Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὸ «Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Βορείου Ἠπείρου…»

Μὲ ὑπότιτλο:
«Μέσα ἀπὸ ἄγνωστα ντοκουμέντα».

Συγγραφεὺς ὁ νομικὸς καὶ ἱστορικὸς ἐρευνητὴς Ἰωάννης Παπαφλωρᾶτος, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πελασγός», τοῦ Ἰωάννου Γιαννάκενα.

Πρόκειται γιὰ ἕνα βιβλίο γιὰ τὸ ὁποῖον, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ τὸ τελείωσα, μελετῶντας το μὲ ἰδιαιτέρα προσοχή, κρατῶντας ἀμέτρητες σημειώσεις καὶ ἐρευνῶντας ἐκ παραλλήλου ὅλο τὸ ὑλικὸ τῆς βιβλιοθήκης μου, προβληματίζομαι σοβαρὰ γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ τοποθετηθῶ ἀπέναντί του. Κι αὐτὸ διότι δὲν πρόκειται μόνον γιὰ μίαν συνεκροτημένη καὶ προσεγμένη ἱστορικὴ μελέτη, ἀλλὰ γιὰ κάτι περισσότερο, ποὺ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἀναδεικνύει τὰ ὅσα τὸ (φερόμενον ὡς) ἑλληνικὸ κράτος δὲν ἔπραξε ὑπὲρ τῶν συμπατριωτῶν μας…
Πῶς θά μποροῦσα λοιπόν νά παρουσιάσω τό συγκεκριμένο βιβλίο; Ὡς ἕνας πολύ σημαντικό καί χρήσιμον ἐγχειρίδιον, πού ὀφείλουμε νά μελετήσουμε ὅλοι μας, γιά νά διαθέτουμε στίς «φαρέτρες» μάς τό ἀναγκαῖον ἀρχειακό ὑλικό, πού ἀφορᾶ στὸ Ἠπειρωτικό (κι ὄχι Βορειοηπειρωτικὸ ζήτημα), ἤ ὡς μίαν σειρά ἀποδείξεων τοῦ μισελληνικοῦ κρατικοῦ μορφώματος πού αὐτό-ἀποκαλεῖτε, ἀπολύτως καταχρηστικῶς, ὡς «Ἑλλάς»;

Ἂς ξεκινήσω λοιπὸν ἀπὸ τὸ καθαρὰ ἀποδεικτικὸ ὑλικὸ τοῦ βιβλίου.
Ὁ συγγραφεὺς ἀπὸ τὶς πρῶτες σελίδες καταγράφει τὰ ἀπολύτως ἀναγκαία ἱστορικὰ στοιχεία, ποὺ ὅλοι μας (ὑποτίθεται πὼς) γνωρίζουμε. Ὁ κος Παπαφλωρᾶτος, δίχως δικά του πολλὰ σχόλια, μᾶς παρουσιάζει ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἱστορικὸ ὑπόβαθρον, ποὺ ἀποδεικνύει τὰ πασιφανῆ περὶ τῆς ἑλληνικότητος καὶ τῆς συνεκτικότητος τῆς μίας κι ἀδιαιρέτου Ἠπείρου. Μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν ῥόλο τῆς Ἠπείρου στὴν περίοδο τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 μὰ καὶ τὴν ἀγωνία τῶν Ἠπειρωτῶν, ἀπὸ τότε ἀκόμη, νὰ συνδεθοῦν μὲ τὴν ἄρτι ἀναγεννηθείσα «μαμὰ Ἑλλάδα». Προχωρᾶ δέ, βῆμα τὸ βῆμα, μόνον παραθέτοντας στοιχεία, ἐπιστολὲς καὶ (ἑλληνικὰ ἢ διεθνῆ) ἔγγραφα, ποὺ  τὸ κάθε ἕνα ἐξ αὐτῶν ἁπλῶς ἀναδεικνύουν τὴν ἀγωνία τῶν Ἠπειρωτῶν γιὰ τὸ μέλλον τους.  

Στὴν συνέχεια, πάντα μὲ τὴν αὐτὴν μεθοδολογία, ξεδιπλώνει, βῆμα πρὸς βῆμα, τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἠπειρωτῶν, ἰδίως κατὰ τὴν περίοδο τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἠπείρου (ἐν τῶν συνόλῳ της) ὡς ἀποτέλεσμα συνδυαστικῶν ἀγώνων, τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καὶ τῶν Ἠπειρωτικῶν ἐθελοντικῶν στρατιωτικῶν μονάδων. Τονίζεται ἡ δράσις τοῦ Σπύρου Σπυρομήλιου, τῆς ὀργανώσεως ποὺ ἐπέτυχε καὶ τῆς ἀποτελεσματικότητος τῶν ἐνεργειῶν του, ἐνὦ μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς ἡ (ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου Βόρειος) Ἤπειρος ἀπηλευθερώθη κατὰ κύριον λόγον μόνη της, μὲ δικούς της ἀγῶνες καὶ θυσίες, ἀναμένοντας τὴν ἐνσωμάτωσιν.

Κι ἐδῶ ξεκινᾶ ἡ, σὲ βάθος, ἔρευνα καὶ παρουσίασις ἀποδεικτικῶν στοιχείων τοῦ κου Παπαφλωράτου (μερικὰ ἐκ τῶν ὁποίων βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος γιὰ πρώτη φορά), γιὰ τὸν ῥόλο τῶν πολιτικῶν «μας», τῶν «συμμάχων μας», τῶν «φίλων μας» καὶ τῶν ἐχθρῶν μας, δίχως πολλὰ προσωπικά του σχόλια, παραμένοντας μόνον στὸ νὰ καταθέτῃ τὸ ἀναγκαῖον ἐκεῖνον ὑλικό, πρὸ κειμένου ὁ ἀναγνώστης νὰ καταλήξῃ σὲ δικά του συμπεράσματα. Μέσα λοιπὸν σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεία προβάλλει ὡς …«ἀναγκαῖον κακὸν» ἡ ἐξεχώρησις τῆς νήσου Σάσσωνος στὴν Ἀλβανία (καὶ ἐν συνεχείᾳ στὴν Ἰταλία), πρὸ κειμένου ἐμεῖς, τὰ «ἄτακτα παιδιὰ τοῦ πλανήτου» νὰ ἐπιδείξουμε τὶς καλές μας προθέσεις.

Πρόκειται ἐν ὀλίγοις γιὰ τὴν …δωροδοκία ποὺ κάναμε, ὡς χώρα, προσφέροντας ἕνα τμῆμα ἑλληνικοῦ ἐδάφους, ποὺ εἶχε ἀποκτηθῆ ᾆμᾳ τῇ ἀναλήψει τῆς βασιλείας ἀπὸ τὸν Γεώργιο Α΄, μαζὺ μὲ ὅλην τὴν Ἐπτάνησο.

Βλέπεται ἡ Ἤπειρος δὲν ἦταν πλέον …μία κι ἑνιαία κι ἀδιαίρετος, κατὰ τὰ γνωστά, ἐφ΄ ὅσον πολλῶν ἐπιπέδον καὶ εἰδῶν συμφέροντα τὴν ὑπελόγιζαν ὡς πεδίον ἐξαπλώσεώς τους ἢ ὡς χῶρο ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ πατοῦσαν γιὰ νὰ ἀσκοῦν εἴτε πιέσεις εἴτε διαβρώσεις εἴτε καὶ δολιοφθορές, στὶς χῶρες τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἴμου. Κι ἔτσι ἀπὸ τὴν μία οἱ Ἰταλοὶ μὲ τοὺς Αὐστριακούς, ἀπὸ τὴν ἄλλην οἱ Τοῦρκοι (μὲ τοὺς ἀνυπάρκτους, ἔως τότε) Ἀλβανούς, ἀπὸ τὴν παρ΄ ἄλλην οἱ Σέρβοι (μὲ τὸν παλαιό τους σλαυϊκὸ ἐπεκτατισμό, ὡς …βιτρίνα τῶν Ῥώσσων), ἔπαιξαν τόσο σημαντικὸ ῥόλο, στὸ πῶς θὰ καθορισθοῦν τὰ ἀλβανικὰ σύνορα, ὥστὲ τελικῶς ἡ Ἤπειρος νὰ καταλήξῃ κομματιασμένη, οἱ Ἠπειρῶτες νὰ σέρνονται θρηνῶντες καὶ ἱκετεύοντες, στὶς «αὐλὲς τῶν δυνατῶν τοῦ κόσμου μας» καὶ οἱ πολιτικάντηδες (βλέπε καὶ βενιζέλο) νὰ παίζουν κομματικὰ παιχνίδια ἐξουσίας κι ἐντυπώσεων.

Ἡ Ἤπειρος λοιπόν, ὡς θέατρον παραλόγου ἐξυφάνσεως κάθε μορφῆς κι ἐκτάσεως δολοπλοκίας, κατήντησε (ἐπισήμως) παιχνιδάκι τῶν Ἀλβανῶν, ποὺ ἀπέκτησαν λόγο …ὑπάρξεως ἀπὸ τὸ πουθενά, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ ἱκανοποιοῦν ὀρέξεις τρίτων. Κι ἔτσι ἀποκτήσαμε ἀλβανικὸ κράτος ποὺ ὅμως ἄλλοτε ὡς μακρὺ χέρι τῆς Τουρκίας, ἄλλοτε ὡς μακρὺ χέρι τῆς Ἰταλίας, ἄλλοτε ὡς μακρὺ χέρι τῆς Αὐστρίας, ἄλλοτε ὡς μακρὺ χέρι τῆς Σερβίας (καὶ τῆς Ῥωσσίας) καὶ τώρα πιὰ ὡς μακρὺ χέρι τοῦ πSoros καὶ τῶν ΗΠΑ, παίζει …ἀνεξιχνίαστο ῥόλο στὴν εὐρυτέρα περιοχή μας.
Τὰ νέα σύνορα, ποὺ ἐξυπηρετοῦσαν (ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου) μόνον τοὺς Ἰταλούς, ἐχαράχθησαν, ἐνᾦ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν, ποὺ ἀνέλαβαν νὰ βεβαιώσουν τὸ ἐὰν πράγματι ὁ πληθυσμὸς τῆς περιοχῆς ἦταν Ἑλληνικὸς ἢ κάτι ἄλλο, ἐμπρὸς στὸν χείμαῤῥο τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπεχώρησαν γιὰ νὰ σταθμεύσουν στὴν …Φλωρεντία καὶ νὰ συντάξουν τὶς ἐκθέσεις τους. 

Καὶ πάλι ὅμως ὁ κος Παπαφλωρᾶτος δὲν σχολιάζει παρὰ μόνον καταθέτει ὑλικό. Ἡ Αὐτονομία τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ ἦταν ἡ ἀναγκαία ὁδός, στὴν ὁποίαν κατέληξαν οἱ Ἠπειρῶτες, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίζουν κάποιες πιθανότητες ἐπιβιώσεώς τους, ἐμπρὸς στὴν ἀλβανικὴ λαίλαπα ποὺ τοὺς ἀπειλοῦσε, μὰ καὶ στὰ σχέδια ἐξ-ἰταλισμοῦ τους ἀπὸ τὴν Ἰταλία, κατέληξε πάλι καὶ πάλι ὅπλο ἐναντίον τους, ἂν τί νὰ χρησιμοποιηθῇ ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς (κατ’ ὄνομα) κυβερνήσεις ὡς ὅπλο πιέσεως τῶν «δυνατῶν τοῦ κόσμου μας. Τελικῶς ἀκόμη καὶ αὐτή, ἡ ὑστάτη τους προσπάθεια, κατήντησε κάτι ἀδιάφορον, μὲ ἀποτέλεσμα, ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἅπασες οἱ (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις «μας» ἁπλῶς νὰ ἀναγνωρίζουν ἀνύπαρκτα δικαιώματα τῆς Ἀλβανίας (βλέπε καὶ Ἰταλίας ἐκείνης τῆς περιόδου) στὴν Ἤπειρο. Οἱ δὲ Ἠπειρῶτες, ἐγκαταλελειμένοι  ὑπεχρεώθησαν νὰ προβοῦν σὲ ἀγῶνες αὐτονομιστικούς, πρὶν νὰ ὑποχωρήσουν ἡττημένοι, κυρίως ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία ὑποστηρίξεώς τους ἀπὸ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος.

Κάνοντας τὴν καρδιά τους πέτρα, ὑπεχρεώθησαν πιά, νὰ θωρακισθοῦν, ὅπως ὅπως, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς κάθε εἴδους καὶ ἐπιπέδου ἐγκληματικὲς ἐπιδρομὲς εἰς βάρος τους. Ἐπιδρομὲς ποὺ ἀκόμη πραγματοποιῶνται ἀτιμώρητες, ἐφ΄ ὅσον ἅπαντες οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοὶ κυττοῦν ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἤπειρο (καὶ τὴν Κύπρο καὶ τὴν Μακεδονία… Καταντήσαμε παγκόσμιον φαινόμενον μὲ τὶς διασπάσεις τῶν ἐπαρχιῶν μας σὲ βόρειες καὶ νότιες!!!).

Τὰ κατόπιν τῆς ὁριστικῆς ἐκχωρήσεως τῆς Ἠπείρου στὴν Ἀλβανία καί, ἔως τὸ 1949, λίγο ἔως πολὺ εἶναι γνωστά. Ἡ νέα ἀπελευθέρωσις, ἡ γερμανικὴ νίκη, ἡ ἰταλικὴ καὶ ἀλβανικὴ κατοχή, ὁ «ἔμφύλιος» ποὺ ἐχρηματοδοτήθη ἀπὸ τοὺς «φίλους μας» τοὺς Ἄγγλους καὶ ὑπεστηρίχθη ἀπὸ τοὺς «φίλους μας» τοὺς Ῥώσσους (καὶ τὶς βιτρίνες τους Σλαύους -Σέρβους καὶ Βουλγάρους), ἡ κομμουνιστικοποίησις τῆς Ἀλβανίας (σὲ μαοϊκοῦ / τροτσκιστικοῦ/ σιωνιστικοῦ τύπου κομμουνιστικὸ καθεστώς), ἦσαν μερικὰ ἀκόμη ἐγκλήματα στὸν ἀτελείωτο κατάλογο τῶν ἐγκλημάτων τῆς διεθνοῦς κοινότητος κατὰ τῶν Ἠπειρωτῶν. Ἐγκλήματα πού, κατ’ οὐσίαν, ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς ἐλληνόφωνες κυβερνήσεις, σπανιότατα ἐστιγματίζοντο, ἀνεδεικνύοντο καὶ ἐχρησιμοποιοῦντο ὡς μέσον πιέσεως πρὸς τὴν γείτονα, πρὸ κειμένου νὰ ἀπομειωθοῦν τὰ βάρη τῶν ἀδελφῶν μας ἢ ὡς αἴτιον ἐνσωματώσεως τῆς Ἠπείρου στὴν Ἑλλάδα.
Ἄλλως τὲ ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς ἑλληνοφώνους (φερομένους ὡς) ἐπὶ κεφαλῆς μας, ὄπως ὁ πάγκαλος (ποὺ …ἀλβανο-ἔτεινε!!!), αὐτὸ ποὺ τελικῶς μᾶς προέκυπτε ἦταν τὸ νὰ ἐγχωρῶνται ἀκόμη περισσότερα δικαιώματα στοὺς γείτονές μας, πάντα εἰς βάρος τῶν Ἠπειρωτῶν ἀδελφῶν μας. (Βλέπε καὶ θέμα «Τσάμηδων», τῶν ὁποίων ἀκύρωσε τὴν ἀνταλλαγή τους.). Ἀκόμη καὶ ὑπηρετοῦντες τὸ τουρκικὸ ἢ ἀλβανικὸ στοιχεῖο ἐστάλησαν ὡς πρέσβεις στὰ Τίρανα, ὄχι φυσικὰ γιὰ νὰ σταθοῦν ἀρωγοὶ στὰ ἀπελπισμένα αἰτήματα τῶν Ἠπειρωτῶν, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ ἀποκρύψουν καὶ νὰ τὰ πνίξουν. (Βλέπε καὶ τὰ «ἔργα καὶ ἡμέραι» τοῦ Ἀλεξάνδρου Κοντούλη, πρέσβεως παγκάλου ἐν Ἀλβανίᾳ!!!)

Ξεδιπλώνοντας ὁ κύριος Παπαφλωρᾶτος, στὴν συνέχεια, ὅλο τὸ παρασκηνιακὸ ἱστορικὸ πλαίσιο, ἐντὸς τοῦ ὁποίου, ἀπὸ τὶς ἑλληνόφωνες (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις, ἀνεκκινήθη -ἀκροθιγῶς- τὸ (χρονίζον) ζήτημα τῶν ἀπολύτως κατεπατημένων, ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῆς κοινότητος τῶν Βορειοηπειρωτῶν, φθάνει σιγά-σιγὰ στὶς σύχρονές μας ἐποχές, πάντα παραθέτοντας τὸ ἀναγκαῖον ἀποδεικτικὸ ὑλικὸ καὶ κάνοντας «οἰκονομία» σχολιασμῶν». Κι ἀκριβῶς ἐδῶ εἶναι ποὺ ὁ ἀναγνώστης, κυριολεκτικῶς, ἀπελπίζεται ὄταν συνειδητοποιῇ πὼς οἱ προσπάθειες κάποιων νὰ ἐνεργοποιήσουν καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τοὺς ὅρους ποὺ τὸ Πρωτόκολλον τῆς Κερκύρας (διεθνὴς σύμβασις) σαφῶς ᾣριζε μὰ καὶ ὑπεχρέωνε Ἀλβανία καὶ Ἑλλάδα νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ Αὐτόνομον τῆς Ἠπείρου, ὄχι μόνον κατέπεσαν στὸ κενό, ἀλλὰ οἱ πρωτεργάτες αὐτῶν τῶν συγχρόνων ἀγώνων ἐστιγματίσθησαν τόσο, ὅσο ἢ νὰ καταστραφοῦν ἢ νὰ …ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὸν «μάταιον ἐτοῦτον κόσμο» μὲ …συνοπτικὲς διαδικασίες.
Λὲς κι ἕνα …«ἀόρατο χέρι» κατηύθυνε τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα στὸ νὰ θεωρηθῇ τελειωμένη ὑπόθεσις ὁ κατακερματισμὸς τῆς Ἠπείρου καὶ ἡ διαχρονικὴ (μὰ κι ἀτιμώρητος) διαρκὴς δίωξις τῶν Ἠπειρωτῶν νὰ ἐξακολουθήσῃ εἰς τὸ διηνεκές. Λὲς καὶ κάποιοι (ποιοί ἄρα γέ;;;) ποὺ ἐνεδύονται τὸν μανδύα τῶν «ἐθναρχῶν» μας, ἔχουν ἐπιφορτισθῆ μὲ τὴν εὐθύνη τῆς …γενοκτονίας τῶν Ἠπειρωτῶν.
Λὲς καὶ κάποιοι τέλος πάντων ἔχουν κάνη σκοπὸ τῆς ζωῆς τους νὰ ὑπηρετήσουν τοὺς πάντες (μὲ τὸ ἀζημίωτον βεβαίως-βεβαίως), πρὸ κειμένου νὰ λησμονηθῇ ὁριστικῶς ἡ Ἤπειρος.

Μία παναρχαία Ἑλληνικὴ Ἑστία ποὺ …«ἔτυχε» νὰ συμπίπτῃ μὲ τὸ θέατρο ἐπιχειρήσεων, μὰ καὶ τὸ πεδίον ἀλληλοδιαπλεκομένων συμφερόντων, μίας στρατιᾶς διαφόρων αὐτοκρατοριῶν, κρατῶν, «ἐπιχειρηματικῶν συμφερόντων», μὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας εἰσβολέων, ἀπὸ ἐποχῆς ῥωμαϊκῆς ἐξαπλώσεως ἀκόμη, εἶναι ἡ Ἤπειρος.
Μία παναρχαία Ἑλληνικὴ Ἐστία ποὺ παραμένει κατεδικασμένη στὴν λήθη, ποὺ ὑποφέρει κάθε εἴδους βία καὶ ποὺ ἀκόμη ἀντέχει, παρὰ τοὺς διαφόρους βιασμοὺς ποὺ ἔχει ὑποστῆ. Αὐτὸ μᾶς ἀποδεικνύει ὁ κος Παπαφλωρᾶτος μέσα ἀπὸ τὸ πόνημά του. Αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς τονίζει 
ὁ συγγραφεύς μας σήμερα. Τὸ διαρκὲς ἔγκλημα, ποὺ ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς ἐξακολουθεῖ, ἐφ΄ ὄσον ὁ ἴδιος ἀποφεύγει νὰ τοποθετεῖται, παρὰ μόνον νὰ ἀποδεικνύῃ μὲ ἀμέτρητα ἀποδεικτικά, γίνεται συνείδησις στὸν ἀναγνώστη.
Μία παναρχαία Ἑλλάς, ποὺ κάποιοι ἐπιχειροῦν, ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα πλέον, ὄχι μόνον νὰ ξεῤῤιζώσουν, ἀλλὰ καὶ νὰ διαγράψουν ἀπὸ τὴν συλλογική μας μνήμη. 

Καί, ταὐτοχρόνως, γίνεται εὐκόλως ἀντιληπτὸ πώς…
Μία, ἐξ «ἀνάγκης» (γιατί ἄρα γέ;) διαρκῆς καὶ κατ’ ἐπανάληψιν Ἐθνικὴ Προδοσία κατὰ ἑνὸς τμήματος γνησίας Ἑλλάδος, ποὺ ἡ «μαμὰ Ἑλλάς», ἀρνεῖται νὰ συμπεριλάβῃ στοὺς κόλπους της.
Ἕνας κατ’ ἐπανάληψιν προδομένος Ἠπειρωτικὸς λαός, ποὺ λησμονεῖ διαρκῶς τὶς μεγάλες του θυσίες, ποὺ ἀφήνει στὴν ἄκρη τὶς ἀπογοητεύσεις του καὶ εἶναι πανέτοιμος, κάθε στιγμή, νὰ τὶς ἐπαναλάβῃ, πρὸ κειμένου νὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ πανάρχαιό του ὄνειρο γιὰ Ἐλευθερία.

Ἡ ἐν λόγῳ εἰκόνα εἶναι δημιούργημα τοῦ Σπυρίδωνος Ζαχαροπούλου εἰδικῶς γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα.
Ἐλήφθη δὲ ἀπὸ τὸν φίλο Ἰωάννη Γιαννάκενα.

Καὶ μία γενικὴ ἀμνησία σὲ ὅλους ἐμᾶς, τοὺς ὑπολοίπους, τοὺς διαβιοῦντες ἐν τῷ «ἐλευθέρῳ» Ἑλλαδιστάν, ποὺ καταντήσαμε νὰ ἀδιαφοροῦμε πλέον γιὰ τὸν τελευταῖο ἐν ζωῇ πυλῶνα Ἑλλάδος.

Εἰλικρινῶς… Δὲν ξέρω πῶς νὰ χαρακτηρίσω τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο… Εἶναι ἁπλῶς μία συλλογή ἀποδεικτικῶν πού παρουσιάζεται συνοπτικῶς γιά νά ἀναδειχθοῦν τά δίκαια αἰτήματα τῶν Ἠπειρωτῶν; Εἶναι ἕνα ἀρχειακό ὑλικό ἐπαναλαμβανομένων ἐθνικῶν μειοδοσιῶν;
Εἶναι καί τά δύο; Τὸ ἀφήνω σὲ ἐσᾶς.
Σίγουρα ὄμως μέσα σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο μποροῦμε νὰ διακρίνουμε ἕνα πλουσιότατον ἀρχειακὸ ὑλικό, πρὸ κειμένου καὶ νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ ἐπανεξετάσουμε τὸ τί ἀκριβῶς συνέβη καὶ συμβαίνει μὲ τὴν Ἤπειρο. Κυρίως ὅμως προέχει, γιὰ ὅλους μας, νὰ ξεκινήσουμε σιγά-σιγὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς οὐδὲν τελείωσε καὶ πὼς καὶ μόνον τὸ ὑψηλὸ φρόνημα τῶν ἐκεῖ Ἐλλήνων, ἀποδεικνύει πὼς τὸ πρόβημα εἴμαστε ἐμεῖς κι ὄχι αὐτοί. Αὐτοί, εἴτε μὲ εἴτε χωρὶς Ἀλβανοὺς (κι ὄχι μόνον!!!) ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια τους παραμένουν πολὺ περισσότερο Ἕλληνες ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς.

Καί, κάτι τελευταῖο…
Ἕναν καὶ πλέον αἰῶνα μετά, ἀπὸ τοὺς πρώτους (ἐπισήμως) συγχρόνους ἀγῶνες τους, γιὰ νὰ ἑνωθοῦν μὲ ἐμᾶς τοὺς ὑπολοίπους καὶ νὰ αἰσθανθοῦν κι αὐτοί, μὲ τὴν σειρά τους, (ἂς ποῦμε) ἐλεύθεροι Ἕλληνες, ἔχουν χορτάση μὲν ἀπὸ προδοσίες ἀλλά, τελικῶς, αὐτοὶ παραμένουν περισσότερο συνειδητοποιημένοι ἀπὸ ἐμᾶς. Αὐτὸ κάτι ἔχει νὰ μᾶς ἀποδείξῃ, ἀλλὰ δὲν ξέρω ἐὰν μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε. Πάντως ἕνα εἶναι βέβαιον: ἐφ΄ ὅσον αὐτοί, σήμερα, ἐπέτυχαν, παρὰ τὶς τόσες ἀντιξοότητες, νὰ παραμείνουν περισσότερο ἀπὸ ἐμᾶς Ἕλληνες, τότε ἴσως νὰ ἦταν γιὰ καλό τους ἡ μὴ Ἕνωσίς τους, διότι, στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων, θὰ εἶχαν καταντήση σὰν κι ἐμᾶς, τοὺς πολλούς, ἀμνήμονες καὶ ἀσυνείδητοι. Ἴσως τελικῶς νὰ μποροῦν αὐτοὶ καὶ μόνον αὐτοὶ νὰ λειτουργήσουν ὡς παράδειγμα καὶ ὡς πρότυπο ἐπανελληνισμοῦ μας, στὰ χρόνια ποὺ ἔρχονται. Ἴσως… Ἐὰν πράγματι ὄμως ὑπάρχῃ τέτοια πιθανότης (πού, κατ’ ἐμὲ ὑπάρχει), τότε καλὸ εἶναι ἐμεῖς, οἱ «ἐλεύθεροι» νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ …ἐχθὲς νὰ προβληματιζόμεθα γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὰ ποὺ θεωροῦμε ὡς δεδομένα εἶναι πράγματι ἀδιαπραγμάτευτα ἢ ἐὰν (ἐπὶ τέλους) πρέπῃ νὰ ξεκινήσουμε νὰ προστατεύουμε τὰ …πισινά μας ἀπὸ «πιθανὲς ἐχθρικὲς ἐνέργειες»…  

Φιλονόη 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

8 thoughts on “Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὸ «Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Βορείου Ἠπείρου…»

  1. Αὐτόματη εἰδοποίηση σύνδεσης: Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὸ «Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Βορείου Ἠπείρου…» | Macedonian Ancestry

  2. Φιλονόη, πίσω ἀπὸ τοὺς Ἰταλοὺς ἦταν ἡ Ἀγγλία. (Ὑπάρχει ἀπάντηση τοῦ Βενιζέλου στὸν Δημήτριο Γούναρη δημοσιευμένη στὰ Πρακτικὰ τῆς Βουλῆς.) Ἐξ οὗ καί, μόλις ὁ Μεταξᾶς ἀνέβηκε στὴν ἐξουσία, ἀπαγόρευσε κάθε προσπάθεια ἀνακίνησης τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ.

      • Πάντως θὰ ἢθελα καὶ τὰ συγκεκριμένα πρακτικά, γιὰ τὴν ἀποδεικτικὴ διαδικασία.

  3. Τα οσα συγκλονιστικα αποκαλυπτει κατα καιρους ο κος Μιχαλοπουλος, οσον αφορα τα διπλωματικα παρασκηνια, θα ηθελα να τα διαβασω συγκεντρωμενα σε ενα βιβλιο. Εφοσον η βρωμερα Αλβιονα κρυβοταν πισω απο την Ιταλια, να ρωτησω με την σειρα μου, πισω απο την Βρετανια, που τιποτα μεγαλο δεν εχει, ποιοι κρυβονται διαχρονικα;
    Ασχετως αν συμφωνει η διαφωνει κανεις με τον κο Μιχαλοπουλο, και ειδικα ως προς την μεγαλη του… αδυναμια στον Ελ. Βενιζελο, δεν μπορει να προσπερασει αδιαφορα τις στερεες αποψεις του, οσο αιρετικες και αν ακουγονται. Εχει αποδειξει την φιλοπατρια του εμπρακτως, πληρωνοντας την πολυ ακριβα. Επισης, θα ηθελα πολυ να διαβασω το “Με τον σταυρο του Αγιου Ανδρεα”, αλλα εχει εξαντληθει. Θερμη παρακληση στον “Πελασγο” να το επανεκδωσει.
    Τελος, το να μαθουμε για το Ηπειρωτικο, οπως ορθοτατα το αποκαλεις Φιλονοη, το χρωσταμε στον Κωνσταντινο. Παχια λογια μπορουμε ολοι να γραψουμε απο την ανεση του σπιτιου μας, αλλα, αντι για παστες, την επομενη φορα που θα παμε επισκεψη σε ενα φιλικο σπιτι, ας δωρισουμε ενα βιβλιο, μπας και σωσουμε οτι σωζεται. Εαν σωζεται.

Leave a Reply