Δὲν ὑπῆρξα ποτὲ ὑπέρμαχος τῶν κρατικοποιήσεων.

Στὰ μέσα τοῦ 70 ὁ Καραμανλῆς σὲ χρόνο ῥεκόρ, κρατικοποίησε μία σειρὰ κερδοφόρων ἐπιχειρήσεων, στὰ πλαίσια- ἔτσι δήλωσε ἐπισήμως- τοῦ τερματισμοῦ τῶν προκλητικῶν φοροαπαλαγῶν ποὺ ἔδωσε ἡ ἑπταετία στὸ μεγάλο κεφάλαιο.
Στὴν οὐσία προσπάθησε νὰ ἑδραιώσῃ  πελατειακὰ τὸ νεοσύστατο κόμμα του, βλέποντας ἀφ ἑνὸς τὸν Ἀνδρέα νὰ  ἔρχεται ὁλοταχῶς, ἀφ ἑτέρου γνωρίζοντας πὼς ἡ εἴσοδός μας στὴν ΕΟΚ θὰ ἐξασφάλιζε τὴν χρηματοδότηση τοῦ κράτους-ἐργοδότου, ἄρα καὶ τῶν ψηφοφόρων.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας ἕνα καὶ τὸ αὐτό.
Τὸ ποῦ πῆγαν βέβαια αὐτὲς οἱ ἐταιρεῖες τὸ εἴδαμε στὴν πορεία μὲ κορυφαῖο παράδειγμα τὴν Ὀλυμπιακῆς Ἀεοροπορίας.

Τὸ 1981 ἡ [ἀλλαγή] ὁλοκληρώνει τὴν λαίλαπα μειώνοντας κατὰ 75% καὶ πλέον τὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία, μὲ κρατικοποίηση ἢ λουκέτο πλέον τῶν 1100 μεγάλων καὶ μικρομεσαίων ἐπιχειρήσεων.
Τὸ κράτος ὑπερτριπλασιάζεται σὲ μόλις 8 χρόνια καὶ τὸ 1990 ἤδη ὁ ἐργαζόμενος τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως καλύπτει ἀσφαλιστικὰ τρεῖς δημοσίους ὑπαλλήλους ὴ τρεῖς συνταξιούχους!
Τὰ στοιχεῖα τοῦ ΟΟΣΑ εἶναι ἐφιαλτικὰ δείχνοντας μιὰ χώρα ποὺ ἔχει ἀπωλέσει ἤδη τὴν πρωτογενὴ οἰκονομία καὶ βαδίζει στὴν μεταποιήση καὶ τὴν παροχὴ ὑπηρεσιῶν.

Στὰ τέλη τοῦ ’90 τὸ χρέος ἔχει ὑπερκεράσει τραγικὰ τὸ ΑΕΠ καὶ σὲ μιὰ χώρα ποὺ δὲν παράγει πλέον κάτι, μαγειρεύονται, ἐν ὄψει τοῦ εὐρῶ, πρωτογενῆ πλεονάσματα μὲ χρηματιστηριακὲς φοῦσκες καὶ λιανικὴ τραπεζική.
Ἡ πρόσκαιρη (ἀνάπτυξις) μέσῳ δημοσίων ἔργων καὶ ὀλυμπιακῶν πανηγυριῶν, δὲν ἐπιφέρει μακροχρόνιες θέσεις ἐργασίας σὲ μιὰ οἰκονομία ποὺ ἤδη ἀπὸ τὸ 2004 στηρίζεται μόνον στὸ (φθηνό) εὐρωπαϊκὸ ῥευστό, τὸ ὁποῖο οἱ τράπεζες μεταφέρουν στοὺς ἰδιῶτες, μὲ χαμηλὰ ἐπιτόκια- γιὰ καθαρὰ καταναλωτικοὺς λόγους. Τρανὸ παράδειγμα οἱ κατὰ κόρον χορηγήσεις στεγαστικῶν δανείων, οἱ ὁποῖες αὐξάνουν τὴν ζήτηση, ἐκτοξεύοντας τὶς ἐμπορικὲς ἀξίες ἔξω ἀπὸ κάθε λογική.

Τὴν περίοδο μέχρι τὸ 2010 τὸ χρέος ἔχει ἤδη ὑπερβεῖ τὸ 300% τοῦ ΑΕΠ, μὲ ἕνα μεικτὸ σύνολο καταστροφῆς κοντὰ στὸ ἕνα τρισεκατομμύριο!
Ἀπὸ δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ δανεισμό.
Οἱ ἀγορὲς μᾶς βγάζουν ἐκτὸς μὲ μιὰ σειρὰ πιστοληπτικῶν ὑποβαθμίσεων- δὲν μποροῦμε πλέον νὰ δανεισθοῦμε μὲ ὁμόλογα-καὶ οἱ ἐκτιμήσεις μὴ βιωσιμότητος τοῦ χρέους ἀνεβάζουν τὰ ἐπιτόκια σὲ τρελλὰ ὕψη.
Ὁ μοναδικὸς δανεισμὸς σὲ μιὰ χώρα ὑψηλοῦ κινδύνου περνᾶ πλέον σὲ ἄλλα χέρια ποὺ ἀπαιτοῦν -δικαίως-βαθύτατες τομὲς καὶ ἐπιβεβλημένες ἀλλαγές.
Τεράστιο τὸ κοινωνικὸ σὸκ λόφῳ τῆς ἀπότομης μεταστροφῆς.

Ὡς πολῖτες ἤμασταν ἀμέτοχοι εὐθυνῶν;
Ἀσφαλῶς ὄχι.
Τὸ σημερινὸ νεομαρξιστικὸ ἰντερλούδιο ποὺ βιώνουμε καὶ ξεπουλᾶ τὰ πάντα, μέσα στὸ πιὸ ἄγριο Σαββατοκύριακο ποὺ θὰ γνωρίση ἡ χώρα, εἴμαστε καὶ πάλι ἐμεῖς.
Ἐπὶ 40 καὶ πλέον χρόνια προλογίζαμε τὴν αὐτοχειρία μας.
Θὰ ἔχουμε λοιπὸν τὸ μοναδικὸ προνόμιο νὰ ἀπολαύσουμε ἐν ζωῇ τὸν ἐπικήδειό μας.

Γιάννης Λάσπουλας

εἰκόνα