Εἰλικρινῶς ἔχω ἀπογοητευθεῖ σὲ πολλὰ ζητήματα, γιὰ πολλὲς ὑποθέσεις στὴν ἔως τώρα ζωή μου…
Ὅμως πάντα, ὅσο βαρὺ κι ἐὰν εἶναι τὸ …«κτύπημα», τὸ ἀντιμετωπίζω μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ ἕνα εἶδος «ἐμμονῆς». Λέω δῆλα δὴ στὸν ἑαυτόν μου πὼς «ὅλα ξεπερνῶνται… Ἀκόμη κι ὁ θάνατος. Ὁ Ἄνθρωπος πρέπει νὰ κινεῖται γιὰ νὰ μὴν πεθάνῃ… Συνεπῶς σήκω καὶ …ΤΡΕΧΑ!!!».
Κι ἔτσι, μὲ αὐτὰ καὶ μὲ τὰ ἄλλα, πάντα, ὅσο κι ἐὰν εἶναι βαρὺ τὸ κτύπημα, τελικῶς μαθαίνω πολλά, προχωρῶ καὶ ἀφήνω πίσω μου τὸν ὅποιον πόνο. Συνέχεια