Καλημέρα μὲ προβληματισμὸν καὶ σκέψεις….
Καλημέρα μὲ Νικόλα…
Πρὶν σᾶς τὸν παρουσιάσω ὅμως θὰ ἤθελα νὰ παρατηρήσω κάτι, ποὺ θεωρῶ σημαντικό.

Πρὸ μερικῶν ἐτῶν, ὅταν στὸ Πανεπιστήμιον, μαθαίναμε τὰ περὶ κβαντικῆς φυσικῆς, εἴχαμε διδαχθεῖ τὴν ἀρχὴν τῆς ἀβεβαιότητος καὶ τὴν σχέσιν ΔΕ*Δt = σταθερά [=(περίπου)h/2π].

Αὐτή ἡ σχέσις τί σημαίνει;
Σημαίνει πώς ὅσο μεγαλώνει ἡ ἐνέργεια ποὺ καταναλώνει ἕνα σωματίδιον, τόσο μικραίνει ὁ χρόνος ποὺ ἀπαιτεῖται, πρὸ κειμένου νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ κίνησίς του.
Κι ἀνάποδα, πὼς ὅσο μεγαλώνει ὁ χρόνος ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν κίνησιν τοῦ σωματιδίου, τόσο μειώνεται ἡ ἐνέργεια. 
Κατ’ ἀντιστοιχίαν δῆλα δή, μὲ τὸν χρόνο, σὰν ἔννοια τῆς καθημερινότητός μας, θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς ὅσο μεγαλώνει ὁ χρόνος (διάρκεια) ἐνὸς γεγονότος, τόσο μειώνεται ἡ ἐνέργεια ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ αὐτὴν τὴν ἐνέργεια. Ἤ ὀρθότερα, τόσο λιγότερη ἐνέργεια τοῦ ἀφιερώνουμε ἐμεῖς. Ἴσως γιατὶ τὸ θεωροῦμε δεδομένον. (Ἄς ῥίξουμε μίαν ματιὰ στὶς σχέσεις μὲ τὰ παιδιά μας ἤ μὲ τοὺς συντρόφους μας ἤ ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς γονεῖς μας.)
Κι ὅσο αὐξάνεται ἡ ἐνέργεια ποὺ ἀπαιτεῖται, τόσο μειώνεται ἡ διάρκεια. (Ἐδῶ κολλᾶ ὁ ξαφνικὸς ἔρως. Αὐτὸς ποὺ μᾶς παίρνει καὶ μᾶς σηκώνει!!! Μᾶς ἀλλάζει ἐν τελῶς τὴν καθημερινότητα, ἀλλὰ οὐδόλως τὸν χορταίνουμε!!! Δῆλα δὴ πάντα ὁ χρόνος εἶναι λίγος, ἄν καὶ ἡ ἐνεργειά μας εἶναι στὰ ὕψη!!!!)

Ἐὰν λοιπὸν ὅλο αὐτὸ τὸ ἀναγάγουμε στὴν σχέσιν μας μὲ τὸν χρόνο, αὐτὴν τῆς καθημερινότητος, καὶ φυσικὰ στὴν σχέσιν μας μὲ αὐτὰ κι αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶμε, τότε γιὰ νὰ αὐξήσουμε τὴν ἐνέργειαν (ἀπόλαυσιν) πρέπει νὰ μειώσουμε τὸν χρόνο καὶ τὸ ἀνάποδον. 
Ἐκτὸς ἐὰν καταφέρνουμε ΠΑΝΤΑ νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸ ποῦ εἴμαστε, τὸ μὲ ποιοὺς, καθῶς καὶ τὸ πόσο σημαντικὲς εἶναι οἱ στιγμές μας! Δῆλα δή, οὐσιαστικῶς ἐὰν καταφέρνουμε, τεχνητῶς κι ἀπολύτως συνειδητῶς, νὰ διογκώνουμε καὶ τὴν ἐνέργειαν καὶ τὸν χρόνο, γιὰ ὅσα μᾶς εὐχαριστοῦν!!! Τὸ ἀντίστροφον γιὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς δυσαρεστοῦν!
Ξέρω, εἶναι κάπως μπερδεμένο, ἀλλὰ μοῦ ἀρέσει νὰ πασκίζω νὰ τὰ μεταφέρω ὅλα στὸ ΚΑΘ-ΟΛΑ τοῦ Ἀριστοτέλους. Διαφορετικῶς δὲν ἔχει νόημα ἡ ἔρευνα, ἐὰν περιορίζῃ τὰ ἀποτελέσματά της μόνον σὲ τμήματα τοῦ Ὅλου καὶ δὲν ἀναφέρεται μόνον στὸ Ὅλον.  

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ἡ τεχνητὴ διόγκωσις εἶναι ἡ ἀπολύτως συνειδητὴ Ζωή! Οἱ νόμοι τῆς Φυσικῆς δὲν ἀλλοιώνονται καὶ δὲν ἀλλάζουν συμπεριφορὰ γιὰ χάριν μας. Μποροῦμε ὅμως ἐμεῖς, μὲ τὴν βοήθειαν τῆς νοήσεως νὰ «παίξουμε» ὅπως κι ὅσο μᾶς ἀρέσει. 

Μποροῦμε νὰ σταματήσουμε ἕνα ῥολόϊ … μὰ δὲν μποροῦμε νὰ σταματήσουμε τὸν χρόνο.

Κυττάζοντας πίσω, ὅταν ἤμασταν παιδιά, ὁ χρόνος ἔμοιαζε νὰ μὴν ὑπάρχῃ … καὶ ἔτσι ἔχανε τὴν ὑπόστασί του. Μεγαλώνοντας γίνεται αἰσθητὴ ἡ παρουσία του, καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ ὅσο περισσότερο φθάνουμε στὸ τέλος τοῦ χρόνου ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ σὲ αὐτὴ τὴν «Πραγματικότητα», τόσο μικρότερη μᾶς φαίνεται ἡ ἡμέρα.

Αὐτὸ φαίνεται πιὸ ἔντονα ὅταν ἕνα παιδὶ ἀποχωρίζεται ἕναν γονιό. Γιὰ τὸ παιδὶ τὸ αἰώνιο «Τώρα» ποὺ βιώνει δὲν ἀφήνει νὰ τοῦ δημιουργηθῇ, συνειδητά, ἡ αἴσθησις τῆς ἀπουσίας. Ὑποσυνείδητα βέβαια, τὸ κενὸ οὐδέποτε ἀναπληρώνεται…

Γιὰ τὸν γονιό, κάθε δευτερόλεπτο μακρυὰ ἀπὸ τὸ παιδί του φαίνεται αἰῶνας…

Ἡ ἔννοια τοῦ Χρόνου εἶναι πλήρως συνυφασμένη μὲ τὴν ἔννοια τῆς Συνειδητότητος. Ἕνα παιδὶ ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ ἀφήνῃ τὸν χρόνο νὰ περνᾷ.
Ἕνας ὥριμος ἄνθρωπος ὅμως ἔχει πλήρη εὐθύνη γιὰ τὸ κάθε δευτερόλεπτο ποὺ ἀφήνει νὰ περνᾷ χωρὶς νὰ πράττῃ αὐτὸ ποὺ ἔχει καθῆκον…

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

φωτογραφία