Εἶναι γεγονός, τὸ ὁποῖον δὲν ἀμφισβητεῖται πλέον, πὼς τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τῆς ἀνθρωπότητος «πείθεται» καὶ «ὑπακούει»  καὶ ἀναπαράγει πανομοιότυπες, μαζικὲς συμπεριφορές. Αὐτὲς οἱ συμπεριφορὲς ἑδράζονται στὸν φόβο, ὅπου ἐπάνω του δομοῦνται, κατὰ περίπτωσιν, διάφορες ἀπόψεις, ἀναλόγως τῆς συλλογικῆς μνήμης τῶν ἑκάστοτε τοπικῶν κοινωνικῶν ὁμάδων. Πρὸς τοῦτον, γιὰ παράδειγμα, ὁ δεσποτισμὸς ἐξεφράζετο διαφορετικῶς στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀσία καὶ στὴν Ἀφρική.

Αὐτὲς οἱ μαζικὲς συμπεριφορὲς εἶναι τόσο κραυγαλέες, ποὺ κατὰ περίπτωσιν ὁλόκληροι λαοὶ ἔχουν «μετουσιωθῆ» σὲ …χασάπηδες καὶ ἄλλοι σὲ …ἀμνοερίφια!!! Ἐπὶ τῆς οὐσίας ὅμως οἱ «χασάπηδες» κατέληξαν «χασάπηδες» εἴτε «γιὰ τὴν τιμὴ τοῦ αὐτοκράτορος» εἴτε «γιὰ τὴν εὐλογία τοῦ προφήτου» εἴτε ἀκόμη καὶ «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστιν τὴν ἁγίαν», ἀλλὰ καὶ τὰ «ἀμνοερίφια» γιὰ τοὺς αὐτοὺς λόγους κατέληξαν πτώματα.
Φυσικά, καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ἐπέλεξαν νὰ ὑπηρετήσουν μὲ αὐτοθυσία κάποιον «μεγάλο σκοπό», δίχως ὅμως καὶ νὰ ἐννοοῦν ἐπακριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό, ἀλλὰ καὶ δίχως νὰ ἀπολαύσουν, στὶς πλεῖστες τῶν περιπτώσεων, τὸ «ἀντίκρυσμα» αὐτῆς τῆς θυσίας τους. Κι ἔτσι εἴδαμε μίαν Γερμανία νὰ σακατεύῃ τὴν Εὐρώπη δύο φορὲς μέσα στὸν περασμένο αἰῶνα, ἤ, παλαιότερα, μίαν ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία νὰ ὑφίσταται «στὸ ὄνομα τῆς δόξης τοῦ προφήτου», ἀλλὰ καὶ οἱ Γερμανοὶ καὶ οἱ Ὀθωμανοὶ ἔλαβαν ὡς ἀντίκρυσμα αὐτῆς τῆς θυσίας τους ἀνούσια …ψίχουλα. Κατ’ ἀνιστοιχίαν ὅμως εἴδαμε λαοὺς νὰ ἐξαφανίζονται ἢ νὰ «ἀφομιώνονται» (σαφῶς διὰ τῆς βίας), ὄχι μὲ σκοπὸ ἀπαραιτήτως τὰ τῆς ἐπιβιώσεώς τους, ἀλλὰ μὲ ἄλλα, «ἰδεατά», ἂς ποῦμε, προσχήματα. Κι ἔτσι ἐθυσιάζοντο ὑπηρετῶντας κι αὐτοί, μὲ τὴν σειρά τους, τὴν θρησκευτική τους ταὐτότητα ἢ κάποιαν «μεγάλη ἰδέα», ἀλλὰ οὐδέποτε τὴν φυλετική τους ἐπιβίωσιν ἢ ἀκόμη καὶ τὴν ἀτομικότητά τους.

Ὅλα αὐτά, ποὺ πλέον μὲ ἔνα ψύχραιμο βλέμμα ἀποστασιοποιημένου παρατηρητοῦ, δυνάμεθα νὰ κατανοήσουμε, ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα ἱστορικὰ παραδείγματα, σὲ ἕνα σημεῖον συγκλίνουν: στὸ ψευδὲς ὄφελος. Τὸ ψευδὲς αὐτὸ ὄφελος, μὲ κάποιον τρόπο, ἔχει «ἐμποτίση» τὶς συνειδήσεις λαῶν καὶ λαῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ λειτουργοῦν ὡς ἀνθρώπινες μάζες, δίχως τὰ μετέχοντα ἄτομα νὰ στέκονται μίαν στιγμὴ γιὰ νὰ προβληματισθοῦν γιὰ τὴν ἀληθοφάνεια ἤ, ἔστὧ, τὴν ἀναγκαιότητα, αὐτοῦ τοῦ ψευδοῦς ὀφέλους. Πρὸς τοῦτον καὶ ἡ τόση μαζικότης, σὲ ὅλες τὶς ἱστορικὲς πτυχές, ἀνεξαρτήτως τῆς ἐπιτυχοῦς, ἢ μή, ἐκβάσεως τῶν (ὑποτιθεμένων) σκοπῶν τους.

Θὰ μπορούσαμε λοιπὸν νὰ συζητᾶμε γιὰ ὧρες περὶ τοῦ μὲν ἢ τοῦ δὲ σκοποῦ, περὶ τῆς ἀναγκαιότητος ἢ μή, κάποιας συλλογικῆς δράσεως, ἀλλὰ τελικῶς, πολὺ φοβᾶμαι, πὼς ἐὰν δὲν ἐπιτύχουμε νὰ «καθάρουμε» τὸ μυαλό μας ἀπὸ τὰ ψευδῆ ὀφέλη, μὲ τὰ ὁποία «δηλητηριαζόμεθα» ἀπὸ τὴν πρώτη μας ἀνάσα ἀκόμη, κάθε μας πρᾶξις, κάθε μας κίνησις, κάθε μας θυσία θὰ πέφτη στὸ κενὸ ἢ, ἀκόμη χειρότερα, πάντα ἐκ τῶν ὑστέρων, θὰ ἀνακαλύπτουμε πὼς ἁπλῶς, πάλι καὶ πάλι, «πέσαμε θύματα» τῆς προπαγάνδας καὶ τῶν τακτικῶν χειραγωγήσεως. Καὶ καλὰ θὰ ἦταν νὰ εὑρεθοῦμε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν «νικητῶν»… Ἀλλά ἐάν δέν…;;; Τότε τί;

Σήμερα ἡ πραγματικὴ καὶ ἡ μόνη Ἀνάγκη τοῦ Ἀνθρώπου, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τοῦ κόσμου μας, εἶναι μία καὶ κοινή: ἡ πλήρης Ἀπελευθέρωσις τοῦ Ἀνθρώπου. Γιὰ νὰ συμβῆ τοῦτον ὅμως ἀπαιτεῖται νὰ ξεκολλήσουμε, ὡς ἄτομα ἀρχικῶς, ἀπὸ κάθε εἴδους ἐμμονή μας, ἀπὸ κάθε μορφὴ παρανοήσεώς μας καὶ ἀπὸ κάθε λογῆς ἐλπιδοφορία μας, μὰ καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε πλήρως, ἀπὸ κάθε μικρὸ ἢ μεγάλο καὶ ὁπωσδήποτε ὕπουλο «ψευδὲς ὄφελός» μας.

Κάθε λοιπὸν μορφὴ ἀντιστάσεώς μας, κάθε ἐπιπέδου ἀντίδρασίς μας ἀλλὰ καὶ κάθε κίνησίς μας, θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ διέπεται ἀπὸ μίαν καὶ μόνη Ἀρχή: τὴν ἀπόλυτο καὶ δίχως ὅρους καὶ κανόνες Ἐλευθερία. Ἡ κάθε μικρή μας ἔκπτωσις, ὁ κάθε εἴδους συμβιβασμὸς καὶ ἡ ὁποιαδήποτε ἀνοχή μας, ὄχι μόνον δὲν βοηθοῦν, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον ὑποσκάπτουν αὐτὴν τὴν Ἁρχή.

Ναί, ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς ἀποφασίζουμε σὲ ποίαν πλευρὰ θὰ σταθοῦμε. Ἡ δική μας ἀπόφασις εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψη νὰ περάσουμε στὴν πλευρὰ τῶν ἡττημένων ἢ τῶν νικητῶν. Μά, τώρα πιά, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ παγκόσμιος συνειδητότης ἔχει σαφῆ καὶ ἀπολύτως συγκεκριμένο προσανατολισμό, εἶναι εὐκόλως ἐννοούμενον πὼς τὰ κάθε λογῆς «ψευδῆ ὀφέλη» συντόμως θὰ καταῤῥεύσουν. Σαφῶς καὶ θὰ χρησιμοποιηθοῦν προσχηματικῶς μόνον γιὰ νὰ ἀποκοιμίσουν, νὰ παραπλανήσουν καὶ νὰ καθυστερήσουν τοὺς πληθυσμοὺς παγκοσμίως, ἀλλὰ σὲ γενικὲς γραμμὲς ἡ «δυναμική» τους ἔχει πλήρως διαβρωθῆ. Ἡ ἐφαρμογή τους δέ, ποὺ ἐδῶ καὶ τόσους αἰῶνες ἦταν καθολική, τώρα πιά, διαρκῶς περιορίζεται σὲ ὅλο καὶ μικρότερες ὁμάδες φανατικῶν.

Εἴπαμε… Ἡ Ἀνάγκη εἶναι ἡ Ἀπελευθέρωσις… Ὅ,τι δήποτε δὲν ὑπηρετεῖ αὐτὴν τὴν Ἀνάγκη, οὔτως ἢ ἄλλως, θὰ καταπέση. Κατ’ ἐπέκτασιν καὶ αὐτὸς ὁ τρόπος χειραγωγήσεως ἔχει τελειώση, ἐφ΄ ὅσον δὲν ὑφίσταται πλέον ἡ ἰκανὴ κι ἀναγκαία συνθήκη ποὺ θὰ τὸν ἐξυπηρετήση. Τὸ πανάρχαιο μοντέλον τῆς ὑπέρ-ἐξουσίας τῶν σαπροφύτων φθάνει στὸ πέρας του.
Ἂς τὸ κρατήσουμε αὐτό,στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας, γιὰ νὰ προβληματισθοῦμε ἐπὶ τέλους σοβαρά.
Τὰ πράγματα δὲν εἶναι ὅπως θέλουν νὰ μᾶς πείσουν πὼς φαίνονται, ἀλλὰ ἐν τελῶς διαφορετικά. 

Φιλονόη

Υ.Γ. Ὁπωσδήποτε αὐτὰ τὰ «ψευδῆ ὀφέλη» ἐφαρμόζονται ὁπουδήποτε καί, ἰδίως, στὴν ἀτομικότητα. Ἂς μὴ καταπιασθοῦμε ὄμως, γιὰ ἀρχή, μὲ τὶς δικές μας ἀτομικὲς ἐμμονές. Ἂς ἑστιάσουμε, ἐπὶ τέλους, στὸ Ὅλον, γιὰ νὰ διακρίνουμε μικρὲς ἀμυχὲς τῶν στρεβλῶν ἀπόψεών μας καί, ἐν συνεχείᾳ, ὅταν θὰ κατανοήσουμε αὐτὸ τὸ «μοντέλο», ἂς τὸ ἐμβαθύνουμε περισσότερο καὶ σὲ ἐμᾶς.

εἰκόνα