Μά πῶς εἶναι δυνατόν, ἐν μέσῳ καταῤῥεύσεως, διαρκῶς ἐξαπλουμένης καταστροφῆς καί πλήρους ἀποδομήσεως, νά ἐπιλέξουμε ἐμεῖς τήν ὀρθή, μά, κυρίως, τήν ἀναγκαία πλευρά; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε τήν ἀπαραίτητο ψυχραιμία γιά νά κρίνουμε μέ διαύγεια τό ποιά εἶναι ἡ ὀρθή, μὰ καί ἡ μόνη ἐναλλακτική, γιὰ ἐμᾶς διαδρομή, πρό κειμένου νά τήν ἐπιλέξουμε καί νά τήν ἀκολουθήσουμε;

Δὲν εἶναι δυνατόν… οὔτε κι εὔκολο κάτι τέτοιο.
Ἐὰν μάλιστα συνυπολογίσουμε πὼς τελικῶς μετὰ ἀπὸ τὶς ἀμέτρητές μας παγιδεύσεις, λόγῳ κακῆς κρίσεως καὶ λόγῳ ἐλλιπῶν στοιχείων, ἁπλῶς καταλήγουμε, κάθε φορά, νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια λάθη, τότε σίγουρα ἡ ἀπουσία ἐμπειρίας καὶ ἀντιληπτικότητος δὲν μᾶς χαρακτηρίζουν.
Ἐὰν σὲ αὐτὰ προσθέσουμε καὶ τὸν μαζικὸ πανικό, τότε εἶναι βέβαιον πὼς ἐλαχιστοποιῶνται ἀκόμη περισσότερο οἱ πιθανότητες διαφυγῆς μας ἀπὸ τὰ τέλματα…

Ἐν τούτοις ὅμως κάτι μέσα μας μᾶς «τρώει» τόσο, ὅσο νὰ ἀνησυχοῦμε ἀρκετὰ καὶ νὰ ἀναζητοῦμε διεξόδους. Μά πῶς στά κομμάτια θά μπορέσουμε νά κρίνουμε καί μάλιστα νά κρίνουμε, ἐπὶ τέλους, μέ τέτοια κριτήρια πού νά λειτουργήσουν ὑπέρ μας καί μόνον; Πῶς στό καλό, εἰδικῶς στίς ἡμέρες μας πού φαντάζουν ὡς οἱ …«τελευταῖες ἡμέρες τῶν (συγχρόνων) Βυζαντινῶν», θά μπορέσουμε νά «πάρουμε βαθειά ἀνάσα» καί νά σκεφθοῦμε δίχως ἐξωτερικές ἐπιδράσεις καί ἐσωτερικούς πανικούς, γιά νά ἐπιτύχουμε νά διακρίνουμε τίς διεξόδους μας;

Ἕνα καὶ μόνον στοιχεῖον διαθέτουμε: νὰ μᾶς …ἀκούσουμε!!!

Κάπου μέσα μας μία «φωνούλα» μᾶς «ξυπνᾶ» λησμονημένα ἔνστικτα ἐπιβιώσεως καὶ μᾶς «ὑπενθυμίζει» πὼς κάπου, ὁπουδήποτε, ὑπάρχει μία διέξοδος. Σὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς παγιδεύσεις ὑπάρχει διέξοδος, ἀλλὰ ἡ μόνη δυνατότης ἐντοπισμοῦ της προκύπτει μόνον ὅταν ἡ Ἀνάγκη ἐντοπισμοῦ της γίνεται συνειδητή. Καί, φυσικά, ἀπὸ ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς παγιδεύσεις δὲν εἶναι οἱ πολλοί, οἱ μάζες, ποὺ δύνανται νὰ διαφύγουν, ἀλλὰ οἱ …μονάδες!!!

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ὅταν ὁ πανικὸς ἐπικρατῇ, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, οἱ πολλοί, οἱ πάρα πολλοί, λειτουργοῦν (κυριολεκτικῶς) αὐτοκτονικῶς. Πῶς λοιπόν θά μπορέσουμε νά διαφύγουμε ἐμεῖς ἐάν ἐπιμένουμε στό νά παραμένουμε ἀγελοποιημένοι σέ αὐτό τό μοντέλο;

Ἡ διέξοδος, ἐὰν ἐντοπισθῆ, εἶναι ἀτομικὴ διαδρομή. Εἶναι ἀτομικὴ τοῦ κάθε ἑνὸς ὑπόθεσις.
Γιὰ νὰ ἐντοπισθῇ δὲ ἀπαιτεῖται ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἐστιάσῃ μέσα του, παύοντας, ἐπὶ τέλους νὰ ἀναπαράγῃ τὰ μοντέλα ποὺ τὸν ὁδήγησαν στὶς σημερινὲς συνθῆκες.

Ἡ ἐπιβίωσις τῆς Ἀνθρωπότητος εἶναι δεδομένη, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς ὑπαγορεύουν. Ἡ μόνη ἐπιλογή μας εἶναι τὸ νὰ ἀκυρώσουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς παγιδεύουν καὶ μᾶς τρομοκρατοῦν, πρὸ κειμένου νὰ ἐντοπίσουμε, σὲ καθαρὰ ἀτομικὸ ἐπίπεδον, ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θὰ μᾶς «ξεκολλήσουν» ἀπὸ τίς, πραγματικὲς ἢ ἐπίπλαστες,  παγιδεύσεις μας.
Τὸ ποιοὺς θὰ συναντήσουμε, τὸ ποιοὶ θὰ πράξουν τὰ ὅμοια ἀλλὰ καὶ τὸ πόσοι, καταληκτικῶς, θὰ τὰ καταφέρουν, εἶναι κάτι πού, γιὰ τὴν ὤρα, δὲν χρειάζεται νὰ μᾶς ἀπασχολῇ. Στὴν ὥρα τους ὅλα…

Φιλονόη

εἰκόνα