Κάθε στιγμὴ κύτταρά μας πεθαίνουν καὶ εἴτε ἀπομακρύνονται μὲ ὅλους τοὺς τρόπους ἀπὸ τὸ σῶμα μας, εἴτε «ἀποῤῥοφῶνται» ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα μας μέσῳ τῆς φαγοκυτταρώσεως. Οἱ διεργασίες αὐτὲς εἶναι αὐτόματες καὶ οὐδέποτε τὶς ἀντιλαμβανόμεθα μὲ τὶς αἰσθήσεις μας. Ἡ φαγοκυττάρωσις ὅμως, ποὺ ἀξίζει κάθε στιγμὴ νὰ ἐνθμούμεθα, εἶναι ἐκείνη ἡ διεργασία ποὺ ὅλα τὰ ὑγειῆ κύτταρα πέφτουν ἐπάνω σὲ αὐτὰ ποὺ πεθαίνουν καὶ τὰ …κατατρώγουν, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἀφήσουν κάποιο ἴχνος τους.

Βέβαια… Ὑπάρχει καὶ ἡ περίπτωσις ἐκείνη ποὺ ὁ κυτταρικὸς ἱστὸς ἑνὸς σώματος, γιὰ κάποιον λόγο, «ἀποκοιμᾶται» μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔχῃ ἀπωλέση τὰ ἀντανακλαστικά του καὶ ἀδυνατῇ νὰ ἀναγνωρίσῃ τὰ κύτταρα ἐκεῖνα ποὺ τὸν ἀπειλοῦν. Τότε ἡ φαγοκυττάρωσις συμβαίνει ἀπὸ τὴν …ἀνάποδη καὶ τὰ ἀσθενῆ κύτταρα κατασπαράζουν ὑγειῆ, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ὀργανισμὸς τελικῶς νὰ πεθαίνῃ. Αὐτὴ εἶναι γενικῶς μία φυσικὴ διαδικασία ποὺ ἐπιβεβαιώνεται στὸ (ἀριστοτελικό) καθόλου κάθε φορὰ ποὺ ἕνας ὀργανισμὸς χάνει τὴν ζωτικότητά του, ἐπιτρέποντας σὲ κάθε εἴδους μολύνσεις νὰ τὸν προσβάλουν καὶ νὰ τὸν καταβάλουν.

Ἡ καταστροφὴ ἑνὸς ὀργανισμοῦ γίνεται σταδιακῶς. Ἐὰν δὲν ἐνεργοποιηθοῦν ταχύτατα οἱ ἄμυνές του, ὅσο ἐξαπλώνεται μία μόλυνσις, τόσο μειώνονται οἱ πιθανότητες ἀνακάμψεως τοῦ ὀργανισμοῦ. 
Κι αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς συμβαίνει σήμερα. Κάποιες ἄμυνές μας, ἀναγκαῖες γιὰ τὴν ἐπιβίωσιν τοῦ ὀργανισμοῦ μας, ἔχουν ἤδη ἐνεργοποιηθῆ, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ὀργανισμός μας νὰ «ξεκολλᾷ» ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ τὸν διατηροῦσαν σὲ νάρκη, ἐνᾦ ἐπέτρεπαν σὲ μολύνσεις κάθε εἴδους νὰ δολοφονοῦν (κυριολεκτικῶς) ὅλο καὶ περισσότερα ἀπὸ τὰ ὑγειῆ μας κύτταρα.

Ἡ ἐπομένη συνειδητοποίησίς μας λοιπὸν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ κατὰ πόσον εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ φθάσουμε ἔως τὰ ἄκρα. Δῆλα δὴ μὲ τὸ κατὰ πόσον εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε ὀρατὴ κι ἀόρατη μορφὴ μολύνσεως καὶ νὰ αὐτό-καθαρθοῦμε πλήρως, ἐνισχύοντας τὶς γραμμὲς ἀμύνης μας καὶ τοὺς «ἀνοσοποιητικούς» μας μηχανισμούς. Αὐτὴ ἡ διαδικασία εἶναι ἡ πλέον δύσκολος κι ἐπίπονος, διότι ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ παλλόμεθα ἀλλὰ ἀπαιτεῖται πλέον νὰ κινούμεθα, κάθε στιγμή, ἀπολύτως στοχοποιημένα καὶ νὰ ἀπαλλασσόμεθα ἀπὸ κάθε «ἐχθρό», ἐσωτερικὸ ἢ ἐξωτερικό, σταδιακῶς καὶ ἀποφασιστικῶς. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ γιὰ αἰῶνες ὁ ὀργανισμός μας παρεπλανᾶτο καὶ καθησυχάζετο, εἶναι ἐπιτακτικότερον ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ νὰ σφίξουμε τὰ δόντια καὶ νὰ ἐπιμείνουμε πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀντέχουμε, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε, βγαίνοντας ἀπὸ αὐτὴν τὴν διεργασία, νὰ εἴμαστε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ ὑγιεῖς καὶ  δυνατοί.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ἐπίσης νὰ κατανοήσουμε πὼς στὸν πλανήτη μας ἡ βία εἶναι τὸ κύριον χαρακτηριστικό. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἢ θὰ εἴμαστε θύματα ἢ πολεμιστές. Τὴν βία λοιπὸν δὲν θὰ τὴν ἀποφύγουμε. Τὸ ποία θὰ εἶναι ἡ θέσις μας, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψη, ἤ ὄχι, νὰ ἐπιβιώσουμε, εἶναι ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον δική μας ἡ ἐπιλογή.

Εἶναι ἐπίσης σημαντικὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ «ζωὴ κάνει κύκλους» καὶ πὼς κάθε στιγμὴ κάτι πεθαίνει γιὰ νὰ γεννηθῇ τὸ νέον. Ἐὰν λοιπὸν ἐμεῖς δὲν «πεθάνουμε» μέσα μας τὶς ἀμφιβολίες, τὶς ἀναστολές, τὶς ὁποῖες παρανοήσεις μας, ζωὴ δὲν πρόκειται νὰ ἐπαναφέρουμε στὸν κόσμο μας.

Εἶναι τέλος ἐξ ἴσου ἀναγκαῖον νὰ διακρίνουμε πὼς ἡ ζωὴ ἐνὸς ἐμβίου ὄντος συντηρεῖται ἀπὸ τὸν θάνατο ἄλλων. Θέλουμε νά συντηροῦμε ἤ νά συντηρηθοῦμε; 

Ἡ εἰκόνα τοῦ Ἰωσὴφ Παπαδοπούλου, ἀπὸ τὸ συλλαλητήριον τῶν Ἀθηνῶν.