Ας αρχίσουμε ανάποδα: αυτή είναι η Κασσάνδρα από την παράσταση «Ορέστεια» του σαββατοκύριακου που μας πέρασε.

Πολλή (επιδαύρεια) σκόνη σηκώθηκε με την παράσταση της «Ορέστειας» του Χουβαρδά. Δεν την είδα την παράσταση και δεν μπορώ να την κρίνω. Όμως, θα ήθελα να καταγράψω μερικές σκέψεις που απλώθηκαν στο τραπέζι σε φιλική συζήτηση επάνω στο φαινόμενο της «πρωτοποριακής» σκηνοθεσίας των αρχαίων τραγωδιών που είναι πλέον ο κανόνας στην θεατρική πραγματικότητα.

1) Τα κορυφαία έργα και ιδίως οι αρχαίες τραγωδίες, είναι άρτια δημιουργήματα τα οποία ελαχίστως έχουν ανάγκη παρεμβάσεων. Είναι κορυφαία, όχι για την υπόθεση που πραγματεύονται (σεναριακά είναι απλούστατα), αλλά για το ΠΩΣ την πραγματεύονται: με δωρικότητα, με απλότητα. Επίσης, είναι δημιουργήματα συγκεκριμένης περιόδου και συγκεκριμένης φιλοσοφίας. Όταν τους αφαιρείς το στοιχείο του κλασσικού του 5ου αιώνα, γίνεται κάτι άλλο. Δεν έχει να κάνει με «ιεροσυλία» -αυτά είναι βλακείες. Έχει να κάνει με το ποιού το έργο βλέπουμε. Του Αισχύλου ή του Χουβαρδά; Συνέχεια →