ τὸ χρωστᾷς. Μὴ κλοτσᾶς τὸν σωτήρα σου!

 «Φοβᾶμαι τὴν πείνα. Φοβᾶμαι τὴν πτώχεια. Φοβᾶμαι τὸ νὰ μὴ μείνω ἄστεγος….» Ὅλοι φοβόμαστε! Ὅλοι! Ἀλλά δέν φοβᾶσαι νά εἶσαι προσκυνημένος; Δέν φοβᾶσαι νά εἶσαι δοῦλος; Δέν φοβᾶσαι νά εἶσαι σάν μίαν ἀρκούδα μέ χαλκά στήν μύτη πού σοῦ βαροῦν τόν ταμπουρᾶ καί χορεύεις; Μόνον τήν πείνα φοβᾶσαι; Τότε πᾶψε… Πᾶψε! Διὰ παντός! Δὲν ἔχεις κανένα δικαίωμα! 

Τὸ μπροστάρικο δένδρο τὸ πετροβολοῦν, ἔλεγε κάποτε μία καλὴ φίλη. Τὸ μπροστάρικο δένδρο.

Νὰ θυμᾶστε ὅμως! Ἡ Μάρω (καὶἡ κάθε Μάρω) δὲν πρόκειται νὰ παλέψῃ ΠΟΤΕ γιὰ τὰ σκουπίδια! Μόνον γιὰ ἐλευθερία παλεύει!

Ὅταν θὰ φθάσῃ ἡ κρίσιμος ὥρα, τότε ποὺ καὶ πάλι θὰ σέρνεσθε στὴν Γῆ, ὡς σιχαμερὰ μιάσματα, καμμία Μάρω δὲν θὰ σᾶς ἁπλώσῃ χέρι βοηθείας! Νὰ τὸ θυμᾶσθε.

Κι ἐγώ, ποὺ θὰ εἶμαι δίπλα της, θὰ σᾶς πατήσω κι ἀπό πάνω. Διότι μόνον γιὰ αὐτὸ ἀξίζετε! Τὰ σκουπίδια εἶναι χρήσιμα μόνον γιὰ τὶς χωματερές! Τέλος!

Φιλονόη.

Υ.Γ.1.  Ἀναμένω μὲ λαχτάρα τὴν κρίσιμη ὧρα! Αὐτὴν τὴν ὥρα ποὺ ὅλα τὰ σκουπίδια θὰ ξαναγίνουν διὰ παντὸς σκουπίδια!

Υ.Γ.2. Ἔχω γράψει ἀρκετὲς φορὲς πὼς ὅλοι μας ἔχουμε μίαν Μάρω μέσα μας. Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός νά τήν ξυπνήσουμε;

φωτογραφία