Εἶναι ἔτσι δομημένος ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος τελικῶς, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ὑποχρεωτικῶς στὸ νὰ ἐπιχειρῇ κάπου νὰ ἐνταχθῇ, γιὰ νὰ αἰσθάνεται ἀσφαλής. Κι ἔτσι, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, διαρκῶς ἐπιχειροῦσε νὰ διαβιῇ ὡς μέλος κάποιας ὁμάδος. Στὸν τόπο μας αὐτὸ ἔχει ἐκφρασθῆ μὲ πολλοὺς τρόπους, μὰ κυρίως μὲ τὴν τοπικότητα. Μίαν τοπικότητα ποὺ χάσαμε μὲ τὴν ἀστυφιλία, κυρίως τῶν τελευταίων μεταπολιτευτικῶν δεκαετιῶν. Μίαν ἀστυφιλία ποὺ κατέστρεψε ἐπὶ τῆς οὐσίας τὴν ἐθνικιστικο-τοπικὴ συνείδησιν, ποὺ ὅμως ἀποτελοῦσε δομικὸ ὑλικὸ τῆς συλλογικῆς μας συνειδήσεως..

Παραλλήλως στὴν χώρα μας, εἴτε ἐπεὶ δῆ ὅλο τὸ ἐθνικισταράδικο (ἔως, σχετικά, προσφάτως) ὑστερικὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, εἴτε τὸ -στὸ ἄλλο ἄκρον του- πιὸ σύγχρονο σοσιαλισταράδικο (στὸ ὁποῖον ὅμως περιέπεσε/ἐξέπεσε ὁλοσχερῶς), ἐπίσης ὑστερικὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, ἔχουν τόσο πολὺ ἐπιδράση ἀρνητικῶς στὶς συλλογικὲς συνειδήσεις μας, ποὺ μᾶς ἔχουν καταστρέψη κάθε εἴδους ἱστορικὴ ἀντιληπτικότητα. Διότι εἶναι κοινὸς τόπος πλέον, γιὰ ὅλους μας, πὼς σύσσωμο τὸ σύστημα ἐκπαιδεύσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων, ἔνα καὶ μόνον ἐπέτυχε: τὸ νὰ μᾶς ἀφήνῃ τελικῶς ἱστορικῶς ἀπαιδεύτους. Καὶ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια ποὺ ἀποδεικνύει πὼς οὐδόλως τυχαία ἦταν αὐτὴ ἡ τακτική.

Τὸ πρόβλημά μας λοιπόν, ὡς λαοῦ, εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ Ἱστορικὴ Ἀσυνειδησία ποὺ μὲ κάθε τρόπο ἀναδεικνύεται. Μὴ γνωρίζοντες τὴν ἀλήθεια, μὴ ἐννοῶντες τὶς εὐθύνες μας καὶ μὴ κατανοῶντες τὸ ἀποῤῥέον Χρέος μας, λειτουργοῦμε ἀπολύτως …τυχαρπακτικῶς, μὲ σκοποὺς προσκαίρους καὶ ἐπιφανειακούς, δίχως νὰ δυνάμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ ὁποιαδήποτε ἀντίστασίς μας στὴν ἰσοπεδωτικότητα, μὰ καὶ ἡ ὁποιαδήποτε προσπάθειά μας νὰ ἀνακτήσουμε βαθμοὺς Ἐλευθερίας, θὰ μπορέση νὰ εὐοδωθῇ μόνον ἐὰν ἐμεῖς συντηροῦμε καὶ καλλιεργοῦμε τὴν Ἱστορικὴ συνειδητότητά μας.

Ἀκριβῶς λοιπὸν διότι αὐτὸ οὐδέποτε θὰ τὸ θελήση ἡ κρατικὸς μηχανισμός, ἀπαιτεῖται, ἴσως περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην στιγμὴ στὴν Ἱστορία μας, νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἀτομική μας προσπάθεια τῆς Ἱστορικῆς αὐτό-ἐκπαιδεύσεώς μας. Τὸ λιγότερο ποὺ θὰ κερδίσουμε εἶναι οἱ ἀπαντήσεις γιὰ γεγονότα καὶ πρόσωπα, ποὺ ὅμως, θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ ἐννοήσουμε πὼς τὰ περισσότερα σύγρονα περιστατικὰ παραμένουν ἁπλῶς ἐπεισόδια ἐπαναλαμβανόμενα. Ἐὰν δὲ ἐπιτύχουμε νὰ διακρίνουμε μὲ ἄλλες ὁπτικὲς τὰ σημερινὰ δεδομένα, τότε εἶναι βέβαιον πὼς καὶ ἡ ἐνθάῤῥυνσίς μας θὰ ἐπιστρέψη καὶ θὰ παγιωθῆ, μὰ καὶ ἡ ἀποφασιστικότης μας θὰ γιγαντωθῆ.
Διότι τί ἄλλο χρειαζόμεθα σήμερα ἀπό τό νά ξεκινήσουμε ὅλοι μας, μὰ κι ἕνας ἔνας, σιγά-σιγά νά ἐννοοῦμε τό ποῦ πρέπει νά φθάσουμε;

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δὲν φειδόμεθα κόπου καὶ θυσιῶν ἐὰν γνωρίζουμε τὸν σκοπό. Γιὰ νὰ ἀποκτηθῇ ὅμως σκοπὸς χρειάζεται γνῶσις τῶν ἐπὶ μέρους βημάτων, πού, ἐκ τῶν πραγμάτων, θὰ ἀνασυρθοῦν ἐκ τοῦ παρελθόντος.
Ἀνεξαρτήτως τῶν ὁποιωνδήποτε μικρῶν ἢ μεγάλων ἀγκυλώσεών μας λοιπόν, ἂς δοκιμάσουμε. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλα τὰ ἄλλα ἔχουν ἤδη ἀποτύχη.

Φιλονόη