Τὸ μόνον ποὺ ἔχουμε σίγουρα χάση εἶναι ἡ βολή μας.
Μά, αὐτὸ εἰδικῶς, δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως κακό. Ἀντιθέτως μάλιστα… Θὰ ἔλεγα πὼς ἐπὶ τέλους, μέσα στὶς ἀτυχίες (;;;) καὶ τὶς συμφορὲς (;;;) καὶ τὶς προδοσίες (;;;) αὐτὸ εἶναι μᾶλλον τὸ καλὸ αὐτῆς τῆς καταστάσεως…
Πότε ἀκριβῶς οἱ βολεμένοι ἀπεφάσισαν αὐτοβούλως νά ξεβολευθοῦν;
Καί γιατί ἐμεῖς, οἱ καθησυχασμένα βολεμένοι κάποτε, δέν πράξαμε ὅσα χρειάζονταν γιά νά ἀποφύγουμε τήν σημερινή κατρακύλα ὅταν ἤμασταν βολεμένοι;

Τὸ μπόλι.

Ναί, ἔχουμε μνημόνια καὶ ἐπιτροπείες καὶ θεσμοὺς καὶ λεηλασίες καὶ κάθε λογῆς τυχαρπάστους ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας καὶ ἀνθελληνικὲς (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις καὶ «φερέλπιδες ἐθνοσωτῆρες μπατριῶτες» πολιτικάντηδες γιὰ νὰ μᾶς καθησυχάζουν μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν…
…μά πότε δέν τά εἴχαμε ὅλα αὐτά;…

Ναί, κάποια «φυτευτὰ» πρακτοράκια ξένων μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ἐλέγχουν ἀπολύτως καὶ ἐπισήμως, μὰ κυρίως, δίχως προσχήματα πλέον τὴν χώρα καὶ τὶς ζωές μας καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας…
…μά πότε δέν συνέβαινε αὐτό;
Ἤ μήπως ἦταν καλλίτερα τότε πού διαβιούσαμε στήν πλάνη τῶν ψευδοελπίδων καί τοῦ ἐφησυχασμοῦ μας;

Ναί, ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν πέση σὰν τὰ κοράκια ἐπάνω μας καὶ τραβοῦν νὰ ξεσκίσουν ἐκτὸς ἀπὸ τὶς σάρκες μας ἀκόμη καὶ τὴν  Ἱστορία μας ἢ τὰ ἐδάφη μας ἢ τὴν ἐθνική μας ταὐτότητα…
…μά πότε ἀκριβῶς ὅλος ὁ (φερόμενος ὡς) κρατικός μηχανισμός αὐτῆς τῆς χώρας δέν μᾶς παρέδιδε βοῤῤά στίς ὀρέξεις κάθε εἰσβολέως καί διαφθορέως; Πότε ἀκριβῶς ἐστάθη ἐμπρός ἀπό ἐμᾶς γιά νά προτάξῃ τά στήθη του καί νά γίνῃ ἀσπίς μας;
(Μὴν θυμηθεῖτε τοὺς Κολοκοτροναίους καὶ τοὺς Παλαιολόγους καὶ τοὺς Μιλτιάδηδες… Εἶναι ἄσχετοι, ἐπὶ τοῦ παρόντος…)

Σήμερα, σχεδὸν ὀκτὼ χρόνια μετὰ τὸ πρῶτο, ἐπισήμως, μνημόνιον, τολμῶ νὰ ἰσχυρισθῶ πὼς ὄχι μόνον δὲν χάσαμε κάτι, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον ἀκριβῶς λόγῳ τῆς τελευταίας ἐθνικῆς μειοδοσίας, ποὺ περιλαμβάνει καὶ τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας, ἔχουμε ἐπὶ τέλους τὴν εὐκαιρία, μετὰ ἀπὸ πολλῶν αἰώνων καταχνιά, νὰ πορευθοῦμε πρὸς τὸ Φῶς.
Κι ὅλα αὐτὰ γιατὶ πλέον, στὴν πλειοψηφία μας, μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς δὲν ἦταν τυχαία αὐτὴ ἡ μειοδοσία καὶ δὲν μᾶς προέκυψε ἀπὸ τὸ πουθενά. Ἡ δική μας ἀνοχή, τὸ δικό μας βόλεμα, τὰ δικά μας λάθος πρότυπα, οἱ δικές μας λάθος προτεραιότητες, οἰ δικές μας ὑποχωρήσεις, ὁ δικός μας ὠχαδελφισμὸς ἦσαν τὰ κύρια συστατικὰ δομήσεως τῶν καταλλήλων συνθηκῶν, γιὰ νὰ μποροῦν σήμερα, δίχως προσχήματα, οἱ (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις μας, νὰ προσβάλουν, νὰ καταστρέφουν, νὰ ἐξαγοράζουν, νὰ ἀποδομοῦν, νὰ στοχοποιοῦν καὶ νὰ ἐπιτίθενται ἀνοικτὰ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ στοιχειοθετοῦν τὴν ταὐτότητά μας. Ἄλλως τέ… Ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ γνωρίζουμε πολλὰ περισσότερα, ἔρχονται θρασύτατα γιὰ νὰ μᾶς …ἐξαγοράσουν μὲ …αὐξήσεις καὶ παροχές, πρὸ κειμένου νὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὸ πραγματικὸ Χρέος καὶ ἀπὸ τὰ Δικαιώματά μας.

Δὲν χάσαμε κάτι πατριῶτες.
Αὐτὸ ποὺ χάσαμε εἶναι ἡ βολή μας.
Αὐτὸ ποὺ χάσαμε εἶναι ἡ ψευδαίσθησις.
Αὐτὸ ποὺ χάσαμε εἶναι ὁ καθησυχασμός μας.

Καὶ τώρα, εἰδικῶς τώρα, ποὺ ὅλα φαίνονται νὰ ἔχουν τελειώση, πρέπει νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, νὰ προβληματισθοῦμε, νὰ ζυγίσουμε μέσα μας τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὄσιά μας, νὰ ἐπιλέξουμε τὸ ἐὰν εἶναι σημαντικότερα ἀπὸ τὶς πρόσκαιρές μας ἀπολαβές, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ Χρέος καὶ νὰ ξεκινήσουμε (ἐπὶ τέλους) νὰ τὸ ὑπηρετήσουμε.
Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι κλάψες καὶ πολυλογίες, ποὺ δὲν ταιριάζουν σὲ Ἐλευθέρους Ἀνθρώπους.

Φιλονόη

εἰκόνα