Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Τοῦρκοι

Λάμπρος Κατσώνης καὶ Γεώργιος Ἀνδρίτσος.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Το επαναστατικό κίνημα του 1790

Στὰ 1787 κηρύχτηκε νέος πόλεμος τῆς Ρωσσίας ἐναντίον τῆς Τουρκίας. ῾Η Αἰκατερίνη ἔστειλε νέους πράκτορες στὴν ῾Ελλάδα γιὰ νὰ ξεσηκώσουν τοὺς Ἕλληνες σὲ ἐπανάσταση. Πάλι ἄρχισαν νὰ κτυποῦν οἱ καρδιὲς τῶν ῾Ελλήνων, ἀλλὰ ἡ συμφορὰ τοῦ 1770 ἦταν ἀκόμα νωπὴ καὶ δὲν τοὺς ἄφησε νὰ κινηθοῦν.
 
Τὸν ἄλλο χρόνο ὅμως ὁ Λάμπρος Κατσώνης, ῞Ἕλληνας ἀπὸ τὴ Βοιωτία, λοχαγὸς τοῦ ρωσσικοῦ στρατοῦ ἐστάλη ἀπὸ τὴν Αἰκατερίνη στὴν ῾Ελλάδα γιὰ νὰ προκαλέση ἐξέγερση τῶν ῾Ελλήνων.
Οἱ Ἕλληνες τῆς Τεργέστης τὸν βοήθησαν νὰ ἐξοπλίση 3 μικρὰ πλοῖα καὶ νὰ κατέβη στὸ Αἰγαῖο πέλαγος. Σὲ λίγο ὁ Κατσώνης αὔξησε τὰ πλοῖα του σὲ 16 μὲ ἐκεῖνα ποὺ ἔπαιρνε ἀπὀ τοὺς Τούρκους. Μὲ τὴ μικρὴ αὐτὴ ναυτικὴ δύναμη πολλὲς φορὲς ἐνίκησε τουρκικές ναυτικὲς δυνάμεις καὶ ἔγινε τὸ φόβητρο τῶν Τούρκων στὴ Μεσόγειο.
Συνέχεια →

«Κρυψάνες», οἱ ὑπόγειες κρύπτες τῶν Μακεδονομάχων

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ἡ επιτυχὴς δράση τῶν Ἑλληνικῶν ἀντάρτικων ὁμάδων στὴν περιοχὴ Φλώρινας – Μοναστηρίου, δημιούργησε μία ἀσφαλὴ ζώνη ὃπου ἐκεῖ  εὕρισκαν καταφύγιο καὶ  τὰ σώματα ἂλλων περιφερειῶν ὃπως πχ  τοῦ Βάρδα ποῦ πέρασε ἐκεῖ  τὸ χειμῶνα τοῦ 1906-7.

Ἦταν τὸ βασίλειο τῆς «κρυψάνας», ὃπως ἒλεγαν τότε, τὶς ὑπόγειες κρύπτες. Δὲν ὑπῆρχαν μεγάλα βουνὰ  μὲ ἀπέραντα δάση καὶ  ἀναρίθμητα σκόρπια μαντριά, ὃπως στὸ  Μορίχοβο. Εὑρίσκοντο ἐξ ἂλλου τουρκαλβανικὰ  χωριὰ  στὰ ψηλότερα σπλάχνα τοῦ  Περιστεριοῦ (Κισάβα, Ὂστρετς, Ζλουκουκιάνι).  Ἀναγκάζονταν λοιπὸν  τὰ  σώματα νὰ  μένουν στὰ χωριὰ καὶ  νὰ τρυπώνουν στὶς «κρυψάνες».
Κάθε σπίτι εἶχε μία τουλάχιστον καὶ συχνὰ  δύο καὶ  τρεῖς «κρυψάνες», τεχνικότατα φτιαγμένες.
Συνέχεια →

18 Μαΐου 1828. Δροσουλίτες. Ἡ μάχη τοῦ Φραγγοκαστέλλου

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Επιμέλεια κειμένου Ρίκη  Ματαλλιωτάκη
Κοντά στην απροσκύνητη χώρα των Σφακίων, λίγα μόλις μέτρα πιο πέρα από την ακτή που ξεψυχά το κύμα του Λιβυκού, κι εξίσου λίγα από τους πρόποδες που φωλιάζουν  μερικά από τα αετίσια Σφακιανοχώρια, ορθώνει την ύπαρξη, του σε σχήμα παραλληλόγραμμου,  ένα καστέλι (πύργος) άριστα μέχρι σήμερα διατηρημένο. Το Φραγκοκάστελλο.
Δυο σειρές πολεμίστρες περιζώνουν τα μέχρι σήμερα απείραχτα, όπως τουλάχιστον δείχνουν εξωτερικά, τείχη του  και η πύλη του  βρίσκεται κατά την μεριά της θάλασσας σαν στόμα αγριεμένου θεριού.
 
Ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας (ολημερίς το κτίζανε  τη νύχτα το γκρέμιζαν) γίνεται κι εδώ παραλλαγμένη πραγματικότητα αφού κάπως έτσι οι Σφακιανοί με μπροστάρηδες τα έξη  αδέλφια Πατσούς, εμπόδιζαν τους Βενετούς να Συνέχεια →

Εἶναι ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι Ἕλληνες;

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Ὅλοι οἱ Εὐρωπαιοι Ἕλληνες εἶναι καὶ μᾶς τὸ κρύβουν:

Τὸ 1857 στὸ Λονδίνο ἐξεδόθη τὸ βιβλίο τοῦ Ρ. Μόργκαν, στὸ ὁποῖο διαβάζουμε:

«Ἡ καταγωγὴ τοῦ Βρεταννικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν Τροία καὶ τοὺς Τρῶες οὐδέποτε ἀμφισβητήθη, ἐδῶ καὶ δεκαπέντε αἰῶνες.
Οἱ γενεαλογίες ὅλων τῶν Βρεταννῶν βασιλέων ἀνάγονται στὸν Αἰνεία.»

Ἀπὸ τοὺς θρύλους τῶν Κελτῶν γράφω ἔνα μικρὸ ἀπόσπασμα:

«Λὲς κι ὁ οὐρανὸς βοσκὸς πίσω στὴν γῆ γύριζε τὸ κοπάδι. Οἱ θεοὶ προέβαλαν ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος τοὺς σκιεροὺς ναούς, καθὼς ἡ ὁμίχλη στροβιλίζετο καὶ ἐλαμπύριζε ἔτσι ἀπὸ ψηλὰ τὰ ἄστρα ἀφουγκραζόταν ἐπάνω ἀπὸ τὰ ἄδεια βάθη.»

Συνέχεια →

Ἀποστόλης Νικολῆς. Ὁ ναύαρχος τῶν Ψαρῶν.

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

«Χρηστός και ήσυχος πολίτης, τίμιος άνθρωπος και φιλόπατρις εις το άκρον», ανέφερε στη νεκρολογία του Νικολή Αποστόλη η «Γενική Εφημερίς» στις 23 Απριλίου 1827. Ο χαρακτηρισμός αυτός ανταποκρίνεται απόλυτα στον αρχηγό της ναυτικής μοίρας του ηρωικού νησιού των Ψαρών, του οποίου ο βίος και η όλη δράση διακρίνονται για τη γενναιότητα και μεγαλοψυχία του, τη φιλοπατρία και ανιδιοτέλειά του.

Ο Νικολής Αποστόλης γεννήθηκε στα Ψαρά το 1770 και καταγόταν από παλιά ναυτική οικογένεια του Συνέχεια →

Πόσοι ἀπό τούς τούρκους εἶναι Ἑλληνογενεῖς;

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Πρὸ μερικῶν ἐτῶν, σύζυγος φίλου, τουρκάλα, κατὰ πῶς λέει, μοῦ ἀπέδειξε, μὲ ἐπίσημα ἔγγραφα, τὶς τελευταῖες ἔρευνες ποὺ ἔχουν γίνῃ σὲ πανεπιστημιακὸ ἐπίπεδον, στὴν γείτονα, καὶ ξεκαθαρίζει πὼς ἔνα μεγάλο ποσοστό, (ἄς μὴν τὸ ἀναφέρω ὅμως καλλίτερα, διότι κάποιοι θὰ πάθουν …πανικό!!!) τῶν σημερινῶν τούρκων, δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπὸ Ἕλληνες ἤ Ἀρμένιοι, ποὺ ἐξισλαμίσθησαν βιαίως, κατὰ τὴν περίοδο τῆς μεγάλης γενοκτονίας. Οὐσιαστικῶς μοῦ ἀπέδειξε πὼς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουν, τούρκεψαν, ἄλλαξαν ὀνόματα, θρησκεία, ἐπισήμως ἀκόμη καὶ συνείδησι. Ἐπισήμως ὅμως. Διότι ἀνεπισήμως ὄχι. Οἱ περισσότεροι κράτησαν ἰσχυροὺς δεσμοὺς μὲ τὶς μνῆμες καὶ τὶς ῥίζες τους. Κι αὐτὲς πλέον, σχεδὸν ἕναν αἰώνα μετά, ἀνασύρονται, ἐξοργισμένες, ἱκανὲς νὰ σαρώσουν κάθε ψεῦδος καὶ κάθε Συνέχεια →