«Μια φορά κι έναν καιρό,-κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90-, εμφανίστηκαν στην Ελλάδα οι πρώτες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις σαν κι αυτές που είχαν ήδη προηγηθεί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ με σκοπό την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Το 1991 υπήρχαν περίπου δέκα τέτοιες οργανώσεις οι οποίες αναζητούσαν χρήματα, κυρίως από την Ε.Ε και από δωρητές.
Το 2000 με απόφαση της Ε.Ε όλα τα κράτη-μέλη, και η Ελλάδα φυσικά, θα έπρεπε στο εξής να διαθέτουν το 0,21 του ΑΕΕ σε ανθρωπιστική και αναπτυξιακή βοήθεια. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών θα διέθετε μερικά δισεκατομμύρια δραχμές κάθε χρόνο σε ΜΚΟ με σκοπό να προσφέρουν ανθρωπιστική και αναπτυξιακή βοήθεια σε τρίτες χώρες που είχαν ανάγκη. Μέσα στο πρώτο εξάμηνο από 10 ΜΚΟ που υπήρχαν μέχρι τότε, δημιουργήθηκαν άλλες 300. Σήμερα είναι 370 (μόνο oι εγκεκριμένες από το Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Σερβία
Ἀνθρώπινα δικαιώματα;
Ὁ ΟΗΕ, στοῦ ὁποίου διακηρύξεις ὀφείλεται τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα, ἄς ἔλθῃ νὰ μᾶς ΑΠΟΔΕΙΞῌ τὸ ποῦ ἀκριβῶς, καὶ πῶς, προασπίσθη, ὡς ὀργανισμὸς, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα.
Ἐπίσης νὰ μᾶς ἐξηγήσῃ τὸ πότε ἐσεβάσθη ἐθνικὰ καὶ κυριαρχικὰ δικαιώματα, ὁλοκλήρων κρατῶν, ὅπως μὲ τὰ πρόσφατα παραδείγματα τῆς τοῦ Ἰρᾶκ, τοῦ Ἀφγανιστᾶν, τῆς Σομαλίας, τῆς Κεντροαφρικανικῆς Δημοκρατίας, τῆς Σερβίας, τῆς Λιβύης καὶ τῆς Συρίας.
Εἰδικῶς στὸ ἐπίπεδον τῆς παιδείας, ὀφείλουμε πλέον νὰ τοῦ ἀναγνωρίσουμε πὼς θεωρεῖ παιδεία μόνον ὅ,τι δουλοποιεῖ τοὺς πληθυσμούς κι ἀκυρώνει τὶς ἀτομικότητες καὶ τὶς ἐθνότητες.
Ποιά εἶναι αὐτά; Καί ποιός τά δικαιοῦται;Διότι ἀκοῦμε γιὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, διαβάζουμε γιὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, διεκδικοῦμε ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀλλὰ οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν γνωρίζει κι ἀντιλαμβάνεται τὸ τὶ σημαίνει ἀνθρώπινον δικαίωμα. Οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν συνειδητοποιεῖ πὼς γιὰ νὰ δικαιοῦται κάποιος ἀναγνώρισιν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὀφείλει προτίστως νὰ ἔχῃ πληρώσῃ, ναί, πληρώσῃ τὶς ὑποχρεώσεις του.
Γιὰ νὰ κατανοήσουμε καλλίτερα τὸ τί ἀκριβῶς ἐννοῦμε, ὅταν ἀναπαράγουμε ἀκρίτως ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνοησίες, ποὺ μᾶς ἔχουν χώσει μέσα στὰ κεφάλια μας, πρέπει νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ βασικὸν ἐρώτημα: τά παιδιά ἔχουν δικαίωμα στά ἀνθρώπινα δικαιώματα;
Τοῦ Ῥόντου…
…τό κάγκελον νά πῶ; Δὲν θὰ τὸ πῶ, διότι, κατὰ πῶς ἀντιλαμβανόμεθα, ὁ μίστερ ῥόντος φαίνεται νὰ ἦταν τὸ …πρόσχημα γιὰ νὰ «ἀνοίξουν οἱ πῦλες τῶν κολάσεως».
Κι ἔτσι, ἂν καὶ πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὸν …μισοῦν, ἐν τούτοις, ἅπαντες σκύβουν κεφαλὴ ἐμπρός του καὶ σπεύδουν νὰ ἐκτελέσουν τὶς …«ἐντολές» του. Γιατί; Τί κουβαλᾶ πίσω του; Ποιοί τόν στηρίζουν; Ποιοί κρύβονται πίσω ἀπό τίς Μ.Κ.Ο. καί τίς διάφορες, «διεθνοῦς ἐπιπέδου», δράσεις του; Πόθεν τό τόσο χρῆμα πού διαχειρίζεται; Πόσο σημαντικός εἶναι γιά αὐτές τίς ὀργανώσεις; Τί ῥόλο ἔπαιξε στήν σαφῶς ἀνθελληνική συμπεριφορά τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν;, καθώς ἐπίσης καί στά …νέα συστήματα πού μᾶς ἐπέβαλαν; Ἔ; Συνέχεια
14 Σεπτεμβρίου 1814 ἱδρύεται στήν Ὀδησσό ἡ Φιλική Ἑταιρεία
Γράφει ο Νικόλαος Φωτιάδης*
Πολλές προσπάθειες έκαναν οι ραγιάδες κατά τη διάρκεια της Τουρκικής τυραννίας για να αποτινάξουν το βάρβαρο ζυγό.
Προ της ιδρύσεως της «Φιλικής Εταιρείας» ιδρύθηκαν οι απελευθερωτικές οργανώσεις «Εταιρεία των καλών εξαδέλφων» από τον εθνομάρτυρα Ρήγα Βελεστινλή, «Εταιρεία των Φιλομούσων» η οποία με την υποστήριξη του Ι. Καποδίστρια ίδρυσε στην Αθήνα ανώτερο εκπαιδευτήριο και το «Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον» στο Παρίσι το 1809.
ΙΔΡΥΣΗ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
Οι ένθερμοι πατριώτες Συνέχεια
Οἱ δώδεκα χειρότερες γενοκτονίες.
Τὸ ἄρθρον ποὺ ἀκολουθεῖ παρουσιάζει πολλὲς πληροφορίες, ἀναφορικῶς μὲ τὶς γενοκτονίες τοῦ πλανήτου μας, ἀλλὰ δυστυχῶς, δὲν μπορεῖ νὰ ἀναλύσῃ, λόγῳ περιορισμένου χώρου, περισσότερες λεπτομέρειες.
Ἐπεὶ δὴ ἡ κάθε περίπτωσις εἶναι διαφορετική, λόγῳ διαφορετικῶν συνθηκῶν, ἠθῶν, ἐθίμων, ἀντιλήψεων, θὰ περιοριστῶ μόνον στὸ νὰ προσθέσω μία σημαντικὴ λεπτομέρεια, γιὰ τὴν ὁποίαν οὐδὲ ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἀσχολεῖται. Ἡ γενοκτονία στοιχειοθετεῖται ἀπὸ ἀπογόνους, κυρίως, αὐτῶν ποὺ δολοφονήθηκαν. Αὐτὸ σημαίνει πὼς μαρτυρίες ἀπὸ τμήματα τῶν πληθυσμῶν ποὺ κυριολεκτικῶς ἔσβησαν, δίχως ἐπιβίωσι μαρτύρων, ἀγνοοῦνται ἤ δὲν συνυπολογίζονται στὴν ἔκτασι ποὺ ἔλαβαν χώρα. Ἄρα, τὸ πιθανότερον εἶναι νὰ συζητᾶμε μόνον γιὰ τμήματα τῶν πληθυσμῶν, σὲ σχέσι μὲ τὰ πραγματικὰ σύνολα, διότι ἀγνοοῦμε πολλὲς παραμέτρους. Συνέχεια
Κύριε Ῥιτσούδη Μαρίνε, εὐχαριστοῦμε πολύ!
Τὸ περιστατικὸ δὲν τὸ ἐγνώριζα, ἔως καὶ πρὸ μερικῶν ἐτῶν, καὶ αἰσθάνομαι ἰδιαιτέρως ὑπερήφανη γιὰ αὐτὸν τὸν Ἄνθρωπο, ποὺ ἔθεσε πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ τὰ πάντα τὶς ἀξίες του.
Δὲν εἶναι θέμα θρησκευτικὸ ἤ θεοκρατικὸ τὸ νὰ μὴ πολεμᾶς κάποιον λαὸ ποὺ δὲν σοῦ πταίει. Εἶναι θέμα ἀξιῶν. Κι αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος ἠρνήθῃ νὰ πολεμήσῃ κατὰ ἄλλου λαοῦ, κι ἄς τὸν ἀντιμετώπισαν ὥς ἐχθρὸ τῆς Πατρῖδος του.
Ὁ στρατός, γιὰ κάθε χώρα, εἶναι τὸ μέσον νὰ ὑπερασπίζεται τὰ σύνορά της καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὴν ἐλευθερία τῶν πολιτῶν της κι ὄχι τὸ ἐργαλεῖο τοῦ κάθε «ἀφέντου» ποὺ θὰ τὸ χρησιμοποιῇ κατὰ τὸ δοκοῦν.
Πάντα ἐπίστευα πὼς ἡ κάθε χώρα ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διαχειρίζεται τὰ ἐσωτερικά της ζητήματα κατὰ πῶς Συνέχεια