Στὴν καθημερινότητά μας ἴσως πράγματι νὰ ὑπάρχουν ἀμέτρητες ἐπιλογές, γιὰ τὸ πῶς θὰ συμπεριφερθοῦμε, γιὰ τὸ ποιοὺς σκοποὺς θὰ θέσουμε καὶ γιὰ τὸ ποιὲς πορείες θὰ ἀκολουθήσουμε.
Αὐτὰ ὅμως ἀφοροῦν μόνον στὸ ἄτομον καὶ οὐδέποτε στὸ σύνολον.
Τὸ σύνολον, ἡ κοινωνία ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, ἢ ἡ Πατρὶς ἐπὶ τῆς οὐσίας, δὲν μᾶς ἐπιτρέπει καὶ πολλὲς ἐπιλογές. Ἢ θὰ εἴμαστε μέσα στὴν κοινωνία-Πατρίδα ἢ δὲν θὰ εἴμαστε.
Ἐὰν θὰ εἴμαστε μέσα, γνωρίζουμε καὶ τὸ τὶ πρέπει νὰ πράξουμε.
Ἐὰν ὄχι, ἐπίσης γνωρίζουμε πὼς ἐφ΄ ὅσον ἀρνούμεθα τὴν ἀναλογία τῆς Εὐθύνης μας, θὰ ὑποστοῦμε καὶ τὸν ἀντίστοιχο ἐκτοπισμό μας.

Ἐὰν λοιπὸν ὅλοι μας, ἢ ἔστὧ οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν, δὲν δεσμευθοῦμε ὅσο ἀπαιτεῖται, πρὸ κειμένου νὰ προασπισθοῦμε τὸ «κομμάτι Πατρῖδος» ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ, τότε ποιός ὁ λόγος ὑπάρξεώς μας;
Ἀλλὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Ἐὰν ἐμεῖς ἀρνούμεθα νὰ περιφρουρήσουμε τὰ Ἀναγκαία, ποὺ ἔως σήμερα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἐπέτρεψαν στὸ σύνολον νὰ ὑφίσταται, τότε ποῦ ἀκριβῶς βασίζουμε τό λεγόμενον «δικαίωμα τῆς ἐπιβιώσεώς» μας; Ποιός μᾶς διασφαλίζει πώς θά ὑπάρχουμε ἐάν τό σύνολον παύσῃ νά ὑπάρχῃ; Καί γιατί «δοκιμασμένες συνταγές ἐπιτυχίας» δέν καθίστανται ἀπό ἐμᾶς πρότυπα;

Ἐννοεῖται πὼς ἐὰν ἀρνηθοῦμε νὰ συμπράξουμε στὸ νὰ ἐπιτευχθῇ ἐν συνόλῳ ἡ ἀνάκτησις τῶν βαθμῶν Ἐλευθερίας μας, λόγῳ Φυσικῶν Νόμων, θὰ …ἀποβληθοῦμε.
Χρειάζεται λοιπὸν ἐπὶ τέλους νὰ ἑστιάσουμε στὸ σύνολον καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς μονομέρειες τοῦ ἀτόμου, ἀκόμη κι ἐὰν αὐτό, ἐπὶ τοῦ παρόντος, φαντάζῃ ἀδύνατον. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὸ δικό μας ἔργον δὲν πρέπει νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἀποδοχή, τὴν ἀναγνώρισιν καὶ τὰ χειροκροτήματα τῶν ἄλλων, ἀλλὰ ἀπὸ παναρχαίους Δεσμοὺς Εὐθύνης καὶ ἀπὸ τὸ Ὑπέρτατον Χρέος.
Ἄλλως τέ… Οὐδέποτε στὴν Ἱστορία τῆς Ἀνθρωπότητος ἡ Ὕβρις ἐπεκράτησε γιὰ πολύ…
…καὶ τώρα, εἰδικῶς τώρα, ἀρκούντως ἐπερίσσευσε…!!!

Σήμερα, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, καθίσταται ἀναγκαῖον νὰ ἐπιλέξουμε τὴν σωστὴ πλευρά. Καὶ ἡ σωστὴ πλευρὰ δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ φαίνεται, ἐκ πρώτης -καὶ καθαρὰ ἐπιδερμικῆς ὄψεως- σαπροφυτικῶς, νὰ ἐπικρατῇ τοῦ δικαίου, τῆς ἀληθείας καὶ τῶν φυσικῶν νόμων, ἀλλὰ ἡ ἄλλη. Αὐτὴ ποὺ πολεμᾶ κάθε μορφὴ ὕβρεως καὶ κάθε μορφὴ ψεύδους, προασπιζομένη τοὺς ὑπάρχοντες βαθμοὺς Ἐλευθερίας τῆς Ἀνθρωπότητος καὶ τὸ δικαίωμα τῶν κοινωνιῶν νὰ αὐτοδιατίθενται. Δὲν μετρᾶμε λοιπὸν «κεφάλια» αὐτῶν ποὺ ἤδη δροῦν πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνσιν, ἀλλὰ τὴν δυναμική τους καὶ τὸν σκοπό τους.

Τὰ κεκτημένα, κατὰ πῶς μαρτυρᾶ καὶ ἡ λέξεις, κατακτῶνται, δὲν προσφέρονται ὡς δωράκια. Ὅλοι μας κουβαλᾶμε τὸ ἀτομικό μας μερίδιον εὐθύνης. Ἡ Πατρὶς δὲν εἶναι ὑπόθεσις ἐλαχίστων γραφικῶν, ἀλλὰ τοῦ συνόλου μίας κοινωνίας. Ἢ λοιπὸν θὰ μετατραποῦμε ἅπαντες σὲ ὑπερασπιστές της, ἢ καλλίτερα ἂς ξεχάσουμε …ἐμᾶς!!! Ἔτσι κι ἀλλοιῶς κάποια πράγματα στὸν κόσμο μας ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ ὑπάρχουν, μὲ ἢ δίχως μας.

Τὸ πῶς βέβαια ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν θὰ ὑπερβῆ τὶς φοβίες του, τὶς ἀνοχές του καὶ τὶς ἀνασταλτικότητές του εἶναι προσωπικό του ζήτημα καὶ ὑπὲρ τοῦ δέοντος ἐπιτακτικὸν τὸ νὰ ἀποσαφηνισθῇ πλήρως κι ἄμεσα. Ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποσαφηνίσεις θὰ ἐξαρτηθῆ καὶ ἡ μετέπειτα πορεία μας ὡς ἀτόμων καὶ ὡς κοινωνιῶν.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὰ περιθώρια ἀναβολῶν καὶ ἀναστολῶν διαρκῶς ἀπομειώνονται.
Οἱ ἐλπίδες ἀποδεικνύονται οὐτοπίες καὶ ἡ πραγματικότης, ὡμή, μᾶς διατυμπανίζει πὼς δὲν θὰ μᾶς λυπηθῆ κάποιος, ἐὰν ἐμεῖς πρῶτοι δὲν μετουσιωθοῦμε σὲ Ἱκανοὺς καὶ Ἀξίους καὶ Ἀποφασισμένους Μαχητές.
Δὲν θὰ μᾶς χαρισθῆ λοιπὸν τὸ ὀ,τιδήποτε.
Ὅλα μόνοι μας θὰ τὰ κατακτήσουμε.
Κι αὐτή, ἡ μία Ἐπιλογή μας, εἶναι καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς Ἐλευθερίας μας.

Φιλονόη

εἰκόνα