Γεμίσαμε κιόσκια, χαρτούρα, τοπικοὺς καὶ ἐθνικοὺς σωτῆρες, μὰ καὶ ζωντόβολα ποὺ θὰ πανηγυρίσουν ἐκ νέου τὴν βόλεψή τους καὶ τὴν κηδεία μας, ἀφοῦ ἐμεῖς σταθήκαμε ἀνάξιοι νὰ κηδέψουμε καὶ νὰ παλουκώσουμε τὴν βόλεψή τους, δημιουργῶντας τὸ μέλλον μας.

Στὸ ἴδιο ἔργο θεατής, ἀπὸ τότε ποὺ θυμᾶμαι τὸν ἑαυτό μου.

Οἱ ἴδιοι βρυκόλακες ποὺ διψοῦν γιὰ αἷμα, νεκροζώντανα ὀνόματα ποὺ διαιωνίζουν τὴν ἀνίερο ὕπαρξή τους, ἀφοῦ δὲν τοὺς στειρώσαμε ὅταν ἔπρεπε.

Ὁ λογικὸς σιχάθηκε κι ὁ σιχαμένος πουλᾶ λογική.

Τίποτα ῥὲ φίλε… Δὲν ἄλλαξε καὶ δὲν θὰ ἀλλάξει κάτι.

Ντουντοῦκες σὲ νεκροφόρες τοῦ Στάλιν καὶ αὐλικοὶ ντελάληδες μὲ φιλελεύθερες λιβρέες (ἁγίων) ἀστῶν, καὶ ἠλιθίων πορφυρογεννήτων γόνων κρατικοδιαίτων (καπιταλιστὼν) βασιλιάδων.

Μὴν μασσᾶτε στὸ παραμύθι «καμμία χαμένη ψῆφος». Ὅλες χαμένες εἶναι.

Καὶ οἱ ἐλάχιστοι ποὺ ἔχουν κάποιο ὅραμα, ἀπομονωμένοι (γραφικοὶ) ἢ φιμωμένοι.

Καλὸ βόλι.

Γ.Λ.