Δικό μας σκοπό… Ἀτομικό… Ὄχι τῶν ἄλλων…
Διότι ὅταν ὑπηρετοῦμε κάτι ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς τότε δὲν ζοῦμε… Διαβιοῦμε …ἐλπίζοντες!!!

Ἡ φρίκη τοῦ νὰ συνειδητοποιῇς πὼς διαβιεῖς ὅπως σὲ ἔχουν ἐκπαιδεύση καὶ πὼς ὑπηρετεῖς ἕναν ἔξω ἀπὸ ἐσέναν, ἐπίκτητο καὶ τεχνητό, σκοπό, δὲν περιγράφεται. Ἡ συνειδητοποίησις αὐτῆς τῆς πραγματικότητος σὲ φέρνει πρὸ τῶν εὐθυνῶν σου, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον φυσικὰ θέλῃς νὰ τὶς ἀντικρύσῃς καί, κατ’ ἐπέκτασιν, νὰ τὶς ἀναλάβῃς.

Ποῖος ὅμως θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ ἀτομικός μας σκοπός; Τό νά φτιάξουμε οἰκογένεια; Νά μεγαλώσουμε τά παιδιά μας; Νά τά δοῦμε ἀποκατεστημένα; Νά δημιουργήσουμε περιουσίες; Νά ὑπηρετήσουμε μίαν καριέρα; Νά θυσιασθοῦμε γιά τό Ἔθνος; Νά ὑπηρετήσουμε τόν Ἄνθρωπο; Ἤ μήπως κάτι ἄλλο; Καί ποιό θά μποροῦσε νά εἶναι αὐτό τό ἄλλο;

Ὅλα τὰ παραπάνω, μαζὺ καὶ ἄλλα τόσα, θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι μόνον μέρος τοῦ ἀτομικοῦ μας σκοποῦ, ἐφ΄ ὅσον καλύπτουν, ὑπηρετοῦν καὶ στηρίζουν κάτι …ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς. Αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον ἐμεῖς ὅμως σήμερα εἴμαστε ἐδῶ εἶναι κάτι τελείως διαφορετικό, πολὺ μεγαλύτερον καί, συνήθως, δὲν τὸ ὑποψιαζόμεθα. Εἶναι κάτι ποὺ πηγάζει ἀπὸ μέσα μας, ποὺ μᾶς καθοδηγεῖ ἀπὸ τότε ποὺ ἐνθυμούμεθα τοὺς ἑαυτούς μας καὶ πού, ἐὰν τὸ ἐμπιστευθοῦμε, ἀκόμη κι ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε σὲ βάθος, θὰ μᾶς ὁδηγήση σὲ ἔναν ἀπολύτως ἀτομικό μας δρόμο. Κι αὐτός, ὁ ἀτομικός μας δρόμος, εἶναι ἡ διαδρομὴ ποὺ θὰ καταλήξη, οὔτως ἤ ἄλλως, ἐκεῖ ποὺ μᾶς πρέπει.

Ποῦ μᾶς πρέπει; Μποροῦμε νά γνωρίζουμε ἀπό τώρα, πρό κειμένου νά ἀποφασίσουμε ἐάν θέλουμε ἤ δέν θέλουμε νά διανύσουμε αὐτές τίς ἀτραπούς; Μᾶλλον ὄχι, διότι ἔχουμε πρῶτα πάρα πολλὰ νὰ …«ξεφλουδίσουμε». Ἂς μᾶς ἐμπιστευθοῦμε ὅμως καὶ δὲν θὰ χάσουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα