Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν συζητούσαμε μὲ κάποιους φίλους στὸ μουροβιβλίον, γιὰ τὸ ἐὰν τὰ ἄκρα-σῶμα θὰ μποροῦσαν ἤ ὄχι νὰ ὁρίσουν καὶ νὰ καθορίσουν τὴν γενικοτέρα λειτουργία τοῦ ὀργανισμοῦ. Βάσει τῶν ἰατρικῶν (ἀνατομικῶν κι ὄχι μόνον) δεδομένων πάντως ποὺ γνωρίζουμε, σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων τὸ σῶμα δὲν θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσῃ ἄνευ ὑπάρξεως ἐγκεφάλου!
Δῆλα δή, οὐδεποτε κάποιο ἄκρον, θὰ μπορέσῃ νὰ ὑπάρξῃ, ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ ΚΕΦΑΛΗ!!!!
Δῆλα δή, οὐδεποτε κάποιο ἄκρον, θὰ μπορέσῃ νὰ ὑπάρξῃ, ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ ΚΕΦΑΛΗ!!!!
Γιὰ τὴν ἀκρίβειαν, ἡ συζήτησις ἐξεκίνησε μὲ ἀφορμὴ ἕνα ἐρώτημα γιὰ τὴν ἁρμονία ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ φέρνῃ ἡ δημοκρατία.
Συγκεκριμένως τὸ ἐρώτημα ποὺ ἐτέθῃ ἦταν τὸ ἐξῆς:
Δημοκρατία
Ἐπηκολούθησε ὁ κάτωθι διάλογος:
Φιλονόη: Δὲν νομίζω πὼς συμφωνῶ.. Διότι στὸ ἀνθρώπινον σῶμα ὑπάρχει ἕνας κεντρικὸς ἐγκέφαλος, ποὺ ὁρίζει καὶ καθορίζει κάθε λειτουργία. Κατὰ πῶς τὰ λέν, ἐδῶ τὸ κάθε ἄκρον, μέσον ἤ τέλος πάντων τυχαῖον σημεῖον τοῦ σώματος ἔχει ἀνᾷ πάσᾳ στιγμῇ τὴν μέριμνα.
Ἐὰν τὸ σῶμα ὅμως χάσῃ ἕνα δάκτυλο, ἤ ἕνα χέρι ἤ ἀκόμη κι ἕναν νεφρό, ἐξακολουθεῖ καὶ λειτουργεῖ. Ἐὰν χάσῃ τὸν ἐγκέφαλο ὄχι. Καὶ σαφῶς δὲν ἀναφέρομαι σὲ κλινικὰ νεκρούς, διότι ἀκόμη κι ἐκεῖ, ἄν κι ὁ ἐγκέφαλος δὲν ἔχει ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβᾶλλον, δῆλα δὴ ἐπικοινωνία λεκτική ἤ νοηματική, δίδει ἐντολὲς καὶ λειτουργοῦν τὰ ὄργανα θαυμάσια. Ἐὰν ὅμως παύσῃ παύουν ὅλα.
Ἐὰν τὸ σῶμα ὅμως χάσῃ ἕνα δάκτυλο, ἤ ἕνα χέρι ἤ ἀκόμη κι ἕναν νεφρό, ἐξακολουθεῖ καὶ λειτουργεῖ. Ἐὰν χάσῃ τὸν ἐγκέφαλο ὄχι. Καὶ σαφῶς δὲν ἀναφέρομαι σὲ κλινικὰ νεκρούς, διότι ἀκόμη κι ἐκεῖ, ἄν κι ὁ ἐγκέφαλος δὲν ἔχει ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβᾶλλον, δῆλα δὴ ἐπικοινωνία λεκτική ἤ νοηματική, δίδει ἐντολὲς καὶ λειτουργοῦν τὰ ὄργανα θαυμάσια. Ἐὰν ὅμως παύσῃ παύουν ὅλα.
Φιλονόη: Ἄρα εἶναι στραβὴ ὀπτική!
Ἀπὸ τὸν Ἱπποκράτη καὶ τὸν Ἀριστοτέλη ἤδη γνωρίζουμε πὼς κάτι στὸ σῶμα ἄρχει. Συνεπῶς, ἐὰν τὸ ἀνάξουμε σὲ πολίτευμα, σὲ κοινωνία, στὸ σῦμπαν τὸ ἴδιο, ὑπάρχει σῶμα, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἀρχή!
Ἀπὸ τὸν Ἱπποκράτη καὶ τὸν Ἀριστοτέλη ἤδη γνωρίζουμε πὼς κάτι στὸ σῶμα ἄρχει. Συνεπῶς, ἐὰν τὸ ἀνάξουμε σὲ πολίτευμα, σὲ κοινωνία, στὸ σῦμπαν τὸ ἴδιο, ὑπάρχει σῶμα, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἀρχή!
Ἀλέξανδρος: Αυτή ἦταν ἡ θεώρησις τῆς ἰατρικῆς τὸν 6ου καὶ 5ου αἰῶνος, ἡ ἐξισοῤῥόπησις τῶν χυμῶν, τοῦ ζεστοῦ καὶ τοῦ κρύου, τοῦ ξηροῦ καὶ τοῦ ὑγροῦ, τοῦ πικροῦ καὶ τοῦ γλυκοῦ, τῶν ἀντιῤῥόπων δυνάμεων.
Ἡ ἐξέλιξις τῆς ἰατρικῆς, ἀκόμη καὶ ἡ ἀναφορὰ γιὰ πρώτη φορά στὸν ἐγκέφαλο καὶ ὄχι στὴν καρδιά, εἶναι παράλληλος μὲ τὸ δημοκρατικὸ φρόνημα τῶν πολιτῶν καὶ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν Ἀλκμαίωνα ἀπὸ τὸν Κρότωνα.
«Τῆς μὲν ὑγιείας εἶναι συνεκτικὴν τὴν ἰσονομίαν τῶν δυνάμεων ὑγροῦ, ξηροῦ, ψυχροῦ, θερμοῦ, πικροῦ, γλυκέως καὶ τῶν λοιπῶν, τὴν δὲ ἐν αὐτοῖς μοναρχίαν, νόσου φθοροποιὸν γὰρ ἑκατέρου μοναρχίαν».
Ἰσονομία δυνάμεων στὸ σῶμα, ἰσονομία πολιτῶν στὴν κοινωνία.
Ἡ χρήσις καὶ μόνο τῆς πολιτικῆς λέξεως ἰσονομία στὴν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς δὲν ἦταν τυχαία.
Ἡ ἐξέλιξις τῆς ἰατρικῆς, ἀκόμη καὶ ἡ ἀναφορὰ γιὰ πρώτη φορά στὸν ἐγκέφαλο καὶ ὄχι στὴν καρδιά, εἶναι παράλληλος μὲ τὸ δημοκρατικὸ φρόνημα τῶν πολιτῶν καὶ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν Ἀλκμαίωνα ἀπὸ τὸν Κρότωνα.
«Τῆς μὲν ὑγιείας εἶναι συνεκτικὴν τὴν ἰσονομίαν τῶν δυνάμεων ὑγροῦ, ξηροῦ, ψυχροῦ, θερμοῦ, πικροῦ, γλυκέως καὶ τῶν λοιπῶν, τὴν δὲ ἐν αὐτοῖς μοναρχίαν, νόσου φθοροποιὸν γὰρ ἑκατέρου μοναρχίαν».
Ἰσονομία δυνάμεων στὸ σῶμα, ἰσονομία πολιτῶν στὴν κοινωνία.
Ἡ χρήσις καὶ μόνο τῆς πολιτικῆς λέξεως ἰσονομία στὴν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς δὲν ἦταν τυχαία.
Ἀλέξανδρος: Άρχει ἡ συλλογικὴ σκέψις τοῦ δήμου ποὺ ἐπιλέγει δημοσίους ὑπαλλήλους ἀνακλητούς.
Ἡ δημοκρατία δὲν εἶναι ἡ ἔλλειψις ἀρχῆς, δὲν εἶναι ἀναρχία. Καὶ στρατηγοὺς ἔχει καὶ δημάρχους, οἱ ὁποῖοι λογοδοτοῦν ὅμως πάντα στὸν δῆμο.
Κοινωνία εἶναι τὸ σύνολο τοῦ ἐγκεφάλου, μὲ τὸ συναισθηματικό, τὸ λογικό, τὸ ὑποσυνείδητο, τὸ καλλιτεχνικό. Μέρη τοῦ ἐγκεφάλου ὁρίζουν καὶ τὴν ἀναπνοὴ καὶ τὴν κίνησι, καὶ ἄλλα τὴν ἀνωτέρα σκέψι.
Ἡ ἀναγωγὴ εἶναι ὅπως τὴν ἐπιλέγει κάποιος. Καλημέρα!
Ἡ δημοκρατία δὲν εἶναι ἡ ἔλλειψις ἀρχῆς, δὲν εἶναι ἀναρχία. Καὶ στρατηγοὺς ἔχει καὶ δημάρχους, οἱ ὁποῖοι λογοδοτοῦν ὅμως πάντα στὸν δῆμο.
Κοινωνία εἶναι τὸ σύνολο τοῦ ἐγκεφάλου, μὲ τὸ συναισθηματικό, τὸ λογικό, τὸ ὑποσυνείδητο, τὸ καλλιτεχνικό. Μέρη τοῦ ἐγκεφάλου ὁρίζουν καὶ τὴν ἀναπνοὴ καὶ τὴν κίνησι, καὶ ἄλλα τὴν ἀνωτέρα σκέψι.
Ἡ ἀναγωγὴ εἶναι ὅπως τὴν ἐπιλέγει κάποιος. Καλημέρα!
Φιλονόη: Δῆμος+κρατῶ=κρατεῖ ὁ δημός, ὁ λαός, τὸ σῶμα. Ὄχι ἠ ἀρχή! Ἐγκέφαλος εἶναι ἡ ἀρχή, ὄχι τὸ σῶμα, κι ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἱκανότητα νὰ ὑπάρχῃ κέντρο ἐλέγχου, ἰσονομίας, ἰσοῤῥοπίας. Ὁ ἐγκέφαλος δίδει ἐντολές, ἄλλοτε ἀκουσίως κι ἄλλοτε ἐκουσίως. Κι αὐτές, ἐὰν τὶς ἀναξῃς σὲ πολιτειακὸν ἐπίπεδον, εἶναι πράγματι αύτὰ ποὺ ἀνέφερες. Ὄχι τὰ νευρίδια-σῶμα ἤ τὰ ἄκρα-ὁμάδες.
(δημός=λίπος, ξίγκι, λεξικὸν Δημητράκου, λαὸς ξέρεις ἀπὸ ποὺ προέρχεται, νὰ μὴ τὸ ξαναγράφω…)
Τέλος, θυμίσου τὸ πότε μᾶς ἐκατσικώθη ἡ δημοκρατία κι ἀπὸ ποιούς, καθῶς καὶ τὸ γιατί.
Δὲν θὰ μαλώσω μαζύ σου. Ἁπλῶς θεωρῶ πὼς μᾶς ἔχουν ἐκπαιδεύσει μέσα σὲ ἕνα σύστημα τέτοιο ποὺ δὲν πρόκειται, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων νὰ μπορέσουμε νὰ εὕρουμε τὴν ἀλήθεια.
Τέλος, θυμίσου τὸ πότε μᾶς ἐκατσικώθη ἡ δημοκρατία κι ἀπὸ ποιούς, καθῶς καὶ τὸ γιατί.
Δὲν θὰ μαλώσω μαζύ σου. Ἁπλῶς θεωρῶ πὼς μᾶς ἔχουν ἐκπαιδεύσει μέσα σὲ ἕνα σύστημα τέτοιο ποὺ δὲν πρόκειται, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων νὰ μπορέσουμε νὰ εὕρουμε τὴν ἀλήθεια.
Ἀλέξανδρος: Φιλονόη θὰ στὸ πῶ κοινωνιολογικὰ (καὶ δὲν μαλώνουμε).
Ὅπου ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις γιὰ ὀλιγαρχία, ἡ ὀλιγαρχία ἐφαρμόζεται.
Ὅταν τὴν ἐξουσία τὴν ἔχουν λίγοι ἢ ἕνας, τότε εἴμαστε ἁπλὰ στὰ χέρια τῆς τύχης νὰ εἶναι καλὴ ἡ διακυβέρνησις.
Ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ἄριστη καὶ δέχομαι ὅτι ὁ ἄριστος ἕνας εἶναι καλύτερος τῶν καλῶν πολλῶν, ἡ φθαρότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἀπαιτεῖ διαδόχους. Ὁ θάνατος ἀπαιτεῖ διαδόχους. Καὶ ὁ διάδοχος τοῦ ἑνὸς ἢ τῶν ὀλίγων δὲν θὰ εἶναι στὸ διηνεκὲς αὐτὸς ὁ πρᾶος ἡγεμών. Πέραν αὐτοῦ δὲν εἶναι στὴν δύναμι τοῦ ἑνὸς νὰ ἀντέχῃ τὴν μοχθηρία τῆς ἀνθρωπίνου φύσεως. Ἀπαιτεῖται ἡ δύναμις τῶν πολλῶν γιὰ νὰ ἀντισταθῇ στὴν ἐκ φύσεως καὶ κακὴ φύσι τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὸν ἕναν πάντα τὸν δολοφονοῦσαν.
Δὲν βλέπω ἄλλη βιολογικὴ ἐξέλιξι ἀπὸ τὴν πορεία σὲ μία συλλογικὴ σκέψι ποὺ χωρὶς νὰ ποδοπατᾷ τὴν ἰδιαιτερότητα (ὅπως προτείνει ὁ κομμουνισμὸς) θὰ ἀναδεικνύῃ τοὺς ἀρίστους, ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς ἐγκαλῇ, γνωρίζοντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὡς σύνολο ὑπερτερεῖ πάντα τοῦ ἀνθρώπου ὡς μονάδα.
Ὅπου ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις γιὰ ὀλιγαρχία, ἡ ὀλιγαρχία ἐφαρμόζεται.
Ὅταν τὴν ἐξουσία τὴν ἔχουν λίγοι ἢ ἕνας, τότε εἴμαστε ἁπλὰ στὰ χέρια τῆς τύχης νὰ εἶναι καλὴ ἡ διακυβέρνησις.
Ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ἄριστη καὶ δέχομαι ὅτι ὁ ἄριστος ἕνας εἶναι καλύτερος τῶν καλῶν πολλῶν, ἡ φθαρότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἀπαιτεῖ διαδόχους. Ὁ θάνατος ἀπαιτεῖ διαδόχους. Καὶ ὁ διάδοχος τοῦ ἑνὸς ἢ τῶν ὀλίγων δὲν θὰ εἶναι στὸ διηνεκὲς αὐτὸς ὁ πρᾶος ἡγεμών. Πέραν αὐτοῦ δὲν εἶναι στὴν δύναμι τοῦ ἑνὸς νὰ ἀντέχῃ τὴν μοχθηρία τῆς ἀνθρωπίνου φύσεως. Ἀπαιτεῖται ἡ δύναμις τῶν πολλῶν γιὰ νὰ ἀντισταθῇ στὴν ἐκ φύσεως καὶ κακὴ φύσι τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὸν ἕναν πάντα τὸν δολοφονοῦσαν.
Δὲν βλέπω ἄλλη βιολογικὴ ἐξέλιξι ἀπὸ τὴν πορεία σὲ μία συλλογικὴ σκέψι ποὺ χωρὶς νὰ ποδοπατᾷ τὴν ἰδιαιτερότητα (ὅπως προτείνει ὁ κομμουνισμὸς) θὰ ἀναδεικνύῃ τοὺς ἀρίστους, ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς ἐγκαλῇ, γνωρίζοντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὡς σύνολο ὑπερτερεῖ πάντα τοῦ ἀνθρώπου ὡς μονάδα.
Φιλονόη: Κατ’ ἀρχὰς δὲν διαθέτουμε ἀκόμη τοὺς ἀρίστους μας! Αὐτὸ δομεῖται. Κι ὅσο δομεῖται, μιλᾶμε γιὰ ἰδεατὰ σχήματα καὶ καταστάσεις. (Ἤ γιὰ κάτι μελλοντικό, ὄχι ὅμως καὶ τόσο μακρυνό!!!)
Ἐπίσης, δὲν μποοροῦμε νὰ συζητᾶμε γιὰ κάτι ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν γίνεται νὰ συμβῇ τώρα. Θέλει χρόνο, κόπο, πόνο γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ ἐκεῖνες τὶς συνθῆκες ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν ἐκ τῶν πραγμάτων στὸ ἄριστον ἀποτέλεσμα. Κι αὐτὸ τὸ ἐννοῶ. Δὲν εἶναι σχῆμα λόγου. Μέσα στὸν πόνο καὶ στὸν κόπο βᾶλε καὶ πάρα πάρα πάρα πολὺ θάνατο! (Αὐτὸ μᾶς τὸ ἑτοιμάζουν….)
Ὅταν θὰ ὑπάρχουν οἱ κατάλληλες δομές, τότε μόνον θὰ εἶναι ΑΝΑΓΚΗ νὰ στραφοῦμε στὴν «ἐγκεφαλικὴ» λειτουργία ἀκόμη καὶ τῆς πολιτείας. Ἔως τότε σκορπιζόμεθα, ἀγωνιοῦμε, πασκίζουμε, παλεύουμε, ἀναμένουμε, λαχταροῦμε ἀλλὰ ΤΙΠΟΤΑ δὲν θὰ γίνῃ! Καὶ δὲν θὰ γίνῃ κάτι διότι δὲν μᾶς χρειάζεται!
Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα συμφωνῶ λοιπόν, ἀλλὰ πάντα κι ἐντὸς τῆς φθαρτότητος. Ἐκτός…..
Ἐκτὸς κι ἐὰν δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι τὰ πράγματα, δὲν ἔχουμε φθαρτότητα ἀλλὰ ἁπλῶς μίαν ….κβαντομηχανικὴ ὑπόστασιν-κατάστασιν ἀκόμη καὶ στὸ κοινωνικὸ κομμάτι.
(Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ συζητήσουμε ἀπὸ κοντά, διότι ἀκόμη τὸ ἐρευνῶ..)
Ἐὰν ὅμως αὐτὸ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν Φύσιν τοῦ Σύμπαντος, καθῶς καὶ τοῦ Ἀνθρώπου, ἤ ἀκόμη καὶ τῶν κοινωνικῶν δομῶν, τότε καθόμαστε τώρα καὶ διαφωνοῦμε γιὰ ἄχρηστα πράγματα. Διότι ἐὰν εἶναι ὅπως θὰ ἔπρεπε οἱ καταστάσεις, κι ὄχι ὅπως μᾶς ἔμαθαν, τότε αὐτὸ θὰ ἔχῃ καὶ διαδόχους καταστάσεις καὶ φυσικὰ βάσεις γιὰ νὰ ὑπάρχῃ συνέχεια.
Πάντως σὲ κάθε περίπτωσιν αὐτὸ ποὺ ἀφορᾷ στὴν δημοκρατία θέλουμε δὲν θέλουμε, ἐκ τῶν δικῶν μας βημάτων, θὰ τὸ ξεχάσουμε. Σαφῶς καὶ δὲν εἶναι τῆς παρούσης. Ὅμως ἐὰν παρατηρήσῃς τὰ ἔως τώρα βήματα, θὰ διαπιστώσῃς πὼς ἡ καλὴ (καὶ ἡ κακὴ) ἡμέρα ἀπὸ τὸ πρωΐ φαίνονται. Κι ἐδῶ ἔχει ξημερώσει μὲ καταιγῖδες.
Ἐπίσης, δὲν μποοροῦμε νὰ συζητᾶμε γιὰ κάτι ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν γίνεται νὰ συμβῇ τώρα. Θέλει χρόνο, κόπο, πόνο γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ ἐκεῖνες τὶς συνθῆκες ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν ἐκ τῶν πραγμάτων στὸ ἄριστον ἀποτέλεσμα. Κι αὐτὸ τὸ ἐννοῶ. Δὲν εἶναι σχῆμα λόγου. Μέσα στὸν πόνο καὶ στὸν κόπο βᾶλε καὶ πάρα πάρα πάρα πολὺ θάνατο! (Αὐτὸ μᾶς τὸ ἑτοιμάζουν….)
Ὅταν θὰ ὑπάρχουν οἱ κατάλληλες δομές, τότε μόνον θὰ εἶναι ΑΝΑΓΚΗ νὰ στραφοῦμε στὴν «ἐγκεφαλικὴ» λειτουργία ἀκόμη καὶ τῆς πολιτείας. Ἔως τότε σκορπιζόμεθα, ἀγωνιοῦμε, πασκίζουμε, παλεύουμε, ἀναμένουμε, λαχταροῦμε ἀλλὰ ΤΙΠΟΤΑ δὲν θὰ γίνῃ! Καὶ δὲν θὰ γίνῃ κάτι διότι δὲν μᾶς χρειάζεται!
Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα συμφωνῶ λοιπόν, ἀλλὰ πάντα κι ἐντὸς τῆς φθαρτότητος. Ἐκτός…..
Ἐκτὸς κι ἐὰν δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι τὰ πράγματα, δὲν ἔχουμε φθαρτότητα ἀλλὰ ἁπλῶς μίαν ….κβαντομηχανικὴ ὑπόστασιν-κατάστασιν ἀκόμη καὶ στὸ κοινωνικὸ κομμάτι.
(Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ συζητήσουμε ἀπὸ κοντά, διότι ἀκόμη τὸ ἐρευνῶ..)
Ἐὰν ὅμως αὐτὸ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν Φύσιν τοῦ Σύμπαντος, καθῶς καὶ τοῦ Ἀνθρώπου, ἤ ἀκόμη καὶ τῶν κοινωνικῶν δομῶν, τότε καθόμαστε τώρα καὶ διαφωνοῦμε γιὰ ἄχρηστα πράγματα. Διότι ἐὰν εἶναι ὅπως θὰ ἔπρεπε οἱ καταστάσεις, κι ὄχι ὅπως μᾶς ἔμαθαν, τότε αὐτὸ θὰ ἔχῃ καὶ διαδόχους καταστάσεις καὶ φυσικὰ βάσεις γιὰ νὰ ὑπάρχῃ συνέχεια.
Πάντως σὲ κάθε περίπτωσιν αὐτὸ ποὺ ἀφορᾷ στὴν δημοκρατία θέλουμε δὲν θέλουμε, ἐκ τῶν δικῶν μας βημάτων, θὰ τὸ ξεχάσουμε. Σαφῶς καὶ δὲν εἶναι τῆς παρούσης. Ὅμως ἐὰν παρατηρήσῃς τὰ ἔως τώρα βήματα, θὰ διαπιστώσῃς πὼς ἡ καλὴ (καὶ ἡ κακὴ) ἡμέρα ἀπὸ τὸ πρωΐ φαίνονται. Κι ἐδῶ ἔχει ξημερώσει μὲ καταιγῖδες.
Ἀλέξανδρος: Ξημέρωσε μὲ καταιγίδες καὶ ἐξεμείναμε νωρὶς ἀπὸ καιροσκόπους νὰ μᾶς προφυλάξουν.
Τὰ ἰδεώδη στὴν δημοκρατία εἶναι οἱ φάροι μας στὴν καταιγίδα.
Ποτὲ δὲν τὰ φθάνουμε ἐξ’ ὁλοκλήρου, ἀλλὰ πάντα εἶναι ἐκεῖ γιὰ νὰ μᾶς δείχνουν τὸ δρόμο.
Καὶ ὅ,τι μᾶς ἐμπνέει ὡς εἶδος καὶ μᾶς κάνει ὑπερηφάνους αὐτὸ καὶ ὑπερσκελίζει τὴν καθημερινὴ φθορὰ τῆς ὕλης μας. Ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ στὸν ἁπλὸ ἄνθρωπο νὰ ἀνέβει μαζὺ μὲ τὴν εὐθύνῃ του εἶναι τὸ στοίχημα τοῦ πολιτεύματος τῶν πολλῶν.
Νὰ σᾶς ἐξηγήσω ὅμως καλλίτερα τὸ τί ἐννοῶ.
Ὅπως πρὸ ἀνεφερα στὴν ἀρχὴ τοῦ κειμένου, βάσει ἰατρικῆς (γιὰ τὴν ἀκρίβεια φυσιολογίας κι ἀνατομίας) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΤΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ νὰ ὑπάρξῃ σῶμα ἐὰν δὲν ὑπάρξῃ κεφαλή!
Ἀκόμη κι ἐὰν δὲν ἀντιλαμβανόμεθα μὲ τὶς αἰσθήσεις μας ὅλες τὶς λειτουργίες του, αὐτὲς ὑπάρχουν.
Ἀναπνέουμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Ἐκπνέουμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Πεινᾶμε, διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Χωνεύουμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Νυστάζουμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Ξυπνᾶμε διότι πάλι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Φοβούμεθα, χαιρόμεθα, κλαῖμε, πονᾶμε, σκεπτόμεθα, ἀδιαφοροῦμε, ὁμιλοῦμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος.
Ἐὰν δὲν εἴχαμε χέρια ἤ πόδια ἤ νεφροὺς ἤ σπονδυλικὴ στήλη ἤ αὐτιὰ ἤ μάτια, θὰ ζούσαμε ἐὰν εἴχαμε ἐγκέφαλον!
Ἐὰν ὅμως δὲν εἴχαμε ἐγκέφαλον τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν θὰ συνέβαινε.
Ὅπως πρὸ ἀνεφερα στὴν ἀρχὴ τοῦ κειμένου, βάσει ἰατρικῆς (γιὰ τὴν ἀκρίβεια φυσιολογίας κι ἀνατομίας) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΤΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ νὰ ὑπάρξῃ σῶμα ἐὰν δὲν ὑπάρξῃ κεφαλή!
Ἀκόμη κι ἐὰν δὲν ἀντιλαμβανόμεθα μὲ τὶς αἰσθήσεις μας ὅλες τὶς λειτουργίες του, αὐτὲς ὑπάρχουν.
Ἀναπνέουμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Ἐκπνέουμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Πεινᾶμε, διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Χωνεύουμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Νυστάζουμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Ξυπνᾶμε διότι πάλι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος!
Φοβούμεθα, χαιρόμεθα, κλαῖμε, πονᾶμε, σκεπτόμεθα, ἀδιαφοροῦμε, ὁμιλοῦμε διότι ὑπάρχει ὁ ἐγκέφαλος.
Ἐὰν δὲν εἴχαμε χέρια ἤ πόδια ἤ νεφροὺς ἤ σπονδυλικὴ στήλη ἤ αὐτιὰ ἤ μάτια, θὰ ζούσαμε ἐὰν εἴχαμε ἐγκέφαλον!
Ἐὰν ὅμως δὲν εἴχαμε ἐγκέφαλον τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν θὰ συνέβαινε.
Θὰ ἀνατρέξω γιὰ μίαν στιγμὴ στὸν ἀγαπημένον μου Ἀριστοτέλη.
Ἰσχυρίζεται ὁ παπποῦς πὼς ἐὰν κάτι δὲν ἰσχύῃ στὸ ΚΑΘΟΛΟΥ (στὸ καθ’ ὅλα δῆλα δή, στὰ πάντα κατ’ οὐσίαν) τότε δὲν ἰσχύει!
Ἐὰν λοιπὸν τὸ ἀναγάγουμε στὰ ἐπίπεδα κάθε θέματος ποὺ μᾶς ἀφορᾷ, θὰ διαπιστώσουμε πὼς στὰ πάντα κάτι ἄρχει. (Μὴν μὲ ῥωτήσετε γιὰ τὸ τὶ ἤ ποιὸς ἤ ποιὰ ἄρχει στὸ Σῦμπαν…. Αὐτὸ εἶναι προσωπικὴ ἔρευνα τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς!)
Ἰσχυρίζεται ὁ παπποῦς πὼς ἐὰν κάτι δὲν ἰσχύῃ στὸ ΚΑΘΟΛΟΥ (στὸ καθ’ ὅλα δῆλα δή, στὰ πάντα κατ’ οὐσίαν) τότε δὲν ἰσχύει!
Ἐὰν λοιπὸν τὸ ἀναγάγουμε στὰ ἐπίπεδα κάθε θέματος ποὺ μᾶς ἀφορᾷ, θὰ διαπιστώσουμε πὼς στὰ πάντα κάτι ἄρχει. (Μὴν μὲ ῥωτήσετε γιὰ τὸ τὶ ἤ ποιὸς ἤ ποιὰ ἄρχει στὸ Σῦμπαν…. Αὐτὸ εἶναι προσωπικὴ ἔρευνα τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς!)
Σὲ ἕνα ἐργοστάσιον λοιπὸν ἄρχει ὁ πρόεδρός του. Ἐὰν ἀπουσιάσῃ τότε τί θά γίνῃ μέ τό προσωπικόν; Θά μπορέσῃ νά ἀντιμετωπίσῃ τά καθημερινά προβλήματα; Ἤ θά τό παρατήσῃ γιά νά βουλιάξῃ μόνο του τό ἐργοστάσιον; Κι ἐάν τελικῶς ὁ πρόεδρός του εἶναι αὐτός πού κρατᾶ τό ἐργοστάσιον στήν ἀγορά ἀνταγωνιστικόν, τότε μήπως ἀνάγοντάς το σέ ἐπίπεδον ὁμάδος, αὐτός ὁ πρόεδρος μεριμνᾶ πρό κειμένου νά διασφαλισθῇ ὅλης τῆς ὁμάδος ἡ ἐπιβίωσις;
Σὲ μίαν οἰκογένεια, ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἡ κεφαλή, (πές τε τὴν πατέρα, μητέρα ἤ σκέτο γονεῖς) πῶς θά πορευθῇ αὐτή ἡ οἱκογένεια; Μποροῦν νά πηγαίνουν ὁ ἕνας ἐδῶ κι ὁ ἄλλος ἀπό ἐκεῖ; Μποροῦν τά παιδιά νά μεγαλώσουν μέ ἀρχές, στόχους καί ὄνειρα ἐάν ζοῦν σέ μίαν κατάστασιν ἀναρχίας; Καί τελικῶς τί ἀποτέλεσμα καί τί προσφορά θά παράσχῃ αὐτή ἡ οἰκογένεια στήν κοινωνία, στήν χώρα καί στόν πλανήτη; Κι ἐάν ἀπουσιάσῃ ἡ ἀρχή, τότε πῶς θά διασφαλισθῇ ἡ ἐπιβίωσις τῆς οἰκογενείας; Ἐάν δέν ὑπάρχῃ κεφαλή, τότε πῶς θά μπορέσουν αὐτά τά παιδιά νά ἐπιβιώσουν; Μήπως τελικῶς εἶναι μία φυσική ἐπιλογή ἡ μή δημοκρατική δομή τῶν οἰκογενειῶν; Μήπως εἶναι θέμα ἐπιβιώσεως;
Σὲ μίαν ἀγέλη, ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ ὁ ἀρχηγός της, τί θά ἀπογίνῃ ἡ ἀγέλη; Γιά πόσο θά περιπλανᾶται γενικῶς κι ἀορίστως; Γιατί ἐπέλεξε τόν ἀρχηγό της; Μήπως διότι ἦταν τό ἱκανότερον κι ἀριστότερον μέλος τῆς ἀγέλης; Μήπως τό ἔκανε γιά αὐτοπροστασία κι αὐτή;
Σὲ μίαν οἰκογένεια, ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἡ κεφαλή, (πές τε τὴν πατέρα, μητέρα ἤ σκέτο γονεῖς) πῶς θά πορευθῇ αὐτή ἡ οἱκογένεια; Μποροῦν νά πηγαίνουν ὁ ἕνας ἐδῶ κι ὁ ἄλλος ἀπό ἐκεῖ; Μποροῦν τά παιδιά νά μεγαλώσουν μέ ἀρχές, στόχους καί ὄνειρα ἐάν ζοῦν σέ μίαν κατάστασιν ἀναρχίας; Καί τελικῶς τί ἀποτέλεσμα καί τί προσφορά θά παράσχῃ αὐτή ἡ οἰκογένεια στήν κοινωνία, στήν χώρα καί στόν πλανήτη; Κι ἐάν ἀπουσιάσῃ ἡ ἀρχή, τότε πῶς θά διασφαλισθῇ ἡ ἐπιβίωσις τῆς οἰκογενείας; Ἐάν δέν ὑπάρχῃ κεφαλή, τότε πῶς θά μπορέσουν αὐτά τά παιδιά νά ἐπιβιώσουν; Μήπως τελικῶς εἶναι μία φυσική ἐπιλογή ἡ μή δημοκρατική δομή τῶν οἰκογενειῶν; Μήπως εἶναι θέμα ἐπιβιώσεως;
Σὲ μίαν ἀγέλη, ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ ὁ ἀρχηγός της, τί θά ἀπογίνῃ ἡ ἀγέλη; Γιά πόσο θά περιπλανᾶται γενικῶς κι ἀορίστως; Γιατί ἐπέλεξε τόν ἀρχηγό της; Μήπως διότι ἦταν τό ἱκανότερον κι ἀριστότερον μέλος τῆς ἀγέλης; Μήπως τό ἔκανε γιά αὐτοπροστασία κι αὐτή;
Ὅπου κι ἐὰν ἀναφερθοῦμε (πλὴν σύμπαντος, ποὺ κι ἐκεῖ φυσικὰ ὑπάρχουν ἀρχές, νόμοι, διαβαθμίσεις, ἀλλὰ αὐτὸ εἴπαμε εἶναι ἄλλο ζήτημα), σὲ ὅσα ἀφοροῦν στὸν φυσικόν μας κόσμον, αὐτὸν ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΜΑΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ καὶ τίποτα παραπάνω, τότε θὰ διαπιστώσουμε πὼς παντοῦ εἶναι ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ κάτι νὰ ἄρχῃ (ἡ κεφαλή) καὶ κάτι νὰ λειτουργῇ ὁμαλά. (Τὸ σῶμα!)
Κι ἀναρωτιέμαι τώρα ἐγώ…
Ἐὰν τὰ πάντα γύρω μας εἶναι δομημένα μὲ τέτοιον τρόπο ὤς τὲ νὰ «ὑπηρετοῦν» συγκεκριμένες δομές, μήπως ἐμεῖς γινόμεθα ὑβριστές ὅταν πασκίζουμε μέ νύχια καί μέ δόντια νά ἀλλάξουμε τήν Φύσιν τῶν πραγμάτων; Μήπως τελικῶς αὐτό πού κάνουμε εἶναι μόνον μία ἐνίσχυσις τῶν ἤδη ὑπαρχόντων παρά φύσιν δυνάμεων; Μήπως ἄν τί νά ἀναζητήσουμε τούς, ἔστᾦ καὶ μὲ τὰ σημερινά, ἐκπτωτικά μας δεδομένα, ἀρίστους μας, πασκίζουμε γιά μίαν ἀκόμη φορά νά τούς καταστρέψουμε; καί νά τούς ἀκυρώσουμε Κι ἐάν εἶναι ἔτσι, τότε μήπως ἔχουμε μεγαλύτερον δρόμο ἀπό ὅσο φανταζόμεθα πρό κειμένου νά φθάσουμε στό ποθούμενον; Τήν πραγματική ἐλευθερία μας;
Ἐὰν τὰ πάντα γύρω μας εἶναι δομημένα μὲ τέτοιον τρόπο ὤς τὲ νὰ «ὑπηρετοῦν» συγκεκριμένες δομές, μήπως ἐμεῖς γινόμεθα ὑβριστές ὅταν πασκίζουμε μέ νύχια καί μέ δόντια νά ἀλλάξουμε τήν Φύσιν τῶν πραγμάτων; Μήπως τελικῶς αὐτό πού κάνουμε εἶναι μόνον μία ἐνίσχυσις τῶν ἤδη ὑπαρχόντων παρά φύσιν δυνάμεων; Μήπως ἄν τί νά ἀναζητήσουμε τούς, ἔστᾦ καὶ μὲ τὰ σημερινά, ἐκπτωτικά μας δεδομένα, ἀρίστους μας, πασκίζουμε γιά μίαν ἀκόμη φορά νά τούς καταστρέψουμε; καί νά τούς ἀκυρώσουμε Κι ἐάν εἶναι ἔτσι, τότε μήπως ἔχουμε μεγαλύτερον δρόμο ἀπό ὅσο φανταζόμεθα πρό κειμένου νά φθάσουμε στό ποθούμενον; Τήν πραγματική ἐλευθερία μας;
Υ.Γ. 1.Πιστεύω πάντως πὼς κι αὐτὸ πρέπει μόνοι μας νὰ τὸ ἀποδομήσουμε. Ἀλλὰ δυστυχῶς μας ἐτοῦτο εἶναι τὸ δυσκολότερον!
Υ.Γ.2. Ἄλλο ἰσονομία κι ἄλλο ἰσο-ἀρχή! Ἐδῶ ἀρχίζουμε καὶ τὰ μπερδεύουμε!
Υ.Γ. 3. Ἡ Φύσις τῶν πραγμάτων εἶναι τέτοια, ποὺ ἀκόμη καὶ στὸ κύτταρο νὰ κυττάξουμε, θὰ δοῦμε τὶς ἴδιες δομές. Ἀρχὴ καὶ σῶμα. Ἀρχὴ καὶ σῶμα στὸν ἑαυτόν μας! Ἀρχὴ καὶ σῶμα σὲ κάθε κοινωνικὴ ἤ φυσικὴ λειτουργία. Ἀντιστρέφοντας τοὺς ῥόλους σώματος-ἀρχῆς, τότε οὐσιαστικῶς ἀπαγορεύουμε στὸν ὀργανισμὸ τὴν ἐπιβίωσιν. 
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.