Μποροῦμε-δὲν μποροῦμε…
Ἀντέχουμε-δὲν ἀντέχουμε…

Ἡ κάθαρσις, ἀναγκαία διαδικασία, πρὸ κειμένου νὰ παραμένῃ ἕνας ὀργανισμὸς δυνατὸς καὶ ὑγειής, πρέπει κανονικὰ νὰ συμβαίνῃ κάθε στιγμή, ἀπὸ ὅλα τὰ κύτταρα αὐτοῦ τοῦ ὀργανισμοῦ.
Ἐὰν ὅμως, γιὰ κάποιον λόγο, κάποια ἐξ αὐτῶν τῶν κυττάρων εἶναι ἀσθενικά, ἀντιλαμβάνονται λάθος τὸ τί σημαίνει ὑγεία μὲ ἀποτέλεσμα, ἀν τὶ νὰ βοηθοῦν τὸν ὀργανισμὸ νὰ ἐπιβιώσῃ, νὰ τοῦ ἀφαιροῦν διαρκῶς ζωτικότητα καὶ νὰ ἐπιταχύνουν τὴν πορεία του πρὸς τὸν θάνατον, ὑπάρχουν πολλὲς πιθανότητες νὰ ἐπικρατήσουν καί, τελικῶς, νὰ συμβάλουν στὸ νὰ ἐξοντωθῇ ὁ ὀργανισμός. Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ἐὰν ἐγκαίρως δὲν ἀντιδράσῃ ὁ ὀργανισμός, γιὰ νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὰ ἀσθενικὰ

 (καί, ἐνίοτε, καρκινικὰ) κύτταρα, τότε καὶ ὁ ἴδιος ὁ ὀργανισμὸς ἀπειλεῖται σοβαρά.

Ἡ κάθαρσις εἶναι μία διαδικασία ποὺ πρέπει νὰ γίνεται αὐτομάτως. Ἐὰν ἀπαιτηθοῦν ἐξωτερικοὶ παράγοντες ἐνεργοποιήσεώς της, τότε ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἐπέλθουν βιαιώτερες συνθῆκες ἐξ αὐτῶν, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ ὀργανισμὸς θὰ μποροῦσε -καὶ θὰ ἔπρεπε- νὰ ἐνεργοποιήσῃ καί, κατ’ ἐπέκτασιν, θὰ ἀπειληθῆ ἡ πιθανότης ἐπιβιώσεως τοῦ ὀργανισμοῦ.

Μὰ ὅ,τι ἀκριβῶς τὸ σῶμα μας ταλαιπωρῇ καὶ τὶς σκέψεις μας ἀναστατώνῃ, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ  τὸ σύνολον τῆς κοινωνίας μας ταλανίζει. Λειτουργίες παράλληλες καὶ ἀλληλοεξαρτώμενες εἶναι αὐτές.
Ἡ κάθαρσις λοιπόν, ποὺ ὀφείλει ἕνας ὀργανισμός, διαρκῶς νὰ ἐπιτυγχάνῃ, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, ἔτσι ἀκριβῶς πρέπει νὰ συμβαίνῃ καὶ στὴν κοινωνία-ὀργανισμό. Ὅταν ὅμως, γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους, τὰ ἀσθενικὰ (καί, συνήθως, καρκινικὰ) κύτταρα «ξεγελοῦν» καὶ «ἀποκοιμίζουν» τὸν ἐγκέφαλο τοῦ ὀργανισμοῦ, παραπλανώντας τον ὀργανισμό, μὲ μίαν ἐπίπλαστον συνθήκη ὑγείας, ἔτσι, ἐκ τῶν πραγμάτων καὶ ὁ ὀργανισμός-κοινωνία, ὅπως φυσικὰ καὶ κάθε ἄλλος αὐτόνομος ὀργανισμός, πολὺ ἁπλᾶ δὲν ἀντιλαμβάνεται πὼς νοσεῖ καί, τελικῶς, δὲν ἀντιδρᾶ καὶ πεθαίνει.

Ὑπάρχει ὅμως μία οὐσιαστικὴ λεπτομέρεια σὲ ὅλα τὰ παραπάνω κι ἀυτὴ ἡ λεπτομέρεια ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ ἐὰν χρειάζεται ἢ ὄχι κάποιο εἶδος ἢ κάποιος ὀργανισμὸς στὸ φυσικὸ περιβάλλον.
Ἐὰν δὲν χρειάζεται, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες καὶ δίχως νὰ τὸ καλό-ἀντιληφθῇ, φθάνει στὸν θάνατο. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τόσα καὶ τόσα εἴδη, στὴν διάρκεια ζωῆς τοῦ πλανήτου μας, ἔχουν ἐξαφανισθῆ. Ἕνα λιγώτερον ἢ περισσότερον, οὐδὲ μίαν σημασία ἔχει γιὰ τὸν πλανήτη.

Αὐτὰ ὅμως εἶναι γνωστά. Τί γίνεται ὅμως ὄταν ἕνα εἶδος ἀπειλεῖται μέ ἀφανισμό, ἀλλά εἶναι ταὐτοχρόνως κι ἀναγκαῖον γιά τόν πλανήτη;
Ἐὰν πρόκειται γιὰ ἀναγκαῖον εἶδος, πρὸ κειμένου οἱ φυσικοὶ μηχανισμοὶ νὰ λειτουργοῦν καλῶς, τότε θὰ ἐμφανισθοῦν ὅλες ἐκεῖνες οἱ ἐξωτερικῶς ἀσκούμενες πιέσεις, ποὺ ἐκ τοῦ ὀργανισμοῦ ἐρμηνεύονται ὡς βιαιότητες, πρὸ κειμένου ναὶ μὲν νὰ πάθῃ στὸ σύνολόν του τὸ εἶδος (ὀργανισμὸς αὐτόνομος ἐπίσης), ἀλλὰ νὰ πάθῃ τόσο ὅσο χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ ἀφυπνισθῇ καὶ νὰ ἐνεργοποιήσῃ κάθε ἄμυνά του. Οὐσιαστικῶς συνεργοῦν πολλὲς μαζὺ διεργασίες, πρὸ κειμένου νὰ πιεσθῇ σὲ σημεία ὁριακά, ἔως ἀκόμη καί, σὲ κάποιον σημαντικὸ βαθμό, ἐξαφανίσεώς του, τὸ εἶδος, ἀλλὰ τελικῶς νὰ ἐπιτύχῃ νὰ ὑπερνικήσῃ τοὺς ἐχθρούς του καὶ νὰ ἐπιβιώσῃ.

Ὑπάρχουν τέτοια εἴδη στόν κόσμο μας;
Σαφῶς καὶ ὑπάρχουν, ἀλλὰ ἔχουμε μάθη νὰ τὰ κυττᾶμε καὶ νὰ μὴν τὰ …βλέπουμε!

Φιλονόη

Σημείωσις

Εἴτε θὰ ἐπιλέξουμε μόνοι μας νὰ αὐτό-καθαρθοῦμε…
Εἴτε θὰ ὑποχρεωθοῦμε, ἐκ τῶν βιαίων ἐξωτερικῶν συνθηκῶν, νὰ …αὐτό-καθαρθοῦμε.
Δὲν ἔχουμε πολλοὺς γιὰ νὰ βασισθοῦμε στὴν παρουσία τους.
Εἴμαστε μόνοι μας.
Ἤ λοιπὸ θὰ γίνουμε ὅπως πρέπει, ἐπεὶ δὴ θὰ τὸ ἐπιλέξουμε συνειδητῶς, ἀποφεύγοντας τὶς μεγάλες βιαιότητες εἰς βάρος μας, ἢ θὰ τὸ κάνουμε ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ θὰ μᾶς ἀσκηθοῦν μεγάλες βιαιότητες.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς θὰ τὸ …πάθουμε!!!

εἰκόνα