Ὅποιος θέλῃ νὰ μάθῃ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ ἐκ τοῦ μηδενός καὶ ἄνευ διδασκάλου, ἂς κάνῃ τὸ ἑξῆς:

Νὰ πάρῃ τὸ ἔργο τοῦ Πλάτωνος «Κρατῦλος» καὶ κάθε βράδυ ποὺ θὰ ξαπλώνῃ νὰ διαβάζῃ μεγαλόφωνα τὸ ἀρχαῖο κείμενο ἐπὶ μία ὥρα, καὶ ἂς μὴ καταλαβαίνῃ τίποτα.

Μετὰ νὰ κοιμᾷται ἀμέσως χωρὶς νὰ κάνῃ κάτι ἄλλο ἐνδιάμεσα.

Τὰ ὑπόλοιπα θὰ τὰ κάνῃ τὸ ὑποσυνείδητό του, τὸ ὁποῖο θὰ «τρέχῃ» παράλληλες διεργασίες καθημερινὰ καὶ ἐπὶ εἰκοσιτετραώρου βάσεως, ἐπεξεργαζόμενο τὰ δεδομένα μὲ τὰ ὁποῖα τροφοδοτεῖται κάθε νύκτα, καὶ ἐργαζόμενο χωρὶς κᾂν νὰ τὸν ῥωτᾷ!

Μέχρι ὁ μαθητευόμενος νὰ τελειώσῃ τὸ βιβλίο, θὰ διαπιστώσῃ ὅτι γνωρίζει τὴν ἀρχαία ἀττικὴ διάλεκτο σὲ ὑπολογίσιμο βαθμό.

Γιὰ περαιτέρω ἐκμάθησι, μπορεῖ νὰ συνεχίσῃ καὶ μὲ ἄλλα ἀρχαῖα κείμενα, μὲ προτεινόμενα τά: Ὀρφέως «Λιθικά», Ὀρφέως «Ὕμνοι», Ἱπποκράτους «Μοχλικός», Πλουτάρχου «Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης», Ὁμήρου «’Οδύσσεια», Ὁμήρου «’Ιλιάς», Ἀρχιμήδους «Περὶ τῶν Ὀχουμένων».

Χρῆστος Νίκας