Περπατᾶς στοὺς δρόμους καὶ συναντᾶς τὰ πιὸ ἀπίθανα γεγονότα. 
Ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας νὰ ψάχνουν στὰ σκουπίδια γιὰ λίγα μουχλιασμένα τρόφιμα. 
Κάποιους ἄλλους, σκορπισμένους στὴν ἄσφαλτο καὶ στὶς γωνίες… Νέο-ἄστεγοι λέγονται!
Παιδιὰ ποὐθενά! Οὔτε στὶς πλατεῖες, οὔτε στὰ πάρκα, οὔτε στὶς παιδικὲς χαρές…
Τὰ αὐτοκίνητα μετακινῶνται μόνον γιὰ τὰ ἀπαραίτητα καὶ τὰ περισσότερα ἐξ αὐτῶν ἔχουν ἀράξει διὰ παντός. 
Ἀφίσσες ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀντίστασι, γιὰ ἐπανάστασι, γιὰ κατάῤῥιψι τῶν ὑπαρχόντων θεσμῶν. 
Ἀπεργίες, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις.. Παντοῦ.. Γιὰ τὰ πάντα! 
Ὅλοι διαμαρτύρονται ἀλλὰ ἀποτέλεσμα μηδέν!
ΛΑΘΡΟμετανᾶστες  ἀδειάζουν τοὺς κάδους ἀνακυκλώσεως μὲ κλεμμένα καρότσια ἀπὸ πολυκαταστήματα.  (Πάει καὶ ἡ ἀνακύκλωσις!!!)
Λωποδῦτες  («νεοφώτιστοι» οἱ περισσότεροι) πετοῦν τὶς ἄδειες τσᾶντες ποὺ πρὸ ὁλίγου ἅρπαξαν ἀπὸ κάποιαν γιαγιά.

Ἀστυνομία πουθενά! Οὔτε κἂν στὰ ἀναγκαῖα. Πρέπει πλέον νὰ τὰ βγάλουμε πέρα μόνοι μας!
Γείτονες, γνωστοί, παιδικοὶ φίλοι μέσα στὴν μαύρη ἀπογοήτευσι. Κατάθλιψις λέγεται αὐτό!
Στὴν ἀγορὰ δὲν κινεῖται τίποτα. Νέκρα κι ἐκεῖ.
Τὰ μαγαζιὰ ἄδεια. Κλείνουν τὸ ἔνα πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο δίχως νὰ προλαβαίνουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ πόσο γρήγορα.
Τὰ νοσοκομεῖα μας… Ἀφῆστε.. Ἄλλο ἀνέκδοτο αὐτό!
Τὸ σύστημα ὑγείας ἔχει καταῤῥεύσει ἤδη καὶ οἱ ὑπεύθυνοι σφυρίζουν ἀδιάφορα!
Στὶς ἐφορίες μόνον οὐρὲς συναντᾶς, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ πληρώσουν.
Στὶς τράπεζες συνταξιοῦχοι κυρίως…. Καὶ λίγοι δανειολῆπτες ποὺ πασκίζουν νὰ σώσουν κάτι ἀπὸ τὶς περιουσίες τους! Οἱ ἐπιχειρηματίες ἐτελείωσαν!
Στὰ δικαστήρια ἐπίσης τὸ ἀδιαχώρητο. Τὸ ἔγκλημα καλπάζει πρὸ κειμένου νὰ καταλάβῃ χαμένο ἔδαφος. 
Στὰ νησιά μας ἁλωνίζουν τὰ μεμέτια μὲ θρασύτητα δέκα καρδιναλίων.
Στὴν Θράκη κοντεύουν νὰ μὴ μιλοῦν πλέον Ἑλληνικά!
Στὴν  παραμεθώριο γενικῶς ἔχουν τὰ πάντα καταῤῤεύσει πρὸ πολλοῦ! 
Στὴν βο(υ)λὴ ὅμως ἀκόμη ἀγορεύουν! Μόνοι τους πλέον, διότι κανεῖς δὲν τοὺς ἀκούει καὶ δὲν τοὺς πιστεύει!
Τὸ ἕνα ὅμως κόμμα ξεπετάγεται πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο ὡς παπαροῦνες… 
Γεμίσαμε κόμματα! Ἐλπίδες! «Σωτῆρες»! 

Ἡ πολιτεία μας ἀγαπητοί μου ἔχει ἤδη τελειώσει! Ψυχοῤῥαγεῖ πλέον! Ἐγὼ ἀκούω ἤδη τὸν ῥόγχο τοῦ θανάτου! Γιατί δέν τόν ἀκοῦν καί οἱ ἄλλοι; 
Τί προσπαθοῦν νά συγκρατήσουν; Τὸ οἰκοδόμημα ἔπεσε σχεδὸν στὰ κεφάλια μας! 
Ἀναμενόμενον! Ἔτσι ὅπως εἶχε γείρει θὰ ἦταν πολὺ ἐπικίνδυνον νὰ παραμένῃ ὄρθιο! 

Κι ὅμως, κάποιοι ἀκόμη πασκίζουν μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο νὰ τοῦ χώσουν ὑποστηλώματα, τσιμεντοενέσεις, κοτρώνια, κινδυνεύοντας οὐσιαστικῶς νὰ τοὺς πλακώσῃ! Δέν ἔχουν συναίσθησι; Δέν ἀντιλαμβάνονται πώς τελειώσαμε;

Τελειώσαμε κύριοι! Τελειώσαμε μὲ αὐτὸ ποὺ βλέπαμε καὶ ξέραμε κι ἀναγνωρίζαμε ὡς πολιτεία! Τελειώσαμε! Πάπαλα! Φινίτο!

Τελειώσαμε ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, ἁπλῶς δὲν τὸ πιστεύαμε! Δὲν θέλαμε νὰ ἀποδεκτοῦμε πὼς ἔτσι ἔπρεπε νὰ συμβῇ! Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε μόνον ἔτσι ἔπρεπε νὰ συμβῇ!

Τὸ κτίσμα ποὺ (καταχρηστικῶς) ὀνομάσθη Ἑλλὰς ἔχει γείρει! Ἔχει τσακισθεῖ ἀπὸ σεισμούς, πλημμῦρες κι ἀνεμοστροβίλους. Εἶναι ἐδῶ καὶ πολὺν καιρὸ σὰν ἕνα κτίριον ποὺ εἶναι στὰ ὅρια τῆς καταῤῥεύσεως ἐξωτερικῶς ἀλλὰ ἐσωτερικῶς δὲν διαθέτει τίποτα, παρὰ μόνον σκόνη!  
Τὴν σκόνη, τὴν ἀποσύνθεσι, τὰ ῥημάδια τὰ βλέπουμε. Τό ἑτοιμόῤῥοπον κτίριον γιατί δέν τό βλέπουμε; Τί περιμένουμε; Νά μᾶς πλακώσῃ;

Τελειώσαμε μὲ αὐτὸ τὸ τέρας ποὺ καταχρηστικῶς πῆρε τὸ ὄνομα Ἑλλάς! Ἐπὶ τέλους, τελειώσαμε! Εἶναι θέμα χρόνου νὰ τὸ δοῦν ὅλοι! Νὰ πέσῃ στὸ ἔδαφος καὶ τὸ τελευταῖο του τμῆμα! 
Θεμέλια-βάσεις γιὰ νὰ πᾶμε παρὰ πέρα, δὲν ἔχουμε!
Ἐπιχρίσματα – εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω, δὲν ἔχουμε! 
Κολῶνες-ἦθος κι ἀξίες δὲν ἔχουμε!
Τοιχοποιία-ὅρια δὲν ἔχουμε! 
Πόρτες-Παράθυρα σύνορα καὶ φραγμούς δὲν ἔχουμε!
Ὄνομα-Τοποθεσία- γεωγραφικὴ, συνειδησιακή ταὐτότητα κι ἐθνικότητα, δὲν ἔχουμε!

Κάτι ψιλούλια, μικρούλια στηριγματάκια, ποὺ κατὰ λάθος ἔμειναν ὄρθια μέσα στὶς τόσες θύελλες, μαρτυροῦν πὼς κάποτε, ἐδῶ ὑπῆρχε κάτι ποὺ ἐλέγετο καταχρηστικῶς Ἑλλὰς, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς προσποιεῖτο γιὰ νὰ κρύψῃ τὴν πραγματική του Φύσι ποὺ ἦταν τὸ Ἑλλαδοξεφτιλιστᾶν! 
Οἱ μᾶσκες ὅμως ἐπὶ τέλους ἔπεσαν! Τὰ ψεύτικα θεμέλια ἐβούλιαξαν! Διελύθησαν!  Ἔγιναν σκόνη ποὺ τὴν πῆρε ὁ ἄνεμος! Μᾶς ἐτελείωσαν κι αὐτές, μαζὺ μὲ τόσα καὶ τόσα ἄλλα!

Τελειώσαμε κι αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ καλό! Θαυμάσιο θὰ ἔλεγα! Διότι τώρα μποροῦμε νὰ ἀτενίσουμε τὸ αὔριο μὲ ἄλλο μάτι! Ὄχι αὐτὸ τοῦ ἀδικημένου ἢ τοῦ πικραμένου ἢ τοῦ συμβιβασμένου! Τὸ αὔριο μας Ἕλληνες θὰ εἶναι κάτι ποὺ ἔχει νὰ δῇ πολλὰ χρόνια ὁ πλανήτης! Αἰῶνες ὀλόκληρους! Καὶ θὰ εἶναι τόσο ἐκτυφλωτικὰ ὄμορφο, ποὺ δὲν θὰ μπορέσουμε οὔτε γιὰ ἀστεῖο νὰ κάνουμε ἀναφορὲς στὸ παρελθόν μας! 
Τελειώνουμε λοιπόν, ἐπὶ τέλους! Ξαναμπαίνουμε στὸν δρόμο τῆς ἀναδομήσεως σιγὰ σιγά! Ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ πλέον θὰ ξαναγίνουν! Ὅλα!  
Δίχως λάθη ὅμως, διότι τώρα μάθαμε! 
Δίχως καθάρματα, διότι τώρα ὅλα τὰ καθάρματα ἔχουν ταὐτότητα καὶ διεύθυνσι, ἀλλὰ σὲ λίγο δὲν θὰ ὑπάρχουν! 
Δίχως ψεύτικα καὶ μεγάλα λόγια. Δὲν μᾶς χρειάζονται! 
Ξέρουμε ἐμεῖς ἀπὸ τὸν τόπο μας! Ξέρουμε νὰ τὸν ἀναγεννοῦμε ὅταν τοῦ πρέπει! 
Ξέρουμε ἀπὸ τὴν ἀνάγκη νὰ τὰ φτιάχνουμε ὅλα καλλίτερα μετὰ ἀπὸ μίαν καταστροφή! 
Τὸ ἔχουμε ξανακάνει τόσες καὶ τόσες φορές, ποὺ ἔγινε πλέον δευτέρα μας φύσις!

Ἂς μὴ λυπούμεθα φίλοι μου! Ἔτσι μᾶς πρέπει! 
Ἐὰν θέλουμε Πατρίδα, τότε πρέπει νὰ  ἀποχωρισθοῦμε κάθε τὶ ποὺ τὴν καταστρέφει! Νὰ τὸ ἀφήσουμε διὰ παντὸς πίσω μας! Νὰ ξαναγίνουμε βρέφη καὶ νὰ τὰ ξαναμάθουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή!

Πρὸ μερικῶν μηνῶν ἔγραφα πὼς ἀπὸ τὸ σπίτι μας θὰ ξεκινήσουμε τὴν ἐκκαθάρισι.  Κι αὐτὸ ἀκριβῶς κάνουμε. Ἀπὸ ἐμᾶς, ἀπὸ ἐδῶ ξεκινᾶμε!
Σὲ λίγο ὅμως θὰ ἀρχίσουμε νὰ τὸ διακρίνουμε καὶ σὲ ὅλον τὸν πλανήτη.
Σὲ λίγο κάθε τὶ σάπιο ἐπάνω του θὰ περάσῃ στὴν λήθη!
Ὁ Ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται καὶ χρειάζεται χῶρο γιὰ νὰ ζήσῃ! Καὶ θὰ ζήσῃ! Τέλος στὴν διαβίωσι! Τέλος!

Λίγη ὑπομονή! Λίγο κουράγιο ἀκόμη Ἕλληνες! Τὸ πρῶτο τμῆμα τοῦ δρόμου σχεδὸν τὸ διανύσαμε! Λίγο θέλουμε ἀκόμη! Τόσο δά… Τόσο δὰ λίγο.. Καὶ μετὰ ξέρουμε ἐμεῖς!

Φιλονόη.  

Υ.Γ. Ὁ πόλεμος τώρα ἐξεκίνησε! Μόλις! Μετὰ τὸν πόλεμο, μετὰ τὴν τελευταῖα μάχη, ἔρχονται αὐτὰ ποὺ τόσους αἰῶνες μὲ λαχτάρα περιμέναμε! Ἔρχονται οἱ πράξεις ποὺ θὰ ἀναδείξουν ἐκ νέου τὴν Ἑλλάδα ὡς Φωτοδότη! Μετὰ τὸν πόλεμο, τὴν μάχη, ἀκολουθεῖ ἡ πορεία πρὸς τὴν Σοφία καὶ τὴν Ἐλευθερία! 

Φωτογραφία, λόγῳ ὑστερογράφου ἰδίως, ἀπὸ ἐδῶ