Βιβλιο-μελετῶντας …ἀπηγορευμένα βιβλία! (1)

Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!

Σήμερα θὰ μιλήσουμε γιὰ ἀπηγορευμένα βιβλία.

Εἶναι χρόνια τώρα ποὺ θέλω νὰ ἀναφερθῶ σὲ κάποια πολὺ ἐνδιαφέροντα ἀναγνώσματα, ποὺ ὅμως, ἐπὶ τῆς οὐσίας, παραμένουν πλήρως …ἀπηγορευμένα. Βέβαια στὴν ἐποχή μας πλέον κυκλοφοροῦν διαδικτυακῶς, ἀλλὰ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὰ προμηθευθοῦμε σὲ ἔντυπο μορφή, μᾶλλον εἶναι …ἀδύνατον.
Ἐν τούτοις, ὅλο καὶ κάποιοι τὰ διαθέτουν καί, εὐτυχῶς, τὰ ἔχουν πρὸ πολλοῦ ψηφιοποιήση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μποροῦμε σήμερα νὰ τὰ προμηθευθοῦμε.
Προσωπικῶς σᾶς τὰ συστήνω  πρὸ κειμένου νὰ λάβετε, ὅσοι δὲν τὶς ἔχετε, τὶς ἐν λόγῳ ἱστορικὲς ἔρευνες-μελέτες.
Συνέχεια

Βιβλιοσχολιάζοντας τὸ «Μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα»

Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις διότι πρόκειται γιὰ αὐστηρῶς προσωπικὲς ἀπόψεις. Παρακαλῶνται λοιπὸν πολὺ οἱ διάφοροι ΚΛΙΚοσυλλέκτες νὰ μείνουν μακρυά!!!
(Ξέρουν αὐτοί…!!!)

Τὸ 2013, ἕνα μικρὸ θὰ ἔλεγα βιβλιαράκι, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πελασγὸς» τοῦ Γιάννη Γιαννάκενα, εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος. Συγγραφεὺς ὁ ἱστορικός μας Δημήτριος Μιχαλόπουλος.


Τὸ ἐν λόγῳ ἔργο ἔφθασε στὰ χέρια μου τὸ …2017 καὶ μία πρώτη, πολὺ γενική, παρουσίασίς του ἔγινε ἐδῶ:

Μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα

Συνέχεια

Ἡ σφαγὴ τῶν Ἀργείων ἀπὸ τοὺς Γάλλους

Ἡ Σφαγὴ τῶν Ἀργείων ἀπὸ τοὺς Γάλλους στὶς 4 Ἰανουαρίου 1833.

«Τὸν Σεπτέμβριο, εἴπαμε νὰ φτιάξουμε μία ἐπιτροπὴ καὶ νὰ μοιράσουμε τοὺς ἀτάκτους, λίγους-λίγους ἀνάμεσα στὰ χωριά, νὰ εὑρίσκουν ἕνα πιάτο φαὶ καὶ νὰ μὴν γυρίζουνε ἀσύδοτοι νὰ ληστεύουνε τὸν κόσμο. Στὴν ἐπιτροπὴ ἦταν, ἐκτὸς ἀπὸ μένα, ὁ Νικολάκης ὁ Κριεζιώτης, ὁ Νότης Μπότσαρης, ὁ Δημητράκης Καλλέργης καὶ κανὰ δύο ἄλλοι, καὶ κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε γιὰ νὰ σώσουμε τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους.
Συνέχεια

Βιβλιο-μελετῶντας τὸ «Μυστήρια καὶ Μυστικαὶ Ἑταιρίαι»

 Εἶναι περισσότερο ἀπὸ ἕνας χρόνος ποὺ τελείωσα τὸ (πρῶτο) ἀνάγνωσμα μίας ἐξαιρετικῆς ἐρεύνης, μὲ τίτλο «Μυστήρια καὶ Μυστικαὶ Ἑταιρίαι» τοῦ Χαριλάου Καλαϊσάκη, ποὺ ἐξεδόθη τὸ 1910. Τὸ βιβλίο μπορεῖτε νὰ τὸ κατεβάσετε ἀπὸ ἐδῶ  ἢ νὰ τὸ ἀγοράσετε σὲ μία πιὸ …δημοτικὴ ἐκδοχή του ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Μακρῆ.

Αὐτὸ ποὺ μὲ ἔκανε νὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ ἐν λόγῳ πόνημα ἦταν ἔνα μικρό του ἀπόσπασμα ποὺ μοῦ ἀνέγνωσε φίλος …τηλεφωνικῶς καί, σκαλίζοντας ἔφθασα στὸν Καλαϊσάκη. Τὸ ἀπόσπασμα ποὺ μοῦ ἀνέγνωσε ὁ φίλος μου ἀφοροῦσε στοὺς -σὲ ἀρκετοὺς ἀπὸ ἐμᾶς – γνωστοὺς πλέον Ἀσσασίνους (ἢ ΧασισὶνΧασασσίνους). Συνέχεια

Βιβλιο-μελετῶντας τὸ «Κουράγιο Πηνελόπη»…

Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων ἔγραφα γιὰ τὸ ἐξαιρετικὸ ἔργο (ναί, τὸ  εἴπαμε, ἱστορικὸ μυθιστόρημα!!!)  «Δέκα χιλιάδες μέλισσες», τοῦ κου Ἄντη Ῥοδίτη. Τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, μὲ ἱκανοποίησε βαθύτατα διότι πέραν τῶν πολλῶν ἱστορικῶν λεπτομερειῶν ποὺ παρουσιάζει, γύρω ἀπὸ τὴν Προδοσία τῆς Κύπρου καὶ τὸν Μακάριο (πού, ἀκόμη, ἐντέχνως ἀποσιωπῶνται), μὲ ὑπεχρέωσε νὰ «εἰσέλθω» στὴν ἱστορικὴ στιγμή, τῆς ὁποίας ὁ (ἀληθὴς) πρωταγωνιστὴς εἶναι ἄγνωστος στὸ πλατὺ κοινό. Ἂν καί, σὲ γενικὲς γραμμές, εἶχα ἤδη πρὸ πολλοῦ σχηματίση μίαν εἰκόνα γιὰ τὸν …«ἐθνάρχη», ἐν τούτοις, τὸ βάθος τῆς ἱστορικῆς γνώσεως τοῦ κου Ῥοδίτη μὲ βοήθησε νὰ κατανοήσω καὶ νὰ διακρίνω ἀκόμη περισσότερα. Τοῦ τὸ χρωστῶ καὶ τὸν εὐχαριστῶ ἀπὸ βάθους καρδίας!!!. 

Λίγες ἡμέρες ἀργότερα ὁ κος Ῥοδίτης μοῦ προσέφερε ἔνα βιβλίο μὲ τὰ τεκμήρια τῆς ἐρεύνης του. Τὸ «Κουράγιο Πηλενόπη», ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἁρμός, μπῆκε λοιπὸν στὴν ζωή μου γιὰ νὰ μοῦ δώσῃ, πέραν ἀπὸ τὸ πλούσιο (ἱστορικὸ) ἀποδεικτικὸ ὑλικό, πολὺ πόνο. Πάρα πολὺ πόνο. 

Συνέχεια

Βιβλιοκριτικὴ γιὰ «Τὸ βουνὶ»

Πῆρα πρὶν λίγους μῆνες ἕνα πρόσφατα βραβευμένο μυθιστόρημα πιστεύοντας πὼς δὲν θὰ ἔχανα τὸν καιρό μου καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω κρατώντας, μάλιστα, καὶ σημειώσεις μὲ σκοπὸ νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸ ἔργο μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀνάγνωσης. Καθὼς προχωροῦσα βῆμα μὲ βῆμα, σελίδα μὲ σελίδα, ἐνοίωσα ξαφνικὰ ὅτι βρέθηκα ξανὰ σὲ μία παραλία τῆς Ζακύνθου, ὅπου πῆγα γιὰ διακοπὲς πρὶν καμμιὰ εἰκοσαριὰ χρόνια. Γιατί; Διότι ὅταν μπῆκα στὴ θάλασσα νὰ κολυμπήσω μου συνέβη κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Περπατοῦσα μὲν μὲς στὸ νερό, μὰ τὸ νερὸ δὲν ἀνέβαινε καθόλου, οὔτε κἂν μέχρι τὰ γόνατα. Ἐπέμεινα νὰ περπατῶ στὰ ῥηχὰ ψάχνοντας τὸ πολὺ νερὸ μὰ δὲν ὑπῆρχε καὶ στὸ τέλος βαρέθηκα κι ἐπέστρεψα στὴν ἁμμουδιά. Τὸ ἴδιο γινόταν τώρα μὲ τὸ βιβλίο. Τὸ ἄφησα στὴ μπάντα. Ἡ τελευταία σημείωση ποὺ ἔγραψα ἦταν αὐτή, γιὰ τὴν παραλία τῆς Ζακύνθου. Συνέχεια