Μὲ ἀφορμὴ τὰ 70 χρόνια ἀπὸ τὴν νίκη τοῦ ἐθνικοῦ στρατοῦ.

Ἀπὸ τὸ 1989 ποὺ ἐπέστρεψα στὴν Ἑλλάδα μέχρι πρὶν λίγα χρόνια διάβασα μὲ μανία ὅποιο βιβλίο ἔπεσε στὰ χέρια μου, ἀπὸ ὁποίαν πλευρὰ (τὰ περισσότερα ἀπὸ τὴν ἀριστερὰ βεβαίως) σχετικὰ μὲ τὴν δεκαετία 40-49.
Ἀντικομμουνιστὴς ἤδη ἀπὸ τὰ εἴκοσί μου χρόνια (ὅταν ὁ ἀντικομμουνισμὸς εἶχε ἀντικείμενο) ἔβγαλα τὰ ὁποία συμπεράσματά μου, ποὺ συνοψίζονται ἁπλοϊκὰ ὡς ἑξῆς:

Ἡ νίκη τοῦ ἐθνικοῦ στρατοῦ ἐνέταξε τὴν Ἑλλάδα στὸ δυτικὸ στρατόπεδο καὶ κατοχύρωσε τὸ ἀστικὸ καθεστώς, τὸ ὁποῖο ἐθεμελιώθη ἐπάνω σὲ δύο ἄξονες.
Ἐλλείψει, γιὰ τὸ ἑλληνικὸ κρατικὸ μόρφωμα τῶν «τσὲκ καὶ μπαλάνσης» ποὺ ἐξασφαλίζουν σὲ ἄλλες δημοκρατίες τὴν μορφὴ τοῦ καθεστῶτος τους (παραδείγματος χάριν ἀμερικανικὸ Σύνταγμα), ἡ σταθερότης τοῦ καθεστῶτος ἐθεμελιώθη ἐπάνω σὲ δύο σταθερές.
Τὸν θρόνο ἀφενὸς καὶ τὸν στρατὸ ἀφετέρου.

Ἔτσι, ἀπρόσκοπτα, τὸ μεταπολεμικὸ κράτος ἐπέτυχε, μὲ μία σταθερὴ πολιτικὴ κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐτῶν μεταξὺ 1949-1974, νὰ ἐξασφαλίσῃ μίαν πρωτόγνωρο, γιὰ αὐτὴν τὴν γωνιὰ τῆς φτωχῆς βαλκανικῆς, ἀνάπτυξη σὲ ὅλους τους τομεῖς τῆς οἰκονομικῆς καὶ πολιτιστικῆς ζωῆς.
Ῥαγδαία ἐκβιομηχάνισις, ἀπαλλαγῆ ἤδη ἀπὸ τὸ 1965 τῆς αἰωνίου σιτοδείας ποὺ βασάνιζε τὸν τόπο ἀπὸ ὑπάρξεώς του, ζηλευτὲς συνθῆκες διαβιώσεως (ἔχω ἀναφερθῆ πολλὲς φορὲς στὴν ὑπέροχή της ἑλληνικῆς κατοικίας ἔναντι τῆς ἀντιστοίχου μέσης εὐρωπαϊκῆς), ἐξωστρέφεια μὲ ἐξαγωγὲς σὲ τομεῖς ποὺ δὲν φανταζόμασταν προπολεμικῶς καί, τέλος, μία ἀπαράμιλλος πολιτισμικὴ ἀναβάθμισις, ποὺ εἶναι ἀκόμη καὶ σήμερα ἀξεπέραστος.

Γιὰ λόγους γνωστοὺς (ἢ ἀγνώστους) ποὺ δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν γενεσιουργὸ αἰτία ἀλλαγῆς καθεστῶτος (ἐπανάστασις ἢ ᾖττα σὲ ἐσωτερικὸ πόλεμο) τὸ 1974 ἀπεφασίσθη νὰ καταργηθοῦν οἱ σταθερές του καθεστῶτος.
Ὁ μὲν θρόνος γιὰ λόγους ποὺ μὲ ξεπερνοῦν ἱστορικὰ (μᾶλλον σὲ βαθειὰ διατεταραγμένη ψυχολογικὴ ἀνάγκη τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τρίτης δημοκρατίας πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν) κατηργήθη καὶ ὁ στρατὸς ἀπὸ ἐθνικὸς ἐγγυητὴς τῶν συνόρων καὶ τοῦ καθεστῶτος ὑπεβιβάσθη σὲ ῥόλο κομματικῆς θεραπαινίδος μὲ τὰ γνωστὰ καί, φοβᾶμαι, μὴ ἀναστρέψιμα σημερινὰ τετελεσμένα στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο.

Σὲ ὁποίαν περίπτωση ἡ πρωτοφανὴς πορεία πρὸς τὴν αὐτοτέλεια καὶ τὴν ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὶς «ἐγγυήτριες δυνάμεις», τὴν ὁποία ἐξασφαλίζει μόνον ἡ οἰκονομικὴ εὐημερία, ἀνεκόπη.
Ἡ ὁποία εὐημερία ἀπὸ τὸ 1974 καὶ ἐντεῦθεν ἦταν δανεικὴ μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα.

Σὲ ὁποίαν πάντως περίπτωση ὁ ἀντικομμουνισμὸς ἔπαψε νὰ ἔχῃ πλέον ὁποιανδήποτε ἀξία καὶ σημασία ἤδη ἀπὸ τὸ 1989 καὶ καινούργιες προκλήσεις ἐνεφανίσθησαν στὸν ὁρίζοντα. Τὸ νὰ εἶσαι ἀντικομμουνιστὴς σήμερα εἶναι παράταιρο καὶ ἄχρηστο.

Οἱ καινούργιες προκλήσεις καὶ ἡ νέα ἀντιπαράθεσις, ποὺ θὰ διαρκέση γιὰ τὶς ἑπόμενες δεκαετίες, εἶναι ἐθνικὴ αὐτοτέλεια ἤ ἐξάρτησις ἀπὸ μὴ ἐλεγχόμενες παγκόσμιες ἐλίτ.
Οἱ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι θὰ κληθοῦν νὰ ἀπαντήσουν ἀργὰ ἢ γρήγορα σὲ αὐτὸ τὸ δίλημμα.

Ὅσον μὲ ἀφορᾶ οἱ ἀξίες τῆς ἐλευθερίας μποροῦν νὰ ὑπηρετηθοῦν μόνο μέσα σὲ καθεστὼς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ στέκομαι ἰδεολογικὰ σὲ αὐτὸ τὸ καινούργιο δίπολο ἐκεῖ.
Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ 1949, ποὺ ἡ μάχη ἐκερδήθη μὲ τὰ ὄπλα, ἡ καινούργια ἀντιπαράθεσις ἔχει δυσκολίες τεράστιες καὶ οἱ ἰσοπεδωτὲς ἔχουν ἤδη τὸ ἐπάνω χέρι.
Σὰν ἁπλὸς ἄνθρωπος τὸ μόνο ποὺ μπορῶ νὰ κάνω εἶναι νὰ ἀντισταθῶ μὲ τὸν λόγο μου καί, ἐὰν εἶναι νὰ ἡττηθῶ, νὰ ἀφήσω κληρονομιὰ στοὺς ἑπομένους ὅτι μπορεῖ μὲν νὰ ἡττήθηκα ἀλλὰ τοὐλάχιστον ἀντελήφθην τὸ διακύβευμα.

Δημοσιεύω ἐπιπροσθέτως τὴν φωτογραφία ὅπου φαίνεται μία ὁμάδα τῶν ΛΟΚ κατὰ τὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ 1949.
Αὐτὸ ποὺ θέλω νὰ τονίσω θὰ τὸ πῶ μέσα ἀπὸ τὴν φωτογραφία ἡ ὁποία ἐντυπωσιάζει.
Μόλις ἐννέα χρόνια νωρίτερα ἀντίστοιχες φωτογραφίες ἔδειχναν ἕναν ἀποφασισμένο καὶ γενναῖο στρατό, ὁ ὁποῖος ὅμως θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι μὲ μικρὲς παραλλαγὲς καὶ ὁ στρατὸς τοῦ 1912.

Αὐτοὶ οἱ στρατιῶτες, σὲ ἀντιδιαστολή, εἶναι στρατιῶτες τοῦ 20ου αἰῶνος. Φοροῦν ἐξαιρετικὴ στολὴ τελευταίας τεχνολογίας ζεστὴ καὶ ἀνάλαφρη, προφανῶς ἀπόκτημα ἀπὸ τὴν ἀμερικανικὴ βοήθεια.
Ὁμοίως ἀρβύλες τελευταίας κατασκευῆς ποὺ λείπουν οἱ σχετικὲς «γκέτες».

Παρὰ τὴν προφανῆ προπαγανδιστικὴ ἀξία τῆς εἰκόνος, οἱ στρατιῶτες, πέραν τοῦ ἀτομικοῦ ὁπλισμοῦ (Μ1 ἐὰν δὲν κάνω λάθος) ἔχουν καὶ τὸν σχετικὸ ἀσύρματο, ἐνῶ εἶναι ὁρατὴ ἡ ἄνεσις ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἱκανὴ καὶ καλὴ τροφή, ἡ ὁποία σὲ προηγουμένους πολέμους δὲν ἦταν δεδομένη.

Αὐτὰ τὰ παιδιά, μὲ τὸ ἠθικὸ ποὺ ἐξασφαλίζουν οἱ καλλίτερες συνθῆκες, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐθνικὸ φρόνημα ποὺ σφυρηλατήθη κυρίως ἀπὸ τὶς ἀνερμάτιστες ἰδιωτεῖες τοῦ ΚΚΕ περὶ ἀνεξαρτήτου Μακεδονίας, ἐπεβλήθησαν καὶ ἔσωσαν τὴν παρτίδα τὸ 1949.

«Ἕνας»