Στὴν Ἀριστοτέλους τὸ πρωὶ συνήντησα ἕνα παλαιὸ γνωστό, ποὺ εἶχα νὰ τὸν δῶ καιρό. Τὸν ἤξερα μαγαζάτορα, μὲ εἴδη προικός, τώρα, καθισμένος στὸ πεζούλι ἑνὸς κτιρίου, πουλοῦσε χαρτομάνδηλα ἢ μᾶλλον ἐπαιτοῦσε μὲ κάλυψι τὰ χαρτομάνδηλα. Ὁμολογῶ πὼς δὲν τὸν ἐγνώρισα, σὰν νὰ εἶχαν περάσει πενῆντα χρόνια ἀπὸ ἐπάνω του, ἕνα ἐρείπιο. Μὲ ἐφώναξε, ἀπὸ ὅ,τι κατάλαβα, εἶχε ἀνάγκη νὰ μιλήσῃ μὲ κάποιον ἀπὸ τὰ παλαιά. Ἐπλησίασα, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια νὰ κρύψω τὰ δυσάρεστα συναισθήματα ποὺ μὲ ἐκυρίευσαν, κυρίως τὸν οἶκτο, ἐκάθισα δίπλα του, δῆθεν μὲ ἄνεσι.
-Καλημέρα Γιάννη. Συνέχεια →