Πᾶνε καλά;
Εἶναι δυνατόν νά πᾶνε μπροστά μέ αὐτόν τόν τρόπο; 
Δέν γνωρίζουν πώς τά ἀφεντικά τῆς νέας (καὶ τῆς παλαιᾶς σαφῶς) τάξεως σιχαίνονται ἐν τελῶς κάθε τί πού θυμίζει Ἑλλάδα;

Κι ὅμως… Ἀριστοτέλης!
Ἐν ᾦ ἐδῶ τελεῖ ὑπὸ διωγμὸν παρακαλῶ… Καὶ νὰ ἦταν μόνον αὐτός…

Πάντως ἐζορίσθησαν τὰ παιδάκια ὀλίγον… 
Ἀλλὰ τὰ ζόρια ἀνεβάζουν τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδον…
Καὶ ἀνεβαίνοντας τὸ πνευματικὸν ἐπίπεδον, ἀνεβαίνει καὶ ἠ ποιότης τῆς σκέψεως…
Κι ὅταν ὑπάρχῃ σκέψις, δὲν ὑπάρχουν δοῦλοι…
Τί περίεργον ὅμως…

Φιλονόη.

(Ἀπὸ τὴν Ἑλένη τὸ παρακάτω.)

 Kείμενο Ἀριστοτέλους (ἀρχαίων Ἑλληνικῶν) στὶς Πανιταλικὲς ἐξετάσεις!

Δεῖτε καὶ θαυμάστε…!!
Οἱ Ἰταλοὶ καὶ οἱ Ἰσπανοὶ τιμοῦν τὴν γλῶσσα μας!

Αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ποὺ ἐδόθη πρὸς μετάφρασιν σήμερα στὸ κλασσικὸ Λύκειο στὶς παν-ἰταλικὲς ἐξετάσεις.

Pag. 1/1 Sessione ordinaria 2012
Seconda prova scritta, Ministero dell’Istruzione, dell’ Università e della Ricerca
M492 – ESAME DI STATO DI LICEO CLASSICO CORSO DI ORDINAMENTO
Versione dal GRECΟ, Non il caso ma l finalità regna nelle opere della natura

Δεῖ μὴ δυσχεραίνειν παιδικῶς τὴν περὶ τῶν ἀτιμοτέρων ζῴων ἐπίσκεψιν· ἐν πᾶσι
γὰρ τοῖς φυσικοῖς ἔνεστί τι θαυμαστόν· καὶ καθάπερ Ἡράκλειτος λέγεται πρὸς
τοὺς ξένους εἰπεῖν τοὺς βουλομένους ἐντυχεῖν αὐτῷ, οἳἐπειδὴ προσιόντες
εἶδον αὐτὸν θερόμενον πρὸς τῷἰπνῷἔστησαν (ἐκέλευε γὰρ αὐτοὺς εἰσιέναι
θαρροῦντας· εἶναι γὰρ καὶἐνταῦθα θεούς), οὕτω καὶ πρὸς τὴν ζήτησιν περὶ
ἑκάστου τῶν ζῴων προσιέναι δεῖ μὴ δυσωπούμενον, ὡς ἐν ἅπασιν ὄντος τινὸς
φυσικοῦ καὶ καλοῦ. Τὸ γὰρ μὴ τυχόντως ἀλλ’ ἕνεκά τινος ἐν τοῖς τῆς φύσεως
ἔργοις ἐστὶ καὶ μάλιστα· οὗ δ’ ἕνεκα συνέστηκεν ἢ γέγονε τέλους, τὴν τοῦ
καλοῦ χώραν εἴληφεν. Εἰ δέ τις τὴν περὶ τῶν ἄλλων ζῴων θεωρίαν ἄτιμον εἶναι
νενόμικε, τὸν αὐτὸν τρόπον οἴεσθαι χρὴ καὶ περὶ αὑτοῦ· οὐκ ἔστι γὰρ ἄνευ
πολλῆς δυσχερείας ἰδεῖν ἐξ ὧν συνέστηκε τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος, οἷον αἷμα,
σάρκες, ὀστᾶ, φλέβες καὶ τὰ τοιαῦτα μόρια. Ὁμοίως τε δεῖ νομίζειν τὸν περὶ
οὑτινοσοῦν τῶν μορίων ἢ τῶν σκευῶν διαλεγόμενον μὴ περὶ τῆς ὕλης ποιεῖσθαι
τὴν μνήμην, μηδὲ ταύτης χάριν, ἀλλὰ τῆς ὅλης μορφῆς, οἷον καὶ περὶ οἰκίας,
ἀλλὰ μὴ πλίνθων καὶ πηλοῦ καὶ ξύλων· καὶ τὸν περὶ φύσεως περὶ τῆς συνθέσεως
καὶ τῆς ὅλης οὐσίας, ἀλλὰ μὴ περὶ τούτων ἃ μὴ συμβαίνει χωριζόμενά ποτε τῆς
οὐσίας αὐτῶν.

Aristotele

Βγάζω τὸ καπέλλο μου καὶ ὑποκλίνομαι στοὺς Ἰταλοὺς καθηγητὲς καὶ μαθητές, ποὺ περνοῦν πέντε χρόνια, μελετῶντας γλῶσσα, ποὺ ἐμεῖς πλέον δὲν διδασκόμεθα.

Πόσοι ἀπό ἐμᾶς θά μποροῦσαν νά τό μεταφράσουν καί πόσοι ἀπό ἐμᾶς, ποὺ εἴμαστε Ἕλληνες, διδαχθήκαμε Ἀριστοτέλη στό Γυμνάσιο;