Δημήτριος Μοσχονησιώτης. Ἕνας ἀμνημόνευτος Ἥρως.

Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐπετείου Ἁλώσεως τοῦ Παλαμηδίου (30 Νοεμβρίου 1822) νὰ ἀφιερώσουμε κάποιες ἀράδες στὸν Πρωταγωνιστὴ τοῦ μεγάλου ἐκείνου ἐπιτεύγματος, τὸν λιγότερο καὶ ἴσως …καθόλου γνωστό, Δημήτριο Μοσχονησιώτη! 

Ὅπως συμβαίνει πάντα (κακῇ τῇ μοίρᾳ ἢ ἡ καλλιέργεια τῶν κακῶν χαρακτηριστικῶν τῆς ἑλληνικῆς ῥάτσας, ἀπὸ ἐπιτηδείους ἐξουσιαστές;) ἐκεῖνοι οἱ ὅποιοι πιστοὶ στὸ ὑπὲρ Πατρῖδος καθῆκον μάχονται ἕως ἐσχάτων καὶ δὲν λαμβάνουν τὴν πρέπουσα ἀναγνώριση, τοὐλάχιστον ἐκείνη ποὺ ἱστορικὰ τοὺς ἀναλογεῖ… Συνέχεια

Καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης θῦμα πολιτικῆς καὶ ἀστυνομικῆς μικρονοίας.

Μπορεί η κρατική (και πολιτική) μικρόνοια να σταθεί εμπόδιο, να τιμηθεί από ιδιώτες ένας διακεκριμένος πολίτης, ένας μοναδικός ήρωας, ένας ανιοδοτελής πολιτικός οικουμενικής αποδοχής;
Ένα τέτοιο άγνωστο περιστατικό του 1861- 62, με κεντρική προσωπικότητα τον Κωνσταντίνο Κανάρη, θα αφηγηθούμε σήμερα.
Περί τα μέσα του Δεκεμβρίου του 1861 κάποιοι διακεκριμένοι Αθηναίοι, συνέτρωγαν στο «Ξενοδοχείο του Στέμματος».

Συνέχεια

Κώστας Μπαλάφας, ὁ Ἠπειρώτης φωτογράφος

Κώστας Μπαλάφας, ὁ Ἠπειρώτης φωτογράφος 1 Κυριακὴ 9 Ὀκτώβρη 2011, ἒφυγε ἀπὸ τὴν ζωὴ ὁ μεγάλος δάσκαλος τῆς Ἑλληνικῆς φωτογραφίας, ὁ Κώστας Μπαλάφας. Ὁ φωτογράφος τοῦ κοινωνικοῦ προβληματισμοῦ, ὁ ἂνθρωπος ποὺ ἀγάπησε τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ὑπηρέτησε μὲ καλλιτεχνικὴ συνέπεια χωρὶς συμβιβασμοὺς καὶ σκοπιμότητες. Συνέχεια

Ἐλπὶς Καλογεροπούλου, ἡ Speranza Calo τῶν Παρισίων…

Ἡ Ἐλπὶς Καλογεροπούλου γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὶς 17 Μαΐου 1885 ὅπου καὶ πέρασε τὴν παιδική της ἡλικία. Ὡς κόρη ζωγράφου, ὁ ὁποῖος διακρίθηκε στὶς προσωπογραφίες καὶ στὶς ἁγιογραφίες, ἡ Ἐλπὶς εἶχε μεγάλη καλλιτεχνικὴ εὐαισθησία ποὺ τὴν ἄφησε νὰ ἐκδηλωθῇ μὲ τὴν ὑπέροχη φωνή της ποὺ ἐκτεινόταν μεταξὺ κοντράλτο καὶ ὑψιφώνου (μεσόφωνος ἢ mezzo-soprano). Ὑπῆρξε μαθήτρια καθηγητῶν τῆς Μεγάλης Σχολῆς τοῦ Γένους καὶ ἡ φωνή της τράβηξε τὴν προσοχὴ τοῦ μουσικοδιδασκάλου Παχτίκου. Συνέχεια

«Τέτοιους βγάζει τὸ ἔθνος μας»…

Η εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ

Ὅταν θὰ θέλουν οἱ Ἕλληνες νὰ καυχηθοῦν,
«Τέτοιους βγάζει τὸ ἔθνος μας» θὰ λένε
γιὰ σᾶς. Ἔτσι θαυμάσιος θά ῾ναι ὁ ἔπαινός σας. Συνέχεια

Ποιός «ἔφερε» τήν δικτατορία τοῦ 1967;

Γιὰ νὰ μαθαίνουν οἱ νεώτεροι περὶ παπανδρεϊσμοῦ καὶ πολιτικάντηδων…

…Ἡ ὑπηρεσιακὴ κυβέρνησις Ἰωάννου Παρασκευοπούλου ὑποβάλλει τὴν παραίτησί της στὶς 30 Μαρτίου 1967 καὶ ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ΙΓ΄ ἀρχίζει κύκλο ἐπαφῶν μὲ τοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγούς. Προηγεῖται ὁ Γεώργιος Παπανδρέου στὶς 10:00π.μ. γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν καὶ οἱ ἄλλοι ἕως τὴ 1:00 μ.μ. Ὁλοι, μὲ πρῶτον καὶ καλύτερο, τὸν «Γέρο τῆς Δημοκρατίας», συμφωνοῦν ὅτι ὁ σχηματισμὸς Οἰκουμενικῆς κυβερνήσεως εἶναι ἡ ἰδανικοτέρα λύσις. Στὶς 1:30μ.μ., λοιπόν, ὁ Κωνσταντῖνος ἀναθέτει στὸν πρέσβυ Μπίτσιο (διευθυντὴ τοῦ πολιτικοῦ γραφείου τοῦ Βασιλέως) νὰ τηλεφωνήσῃ σὲ ὅλους τους ἀρχηγοὺς γιὰ κοινὴ συνάντησι στὶς 6:00 μ.μ. γιὰ νὰ καταλήξουν. Ὁ Βασιλεὺς σηκώνει τὴν δευτέρα τηλεφωνικὴ συσκευὴ (τὸ ἐσυνήθιζε γιὰ νὰ καθοδηγῇ μὲ νεύματα ἢ μὲ ψιθυριστὲς φράσεις τὸν Μπίτσιο ἐὰν ὁ συνομιλητὴς ἔθετε κάποιο ἐρώτημα γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἦταν προετοιμασμένος ὁ πρέσβυς). Κατάπληκτος ὁ Κωνσταντῖνος ἀκούει τὸν Γ. Παπανδρέου νὰ ἐρωτᾷ:: «Τί νὰ ἔλθω νὰ κάνω τὸ ἀπόγευμα;». Συνέχεια