Ἦταν ἀνέκαθεν πάγια τακτικὴ στὸν χῶρο τῆς τέχνης (καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἀκόμη) ἡ προσπάθεια ἐντυπωσιασμοῦ καὶ σοκαρίσματος ἀπὸ ὅσους ἀπλῶς ἦταν ἀτάλαντοι καὶ ἀνίκανοι νὰ τραβήξουν τὴν προσοχή, διότι ἦταν ἀπελπιστικὲς μετριότητες καὶ τὰ ἔργα τους ἦταν ἀδιάφορα.
Αὐτὸ ἔχει παρουσιασθεῖ ἀμέτρητες φορὲς στὴν ἱστορία, δὲν εἶναι κάτι καινούργιο (π.χ. ἡ Ἀκαδημια τῆς Ἀρκαδίας ἰδρύθη στὴν Ἰταλία ἀπὸ τὸν κύκλο καλλιτεχνῶν τῆς βασιλἰσσης Χριστίνας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀποκαταστήσῃ τὴν τέχνη ἀπὸ τὶς μόδες τοῦ συρμοῦ τῆς ἐποχῆς, τοῦ στείρου ἐντυπωσιασμοῦ καὶ τῶν κενῶν φιοριτούρων).
Μὲ ἀπλὰ λόγια, ὅταν εἶσαι πάτος καὶ ἄχρηστος, ὅταν δὲν ἔχεις κανένα ταλέντο καὶ εἶσαι πλήρως ἀνίκανος νὰ δημιουργήσῃς κάτι τὸ ἀξιόλογο, καταφεύγεις πάντα -ΠΑΝΤΑ!- σὲ ἠλίθια τρὺκ ἐντυπωσιασμοῦ, ποὺ ὅσο πιὸ γελοῖα εἶναι, ὅσο πιὸ πολὺ συζητηθοῦν, τόσο πιὸ πολὺ ἔχεις πιθανότητα νὰ σοῦ δώσουν λίγη σημασία.
Αὐτὰ εἶναι ἡ σημερινὴ «τέχνη», μοντέρνα, σύγχρονη, κενὴ καὶ μὲ ἀπελπισμένα τεχνάσματα ποὺ ἀποσκοποῦν νὰ τραβήξουν τὴν προσοχὴ ἀπὸ τὸ βασικό: τὴν πλήρη ἔλλειψη ταλέντου.
Αὐτὰ (καὶ) περὶ Γιουροβίζιον. Ποὺ πέραν μίας ἀκόμη βαρετῆς ἐπαναλήψεως τοῦ χιλιοπαιγμένου καὶ κοινότοπου τρὺκ τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ, τὸ μόνον ἐνδιαφέρον ποὺ εἶχε εἶναι ὅτι τόσο κραυγαλέα, τόσο ἐξώφθαλμα στημένη ψηφοφορία δὲν εἶχε ξαναγίνει στὸ συγκεκριμένο πανηγυράκι.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.