Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὸ «Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Βορείου Ἠπείρου…»

Μὲ ὑπότιτλο:
«Μέσα ἀπὸ ἄγνωστα ντοκουμέντα».

Συγγραφεὺς ὁ νομικὸς καὶ ἱστορικὸς ἐρευνητὴς Ἰωάννης Παπαφλωρᾶτος, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πελασγός», τοῦ Ἰωάννου Γιαννάκενα. Συνέχεια

Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὸ «Λαμόγια χωρὶς χακί».

Πρὸ μερικῶν λοιπὸν ἡμερῶν ἔφθασε στὰ χέρια μου ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσφατα πονήματα τοῦ Μάνου Χατζηδάκη, μὲ τίτλο «Λαμόγια χωρὶς χακὶ» (ἐκδόσεις Πελασγός, Ἰωάννου Γιαννάκενα).

Συνέχεια

Θὰ γελάσουμε (ἢ θὰ κλάψουμε!!!) πολὺ μὲ τὶς ἐκλογὲς (ε)

Γενικῶς τὰ γκρουπούσκουλα, τὰ πρακτόρια, τὰ ἔμμισθα παλαμοκρουστόπαιδα, τὰ κομματόσκυλα, οἱ παν-ἠλίθιοι ἀλλὰ καὶ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως μᾶς ὠθοῦν σὲ μονόδρομο. Ὅλοι οἱ (νέο- καὶ παλαιὸ-) «ἐθνοσωτῆρες» αὐξάνονται καὶ δηλώνουν σαφῶς τὶς προθέσεις τους, ποὺ ἐπὶ  τῆς οὐσίας εἶναι μία: ἡ πλήρης αὐτοδυναμία γιὰ τὴν …ΝουΔουλάρα, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως μᾶς ἐπιβάλλεται.
Συμφωνοῦντες καὶ  διαφωνοῦντες (μὲ ἢ  χωρὶς εἰσαγωγικά), ἐκεῖ μᾶς ὠθοῦν. Κι ἂς ὑφίστανται ὅσες ἄλλες οὐρὲς ἀπὸ πίσω, ἐπισήμως. Ἀρκεῖ μόνον τὸ κούλιιιι νὰ μπορέσῃ νὰ μᾶς κυβερνήσῃ, λέει, κατὰ πῶς ἔχει σχεδιασθῆ.

(Τὸ ἐὰν θὰ προλάβῃ φυσικὰ τὸ ἀγνοῶ…!!!) Συνέχεια

Μεγάλωσε ἕνα ἀγαπημένο μου «πνευματικὸ παιδί»…

Καὶ προχώρησε στὴν δευτέρα ἔκδοσή του…..

Συνέχεια

Ὁ ἀληθὴς σκοπὸς τῆς ἐκστρατείας τοῦ Ἰμπραὴμ

Ἡ κατὰ τὸ 1826 καταστροφὴ τοῦ Πραστοῦ ἀπὸ τὰ Ὀθωμανικὰ στρατεύματα καὶ ὁ ἀπώτερος χαρακτὴρ τῆς ἐκστρατείας τοῦ Ἰμπραῆμ στὴν Πελοπόννησο  

Τὰ σχετικά μὲ τὴν πυρπόληση τοῦ Πραστοῦ ἀπὸ τὰ ὀθωμανικὰ στρατεύματα τὸ καλοκαίρι τοῦ 1826[1] εἶναι γνωστὰ – καὶ συνεπῶς δὲν ἀπαιτεῖται ἐδῶ ἀνάλυσις εὐρυτέρα. Ἀναγκαῖο ὅμως παραμένει νὰ ἀνακληθοῦν στὴν μνήμη τὰ βασικὰ σημεῖα τοῦ δράματος, ὥστε νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ ἐμπέδωσις τῆς βραχυτάτης ἀναλύσεως ποὺ θὰ ἐπιχειρήσω ἀμέσως μετά. Τὸ πρῶτο, πάντως, ποὺ ὀφείλει νὰ τονίσῃ κάποιος εἶναι ὅτι ἡ τότε εἰσβολὴ ὀθωμανικῶν στρατευμάτων στὴν Τσακωνιά, ποὺ ἀπὸ ὁρισμένους τοποθετεῖται στὸ ἔτος 1825[2], γενικῶς ἀπέτυχε[3].
Ἐπὶ πλέον:
Συνέχεια

Χειρότερος φόβος ἀπὸ τὸ …«φάντασμα» ἑνὸς νεκροῦ Ἥρωος δὲν ὑπάρχει!!!

Λογικὸ ποὺ τὸν ἐφοβοῦντο ζωντανό. Τὸ διαπιστώσαμε σὲ ὅλες τὶς ἐπὶ μέρους λεπτομέρειές του.

Ἡ ἐν λόγῳ εἰκόνα εἶναι δημιούργημα τοῦ Σπυρίδωνος Ζαχαροπούλου εἰδικῶς γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα.
Ἐλήφθη δὲ ἀπὸ τὸν φίλο Ἰωάννη Γιαννάκενα.

Ὁ (κάθε) Κατσίφας ἦταν ἰδιαιτέρως ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν ψευδοεξουσία ὅλων τῶν σαπροφύτων τοῦ κόσμου μας ὅσο ἦταν ζωντανός. Μά καί νεκρό πιά; Τόσο πολύ;
Ναί, πιὸ πολὺ φοβοῦνται τὰ (κάθε λογῆς) σαπρόφυτα τοὺς νεκροὺς Ἥρωες παρὰ τοὺς ζωντανούς.
Καί, μάλιστα, εἰδικῶς γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα, πιὸ πολὺ τὸν φοβοῦνται οἱ ἐντὸς τῶν συνόρων μας ἑλληνόφωνοι γραικῦλοι, παρὰ τὰ ἴδια τὰ ἀλβανά.
Συνέχεια