Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν παρευρέθην σὲ μίαν συνάντησιν ἑτεροκλήτων ἀνθρώπων, ποὺ ὁ κάθε ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶχε κάτι, ἐνδιαφέρον ἤ ἀδιάφορον, νὰ καταθέσῃ στὴν ὁμήγυρη. Γενικὰ θέματα… Πολὺ γενικά.
Ἀπέφυγα λοιπὸν νὰ λάβω μέρος στὶς συζητήσεις, ἀρχικῶς, διότι τὰ θέματα μοῦ φαίνονταν τοὐλάχιστον πολυσυζητημένα…
Παρακολουθοῦσα ὅμως τὰ λεγόμενα, ἄλλοτε μετὰ προσοχῆς κι ἄλλοτε …ἀδιαφορῶντας, συμμετέχοντας σὲ μικρότερα «πηγαδάκια».
Βλέπετε, μέσα στὴν ὁμήγυρη παρίστατο κάποιος συνδικαλιστής, ἀπὸ τοὺς πλέον γνωστούς. Ὅταν λοιπὸν ἄνοιγε τὸ στόμα του ἀναζητούσαμε τρόπους νὰ ἀλλάξουμε θέμα.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀπεργία διαρκείας
Γιά ποιές ἀπεργίες συζητᾶμε;
Όταν ένας λαός βρίσκεται υπό κατοχή, τα κλαδικά αιτήματα και οι συνδικαλιστιού τύπου απεργίες, δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Και ειδικά όταν γίνονται μεμονωμένα. Δηλαδή κάθε κλάδος χωριστά και μόνον όταν θίγονται τα δικά του δικαιώματα…
Το αν θα δώσουν εξετάσεις τα παιδιά δεν με προβληματίζει τόσο, όσο το ό,τι τα παιδιά δεν έχουν σωστή παιδεία και κυρίως ό,τι όποια σχολή και να βγάλουν, δούλοι και ραγιάδες θα είναι…