Ὁ Γιάννης -ἢ Ἴων, ὅπως τὸν ἀποκαλούσαμε συχνά- ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ γιὰ κάποια χρόνια δημιούργησε ἔναν ἐκπληκτικὸ χῶρο -καὶ κόμβο-, ἕνα πραγματικὸ πολιτιστικὸ στέκι, ποὺ ἔφερνε σὲ ἐπαφὴ ἀνθρώπους ἀπὸ διαφόρους χώρους, ἰδέες καὶ ἠλικίες, λογίους, συγγραφεῖς, ἐρευνητές, καὶ γενικῶς χαρακτηρίζοντο ἀπὸ ἕναν παλμὸ καὶ ζωντάνια, ποὺ σήμερα λείπει πάρα πολύ.
Ἡ «Διάπλασις», μοῦ ἔχει μείνει στὴν μνήμη, σὰν τὸ μέρος ποὺ ἔκανα τὰ πρῶτα μου σημαντικὰ βήματα καὶ ἦταν ἕνα μέρος ποὺ μποροῦσες νὰ συζητήσῃς ὁτιδήποτε μὲ ὁποιονδήποτε στὸ πλαίσιο ζωηροῦ ἀλλὰ καὶ μὲ ἀμοιβαίο σεβασμὸ διαλόγου, ὅπου οἱ ἰδέες πετοῦσαν ὁλόγυρα, ὅπου οἱ ἄνθρωποι εἶχαν κάτι νὰ ποῦν, καὶ ποὺ κάθε ἀντιπαράθεσις τελείωνε μὲ ἕνα ποτήρι κρασὶ καὶ μερικὰ τραγούδια.
Στὸ δὲ βιβλιοπωλεῖο του, στήριξε πολλοὺς νέους καὶ παλαιοὺς συγγραφεῖς, ἐξέδωσε σημαντικὰ βιβλία, στήριξε πάρα πολὺ τὸν χῶρο τῆς Ἑλληνικῆς θρησκείας μεταξὺ ἄλλων, καὶ ἔδιδε ἕνα ἀνοικτὸ βῆμα τοῦ ὁποίου ἡ συνεισφορὰ στὴν διάπλαση καὶ παιδεία νεωτέρων ἀνθρώπων ἦταν πραγματικὰ πολύτιμη. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου τὸ ἔργο ἐκτιμήθηκε ἀπ’ ὅλους ὅσους τὸν ἤξεραν, καὶ ἡ ζωή του δὲν πῆγε μάταια.
Καλό του ταξεῖδι!