Τὸ ἔχω πῆ πολλὲς φορές, ὅτι τὸ πιὸ ἀποτελεσματικὸ τέχνασμα γιὰ τὴν χειραγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης στὰ χρόνια τῆς κρίσεως ἦταν ἡ ἐπίκλησις ἀνθρωπιᾶς καὶ μεγαθυμίας σὲ σχέση μὲ τὴν κατσίκα τοῦ γείτονος.

Μὲ ἄλλα λόγια τὸ γλυκερὸ καὶ ψυχοπονιάρικο παραμύθι, ποὺ παρουσίαζε ψευδῶς τὴν κοινωνία ὡς ἐνιαῖο σῶμα καὶ ἐπεχειροῦσε νὰ ὑπερασπίσῃ τὴν δῆθεν ἑνότητά της, ἐπικαλούμενο τὴν ἀνάγκη ἀποφυγῆς τοῦ «κοινωνικοῦ αὐτοματισμού», ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου θὰ κινδυνεύαμε (καὶ καλά) νὰ στραφοῦμε ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν φθάσαμε στὸ σημεῖο πολλὰ ἀπὸ τὰ θύματα νὰ ἀναλάβουν μὲ πάθος τὴν ὑπεράσπιση τῶν παραλόγων κεκτημένων τῶν θυτῶν, εἰς βάρος ὄχι μόνον τῶν δικῶν τους προσωπικῶν δικαιωμάτων ἀλλά, κυρίως εἰς βάρος τῆς χώρας στὸ σύνολό της καὶ τῶν μελλοντικῶν γενεῶν.

Ὁ πολὺς καὶ ἀγαθοβιόλης λαός, καταλλήλως δασκαλεμένος καὶ ἀπολύτως  πεπεισμένος γιὰ τὴν ὑπάρξη τῶν λεφτο-δένδρων, οὐδέποτε ἠμπόρεσε νὰ ἀντιληφθῇ τὴν στενοτάτη σχέση τῶν δημοσίων δαπανῶν μὲ τὴν ὑγεία τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως τῆς οἰκονομίας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ μόνη πηγὴ τροφοδοτήσεως τῶν πρώτων (πλὴν τῶν ἐξωτερικῶν δανείων ἀσφαλῶς, τὰ ὁποῖα ὅμως καὶ πάλι ὁ ἰδιωτικὸς τομεὺς ἐπωμίζεται).

Δὲν κατάφερε νὰ ἀντιληφθῇ ὅτι γιὰ νὰ τραφῇ «σωστά» ἡ κατσίκα τοῦ γείτονος θὰ πρέπη ἡ δική του κατσίκα νὰ πεινάσῃ, πιθανὸν μέχρις ἐξαφανίσεως. Πιστεύει ἀκόμη καὶ σήμερα ὅτι ἡ τροφὴ τοῦ ἀθῴου ζωντανοῦ τοῦ γείτονος ἔρχεται ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν καὶ ὅτι εἶναι ἄδικο καὶ μικρόψυχο νὰ τὴν κόψουμε σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤδη τὴν ἔχουν. Ἀντίθετα θὰ πρέπη νὰ κυττᾶμε τὸν οὐράνο καὶ νὰ προσευχόμεθα, ἐλπίζοντας ὅτι τὰ σύννεφα θὰ ἀνοίξουν καὶ κάποιαν στιγμὴ θὰ ἔλθη  καὶ γιὰ ἐμᾶς μερίδιο ἀπὸ τὴν θεία κληρονομία.

Ἡ συζήτησις γιὰ τὴν οἰκονομία ὡς ἐνιαῖο ὀργανισμό, τοῦ ὁποίου τὰ μέρη ἀλληλεπιδροῦν καὶ λειτουργοῦν ἀποκλειστικὰ ὡς συγκοινωνούντα δοχεῖα, περιορίζεται σὲ ἕνα πολὺ μικρὸ κομμάτι τοῦ πληθυσμοῦ καὶ περνᾶ σχεδὸν ἀπαρατήρητος ἀπὸ τοὺς πολλούς. Εἶναι σχεδὸν ἀδιάφορος.

Βέβαια, γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, οἱ ἑταῖροι μας στην Ἡνωμένη Εὐρώπη ἔκαναν ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ὅτι μποροῦσαν γιὰ νὰ συντηρήσουν τὸν μῦθο τῶν λεφτοδένδρων, δανείζοντας χωρὶς οὐσιώδεις ὅρους τὶς κυβερνήσεις μας, γιὰ νὰ μποροῦν οἱ τελευταῖες μὲ τὴν σειρά τους νὰ συντηροῦν κατὰ ἀπόλυτο προτεραιότητα τοὺς πελάτες τους. Ἐστήριξαν τὸ ἑλληνικὸ κράτος καὶ ἀδιαφόρησαν πλήρως γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, διευκολύντας ἔτσι τὴν διάσπασή της, τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας θὰ βιώσουμε ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ μὲ τρόπο πολὺ ὀδυνηρό. Ἦλθαν μὲ σκοπὸ νὰ βοηθήσουν, ἀλλὰ οἱ δικοί τους κρυμμένοι σκελετοὶ τοὺς μετέτρεψαν σὲ μέρος καὶ καθοριστικὸ παράγοντα τοῦ προβλήματος.

Μὲ αὐτὰ καὶ μὲ αὐτὰ πλησιάζουμε πλέον στὴν τελευταία πράξη τοῦ δράματος. Ἡ κατάληξις τοῦ ὁποίου θὰ εἶναι ὁ θάνατος ὅλων τῶν κατσικῶν. Καὶ τῶν μέχρι στιγμῆς καλοθρεμμένων τοῦ γείτονος καὶ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἤδη ἀπισχανθῆ γιὰ νὰ ταΐζουν καλὰ τὶς πρῶτες. Καὶ συνεχίζουμε ἀπτόητοι.

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου