Ἤ, ἐναλλακτικὸς τίτλος: «Πονάει (τὸ δικό μας) κεφάλι-Κόψει (τὸ δικό μας) κεφάλι»
Σήμερα στὴν Πατρίδα μας ζοῦμε μίαν κατάστασι ὑστερίας.
Ὅλοι πνίγονται, ἀγανακτοῦν, ἐξοργίζονται… Ἀναζητοῦμε τὴν αἰτία τῶν κακῶν καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἐμεῖς εἴμαστε τὸ ἴδιο τὸ κακό.
Θυμώνω, ἴσως περισσότερο ἀπὸ ὅσο χρειάζεται κάποιες φορές, ἀλλὰ εἶναι αὐθόρμητον.
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, κάποιος φίλος μοῦ ἐζήτησε βοήθεια γιὰ νὰ εὕρῃ ἐργασία.
Γνωρίζοντας τὸ παλληκάρι καλά, ἀπεφάσισα νὰ ἀπευθυνθῶ στὶς ἐπαφές μου καὶ νὰ ἀναζητήσω κάποιον τρόπο νὰ τὸν βοηθήσω.
Στὸ μεταξύ, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, συνειδητοποίησα πὼς ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὸ πρόβλημα τοῦ φίλου μου, ὑπάρχει κάτι βαθύτερο, πολὺ μεγαλύτερο, ποὺ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν δική μας στάσι ἀπέναντι στὰ νεώτερα δεδομένα.
Ἡ ἀνάγκη καὶ ὁ τρόπος ποὺ τὴν ἀντιμετωπίζουμε.
Ὅπως προανέφερα, ἐπικοινώνησα μὲ πολλούς. Οἱ περισσότερες ἀπαντήσεις ἀρνητικές. Τὸ παλληκαράκι δὲν ἔχει ἐπαγγελματικό δίπλωμα, δὲν διαθέτει πτυχία, δὲν ἔχει γνωριμίες. Συνεπῶς δὲν περιορίζει τὴν ἀναζήτησι. Θὰ ἐργασθῇ ὁπουδήποτε καὶ μὲ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Τό ξέρει. Ἐργάτης, γεωργός, τσοπάνος, κτίστης, ὑδραυλικός, μοῦτσος… Δὲν ἔχει προτιμήσεις. Μίαν διέξοδο ψάχνει γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἐπιβιώσῃ κάνοντας ὁποιανδήποτε ἐργασία.
Ὅμως ἔτσι εἶναι μόνον ὁ φίλος μου.
Οὐδεῖς ἄλλος.
Βλέπουμε παιδιὰ νέα, ποὺ κάθονται κυριολεκτικῶς καὶ χάπτουν ἀέρα, ἀναμένοντας. Τί; Τὴν καλλιτέρα ἐργασία μέ βάσι τὰ τυπικά τους προσόντα;
Ἡ ἀγροτική μας οἰκονομία ῥημάζει, ἡ κτηνοτροφία μας βάλλεται, ἡ οἰκονομία μας ἔχει πιάσει πᾶτο κι αὐτοὶ ἀναζητοῦν τὴν πίττα νὰ πέσῃ γιὰ νὰ τὴν φᾷν.
Ναί, ξέρω, ὁ φίλος μου δὲν ἔχει τυπικὰ προσόντα. Αὐτοὶ ἔχουν. Ὁ φίλος μου ὅμως οὐδέποτε ἐφοβήθη τὴν δουλειά. Οὔτε τὸ κουβάλημα, οὔτε τὴν οἰκοδομή, οὔτε τὸ χωράφι. Αὐτοί;
Ναί, αὐτοί;
Πρὸ μερικῶν ἐτῶν, φίλος βιοκαλλιεργητής, ὁμολογοῦσε πὼς ἀναγκάζεται νὰ πάρῃ διαφόρους ἀλλοδαποὺς στὰ χωράφια, διότι οἱ Ἕλληνες ἀναμένουν στὸ καφενεῖο κάποιον διορισμό. Εἰδικευμένοι κι ἀνειδίκευτοι.
Ὅλοι δῆλα δή προσδοκοῦν κάτι ποὺ θὰ ἔχῃ γραφεῖο, γραβάτα, μισθό..
Ἒεεεε λοιπόν, αὐτὸ πάει, μᾶς ἐτελείωσε! Πάπαλα!
Τέλος τὰ γραφεῖα, τέλος οἱ γραβᾶτες, τέλος οἱ μισθοὶ ἄνευ σωματικοῦ κόπου!
Τώρα πρέπει νὰ τὰ πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Χωράφι, φτυάρι, γκασμά… Ξέρετε… Αὐτὰ ποὺ φέρνουν τροφή… Αὐτὰ ποὺ βοηθοῦν τὸν ἄνθρωπο νὰ εἶναι αὐτάρκης…
Εἴμαστε 5.000.000 νοματαῖοι στὴν Ἀθήνα σήμερα. Ἐὰν προσθέσουμε κι ἄλλους τόσους ΛΑΘΡΟεποίκους, (κοντεύουν νὰ μᾶς φθάσουν) τότε περιμένουμε τί;
Νά πέσῃ ἐξ οὐρανοῦ τό μᾶννα; Σοβαρολογοῦμε;
Βλέπω νέους ἀνθρώπους νὰ φυτοζωοῦν. Νὰ ἀναμένουν ἀναγνώρισι πτυχίου. Πολυετῶν σπουδῶν. Ἢ ἔςτῳ μίαν καρεκλίτσα κάπου, πρὸ κειμένου νὰ μὴ βγοῦν στὴν ὕπαιθρο. Λυπᾶμαι πάρα πολύ γιὰ αὐτούς, ἀλλὰ δὲν θὰ μπορέσουν οὐδέποτε ξανὰ νὰ ἔχουν αὐτὰ ποὺ ὀνειρεύθησαν ἢ ποὺ τοὺς ἔταξαν!
Γνωστὴ ἑταιρεία, ποὺ εἰδικεύεται στὴν πρόσληψι προσωπικοῦ γιὰ τρίτους, δηλώνει ξεκάθαρα στοὺς ὑποψηφίους, πὼς δὲν πρόκειται νὰ εὑρεθῇ κάτι ποὺ νὰ καλύπτῃ πλήρως τὰ προσόντα τους καὶ τὰ ὄνειρά τους. Κάτι κοντινό, ἴσως. Τίποτα ὅμως ποὺ νὰ ἐπιβραβεύῃ ἢ νὰ ἀποζημιώνῃ χρόνους καὶ χρόνους σπουδῶν. ΤΙΠΟΤΑ! ΤΕΛΟΣ!
Οἱ ἄνεργοι ἔχουν πρὸ πολλοῦ ξεπεράσει τὸ ἑκατομμύριο, ἐπισήμως. Ἐὰν συνυπολογίσουμε τοὺς ἐλευθέρους ἐπαγγελματίες ποὺ δὲν ἔχουν πλέον ἐπιχειρήσεις, τοὺς νέους ποὺ δὲν ἔχουν κάρτες ἀνεργίας καὶ τὶς ἡμιαπασχολήσεις ποὺ μᾶς ἐτελείωσαν, τότε γιά πόσους ἀνέργους συζητᾶμε;
Κάποτε ὁ GAP ἰσχυρίσθη πὼς θὰ ὑπάρχῃ ἕνας ἐργαζόμενος ἀνὰ οἰκογένεια. Ἔλεγε ἀλήθεια. Ἀλλὰ δὲν διευκρίνισε σὲ ποιὲς ἐργασίες θὰ ἀπασχολοῦνται ὅλοι αὐτοί. Γιατί κρατᾶμε ἀπό τίς πληροφορίες μόνον τμῆμα τους; Γιατί δέν τίς κρατᾶμε ὁλόκληρες;
Ἕνας ἐργαζόμενος ἀνὰ οἰκογένεια σημαίνει, ἕνας ποὺ θὰ μπορῇ νὰ κερδίζῃ χρῆμα. Στὸ χωράφι, στὸ λιβάδι, στὸ καΐκι, στὸ δᾶσος, στὸ συνεργεῖο, στὸ… ὁπουδήποτε.
Ἀλλὰ ἐμεῖς ἐκεῖ! Θέλουμε μόνον αὐτὰ ποὺ ἔως τώρα εἴχαμε. Ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἡ κρίσις περιλαμβάνει κι ἐμᾶς. Δὲν εἶναι γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους μόνον. Εἶναι πρῶτα καὶ κύρια δική μας.
Οὐδέποτε θὰ ξανὰ εὕρουμε δουλειὰ ποὺ νὰ καλύπτῃ κάθε μας προσόν ἢ κάθε μας πτυχίο! Ὀφείλουμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε! Δὲν θὰ ἀλλάξῃ αὐτὸ γιὰ πολλὰ πολλὰ χρόνια.
Δὲν θὰ μᾶς τακτοποιήσῃ κάποιος γνωστός, κολλητός, ὑποψήφιος σὲ κάποιαν θεσούλα. Οἱ θεσοῦλες κόβονται ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην. Θὰ παραμείνουν σὲ λειτουργία μόνον οἱ ἀπαραίτητες καὶ σὲ αὐτὲς θὰ εἰσέρχονται μόνον οἱ …«χρήσιμοι πρόθυμοι».
Μά, ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νὰ ἔχουμε ἀνάγκη.
Ἀλλὰ ἀντί νὰ πιάσουμε τὴν πέτρα καὶ νὰ τὴν στύψουμε, ἀναμέεεεεεενουμε! Καλάααααα….
Ὁ φίλος μου ἀκόμη δὲν ἔχει εὕρει δουλειά. Ἀναζητοῦμε τρόπους μήπως καὶ φύγῃ γιὰ Κρήτη ἢ γιὰ Βόρειο Ἑλλαδα. Δὲν θὰ μείνῃ ἐδῶ νὰ κλαίῃ τὴν Μοίρα του. Ἐκεῖ ἔχουν χωράφια. Τώρα θὰ μαζεύσουν τὶς ἐλιές. Νὰ μερικὰ μεροκάματα.
Ὅμως ὁ φίλος μου δὲν διαθέτει κεφάλαια. Θὰ μποροῦσε νὰ εὑρεθῇ μὲ ἄλλους πολλούς, νὰ πᾷν μίαν ἐπαρχιακὴ πόλι, νὰ λάβουν μίαν ἐκτασι ἀπὸ τὸ κράτος, ἀπὸ τὰ προγράμματα ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ. Ἢ νὰ ἐνοικίασουν μίαν ἔκτασι καὶ νὰ τὴν ἐκμεταλλευθοῦν. Ἄλλος νὰ παράξῃ τομάτα, ἄλλος μαρούλι, ἄλλος πατάτα, ἄλλος γάλα, ἄλλος τυρί, ἄλλος νὰ μεταφέρῃ, ἄλλος νὰ πουλᾶ… Ἰδοῦ πεδίον δόξης λαμπρόν. Καί γιατί ὄχι;
Κάποιος ποὺ ἔχει σπουδάσει οἰκονομικά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἄλλη παροχὴ ἐργασίας στὰ τῆς παραγωγῆς, θὰ μποροῦσε νὰ κρατᾶ καὶ τὰ λογιστικά. Ἢ νὰ ὀργανώνῃ τὶς πωλήσεις. Ἢ νὰ φροντίζῃ γιὰ τὴν ἀνάπτυξι τῆς ἐπιχειρήσεως.
Ἕνας ἄλλος, ποὺ ἔχει σπουδάσει μηχανικός, θὰ μποροῦσε νὰ φροντίσῃ τὶς καλλίτερες δυνατὲς ἐφαρμογὲς γιὰ τὴν ἐπιχείρησι, πρὸ κειμένου νὰ αὐξηθῇ ἡ παραγωγὴ μὲ μικρότερο σωματικὸ κόπο.. Ἢ ἀκόμη καὶ τὴν συντήρησι κάποιων μηχανημάτων. Ἢ … Ξέρει αὐτός καλλίτερα.
Δῆλα δή, μποροῦμε νὰ κάνουμε τόσα καὶ τόσα. Δὲν εἶναι μόνον ἀδιέξοδα ἐμπρός μας. Ὑπάρχουν λύσεις. Ὑπάρχουν προοπτικές. Ἀρκεῖ νὰ θέλουμε νὰ τὶς δοῦμε.
Ἄλλως τε, καμμία ἐπιχείρησις δὲν ἀποδίδει ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς λειτουργίας της. Ἀπαιτεῖται νὰ ἐπενδύσουμε χρῆμα, χρόνο καὶ προσωπικὴ ἐργασία, πρὸ κειμένου νὰ ξεκινήσουμε νὰ λαμβάνουμε κάτι ὡς ἀπολαβὴ ἀπὸ τοὺς κόπους μας.
Εἶναι καλλίτερο νὰ κάθονται νέοι ἄνθρωποι ἀδρανεῖς; Νά περιμένουν τί; Δίχως χρήματα, δίχως ἐργασία, δίχως ὄνειρα. Τοὐλάχιστον ἂς ξεκινήσουν ἀπὸ κάτι. Τώρα δὲν ἔχουν τίποτα. Καὶ δὲν ἐλπίζουν σὲ τίποτα. Μήπως ἀλλάζοντας ὀπτική και ἀντίληψι θὰ μπορέσουν νά ἔχουν κάτι; Κάτι; Ἀπό τό τίποτα δέν εἶναι σημαντικότερον;
Ναί, δέν γνωρίζουν. Ἀλλὰ θὰ μάθουν. Ναί, δὲν ἔχουν δικές τους ἐκτάσεις. Θὰ ζητήσουν καὶ θὰ λάβουν.
Ἀλλὰ ὑπάρχουν κι ἄλλα. 70.000 τόννοι πατάτας περιμένουν στὸν Νευροκόπι νὰ ….ταφοῦν. Ἕνα φορτηγάκι, πέντε-ἕξη παιδιά, καὶ ἡ πατάτα θὰ εὕρῃ τὸν δρόμο της γιὰ τὴν κουζίνα μας. Γιατί νά περιμένουμε ἀπό τήν Αἴγυπτο καί τήν Κίνα πατᾶτες; Τόσοι τόννοι ἐκεῖ παραμένουν στά ἀζήτητα. Ἐμπρός, δέν ὑπάρχει κάποιος νά ἀποφασίσῃ πώς αὐτή ἡ πατάτα εἶναι τροφή ἀπαραίτητος κι ὄχι λίπασμα;
Τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα. Πάρα πολὺ δύσκολα. Στὶς Οἰνοῦσες γιὰ παράδειγμα ζητοῦν Πολιτικὸ Μηχανικό. Γιατί δέν ἔχουν εὕρει ἀκόμη; Μήπως διότι οὐδείς ἐνδιαφέρεται; Μήπως διότι οὐδείς θέλει νά χάσῃ τήν βολή του; Μὰ τότε ἡ ἀνάγκη δὲν ὑφίσταται! Κοροϊδευόμαστε.
Τὸ σημαντικότερον ὅλων ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς ὅλο αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιούσαμε, ΠΑΕΙ!!! Γκρεμίζεται! Ἐτελείωσε!
Ἐμεῖς, γιὰ νὰ παραμείνουμε ζωντανοί, ὀφείλουμε νὰ ἀλλάξουμε προτεραιότητες, στόχους καὶ σχεδιασμούς. Εἰδ’ ἄλλως ἂς δέσουμε ἀπὸ μίαν πέτρα στὸν λαιμό μας… Κάπου κοντὰ κάποιαν θάλασσα θὰ ἔχουμε…. Ἂς τὸ κάνουμε τώρα, συνειδητά, διότι σὲ λίγο, σὲ πολὺ λίγο, θὰ ψοφήσουμε ἀπὸ πείνα.
Γιὰ νὰ κτίσῃς ἕνα γκρεμισμένο σπίτι, πρῶτα καθαρίζεις τὰ ῥημάδια, τὰ πετᾶς καὶ μετά στήνεις θεμέλια. Θεμέλια στὰ ῥημάδια δὲν στήνονται. Αὐτὴ εἶναι ἡ νέα μας πραγματικότης.
Κι ἐμεῖς, μέρος αὐτοῦ ποὺ καταῤῥίπτεται, εἴμαστε τμῆμα τῶν ἐρειπίων. Τῶν ῥημαδιῶν. Ἐὰν δὲν πετάξουμε τὶς παλαιές μας συμπεριφορές, στάσεις ζωῆς καὶ τρόπους διαβιώσεως, ἁπλῶς θὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ῥημάδια. Μπᾶζα αὐτά, μπᾶζα κι ἐμεῖς.
Τώρα τί κάνουμε; Πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι; Πονάει τό σύστημα – κόβουμε τό σύστημα; Μὰ τὸ σύστημα εἴμαστε πρῶτα καὶ κύρια ἐμεῖς. Ἐὰν δὲν ἀλλάξουμε ἐμεῖς, πῶς θά ἀλλάξῃ τό σύστημα;
Υ.Γ.1. Εἶμαι ἀρκετὰ μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε πιτσιρικὰ ποὺ σήμερα καταλαμβάνεται ἀπὸ ἀπελπισία. Ἔχω κι ἐγὼ δομήσει τὴν ζωή μου μὲ βάσι τὰ προϋπάρχοντα δεδομένα. Πρὸς ὥρας ἀκόμη ἀντέχω. Ἀλλὰ ὅταν θὰ παύσω νὰ ἀντέχω, κανένα πρόβλημα. Θὰ τὰ καταφέρω ὁπουδήποτε. Μὲ γνωρίζω πάρα πολὺ καλά.
Υ.Γ.2. Οὐδέποτε θὰ προέτεινα σὲ κάποιον νὰ κάνῃ κάτι ποὺ δὲν ἔχω κάνει πρῶτα ἐγώ. Κι ὅλα τὰ παραπάνω τὰ ἔχω ἤδη πράξει ἀρκετὲς φορές. Περισσότερο γιὰ νὰ διαπιστώσω τὶς ἀντοχές μου, παρὰ ἀπὸ ἀνάγκη. Ἀλλὰ τὰ ἔπραξα. Δὲν μὲ τρόμαξε ποτὲ ἡ δουλειά.
Υ.Γ.3. Οἱ περισσότεροι, ἰδίως νέοι, ὅπως προανέφερα, αὐτὴν τὴν στιγμὴ δὲν κερδίζουν κάτι. Δὲν ἔχουν εἰσοδήματα, δὲν ἔχουν τρόπο νὰ ζήσουν, δὲν ἔχουν ὄνειρα. Μία κίνησις δημιουργίας δικῆς τους ἐπιχειρήσεως, μὲ ἢ χωρὶς τὴν συνδρομὴ συνεταίρων, προϋποθέτει τὴν ἀνάληψι τοῦ ῥίσκου. Καὶ τὰ κέρδη καὶ οἱ ζημίες δικές τους. Τώρα ὅμως δὲν ἔχουν τίποτα. Μὲ τὴν ὁποιανδήποτε δράσι θὰ ἔχουν κάτι. Πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ τίποτα. Ἀκόμη καὶ ἡ ζημία, εἶναι πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὸ τίποτα. Ἔτσι ἔμαθα ἐγώ. Δὲν συμφωνεῖτε;
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Πόσο δίκαιο έχεις! πάντως έχω ακούσει πολλούς φίλους και γνωστούς που αναμένουν την ανεργία εντός των μηνών να σκεύτονται πολύ σοβαρά την επιστροφή στα χωριό και την καλλιέργεια και δεν τους λείπουν ούτε τα πτυχία ούτε τα μεταπτυχιακά. Οφείλουμε να το κάνουμε ρεύμα, να γίνει ο νέος Διαφωτισμός της αυτάρκειας.
Συμφωνώ απολύτως με όλα όσα λες, αγαπητή Φιλονόη.
Σε ένα σημείο γράφεις κάτι που πιστεύω πως είτε σου ξέφυγε είτε δεν σε εκφράζει. Έτσι πιστεύω, ίσως κάνω λάθος.
“Γνωστὴ ἑταιρεία, ποὺ εἰδικεύεται στὴν πρόσληψι προσωπικοῦ γιὰ τρίτους, δηλώνει ξεκάθαρα στοὺς ὑποψηφίους, πὼς δὲν πρόκειται νὰ βρεθῇ ΤΙΠΟΤΑ ποὺ νὰ καλύπτῃ πλήρως τὰ προσόντα τους καὶ τὰ ὄνειρά τους. Κάτι κοντινό, ἴσως. Τίποτα ὅμως ποὺ νὰ ἐπιβραβεύῃ ἢ νὰ ἀποζημιώνῃ χρόνους καὶ χρόνους σπουδῶν.”
Έτσι λέει η εταιρεία. Εσύ γιατί το αναπαράγεις, αφού (πιστεύω) ότι δεν σε εκφράζει; Εννοώ τις εκφράσεις “νὰ καλύπτῃ πλήρως τὰ προσόντα τους” και κυρίως “νὰ ἐπιβραβεύῃ ἢ νὰ ἀποζημιώνῃ χρόνους καὶ χρόνους σπουδῶν”.
Δυστυχώς, Φιλονόη μου, έτσι μας έμαθαν. Μας έμαθαν να περιμένουμε αποζημίωση και ανταμοιβή από τα “γράμματα”. Μόνο που ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (πιο σωστά, δεν θα έπρεπε να είναι) ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ. Το Πανεπιστήμιο είναι πρωτίστως χώρος πνευματικής αναζήτησης και επιστημονικής έρευνας. Προσωπικά, έχω πειστεί ότι σκοπίμως έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση πως το Πανεπιστήμιο είναι εκκολαπτήριο εργαζομένων – και δη επιτυχημένων. Ποιο Πανεπιστήμιο! Από το Δημοτικό καλλιεργείται αυτή η εντύπωση. Από το Δημοτικό πρέπει να διαβάζεις, ώστε να έχεις τις βάσεις που θα σου επιτρέψουν να σπουδάσεις, για να πετύχεις ως επαγγελματίας!
Τελικά, οι άνθρωποι, μέχρι ν’ αρχίσουν να εργάζονται, έχουν υποστεί την ταλαιπωρία τού εκπαιδευτικού συστήματος, που μοιάζει περισσότερο με βασανιστήριο παρά με παροχή Παιδείας, γνώσης, εφοδίων για δημιουργικότητα. Και σαν να μην φτάνει το Σχολείο, με την “αρωγή” τής Πολιτείας και την προτροπή των γονέων τους, βασανίζονται και με τα φροντιστήρια! Είναι εξωφρενικό αυτό που συμβαίνει, όταν ακόμα και τα παιδιά τού Δημοτικού περιφέρονται από φροντιστήριο σε φροντιστήριο! Και πού θα βρουν τα κακόμοιρα ελεύθερο χρόνο για να παίξουν και να νιώσουν παιδιά! (Υπάρχουν, βέβαια, και τα παιδιά που δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για να παίξουν επειδή εργάζονται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.) Και γιατί όλα αυτά; Για να αποκτήσουν στείρες τεχνοκρατικές γνώσεις και να γίνουν ανταγωνίσιμα και ανταγωνιστικά… Όλα αυτά, όμως, αφήνουν κουσούρια. Πολλοί, βγαίνοντας στην παραγωγή, νιώθουν την ανάγκη ν’ ανταμειφθούν για την πνευματική τους εξάντληση και τον μόχθο τους. Κάποιοι απαιτούν να εξαργυρώσουν τα πτυχία και την εξειδικευμένη κατάρτισή τους – αφού έτσι τους έμαθαν, έτσι και τους έταξαν. Πολλοί θέλουν να αναπληρώσουν το “χαμένο έδαφος”. Άλλοι, πάλι, αντιδρούν για την καταπίεση και την αδικία που υπέστησαν. Τέλος, κάποιοι δεν έχουν λάβει σωστή Παιδεία. Το αποτέλεσμα; Γνωστό. Αυτά που αναφέρεις ή η απερίσκεπτη κατανάλωση και η προσπάθεια για τον πάση θυσία πλουτισμό, έστω και αν αυτός θα προέλθει από εξαπάτηση, εκμετάλλευση ή καταπίεση άλλων ανθρώπων. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που, εξαιτίας των συνθηκών και της “παιδείας” τους, χρησιμοποιούν δόλιες μεθόδους ώστε να γλιτώσουν το τομάρι τους. Όλοι, δηλαδή, είμαστε ενταγμένοι σε έναν τρόπο ζωής, ο οποίος καταστρέφει τη ζωή μας και καμιά φορά και των συνανθρώπων μας, ενώ εξυπηρετεί τους ελαχίστους. Και δεν φαίνεται να αντιδρούν πολλοί. Οι πολλοί τον αποδέχονται. Όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, συμμετέχουμε οικειοθελώς.
Live me alooooooooooone!
Παρακαλώ, διαβάστε και κάτι σχετικό:
Ευφυία και Βλακεία… Οι 2 όψεις του νομίσματος
http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2011/01/2.html
Τι έγραψα πάλι, το “νούμερο”! Προφανώς, το “live” είναι “leave”. Πώς τα καταφέρνω και κάνω κάτι τέτοια…
What have you achieved now you’re old?
Did you fulfill ambition, do as you were told?
Or are you still doing the same this year?
Should I give sorrow, or turn ’round and sneer?
Ἀπολύτως σεβασταὶ αἱ ἀπόψεις σου φίλε Διογένη μέρος τῶν ὁποίων μὲ εὑρίσκει σύμφωνον. Δύο ὅμως πράγματα μοῦ εἶναι ἀνυπόφορα: αὐτὸ τὸ “μᾶς ἔμαθαν” καὶ αὐτὰ τὰ Ἁρβανίτικα τὰ ὁποῖα ἐχρησιμποίησες εἰς τὸν λόγον σου.
Σ’ ευχαριστώ, Νικόλαε, για την παρέμβασή σου. Πραγματικά εκτιμώ την κίνησή σου, παρόλο που δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοείς. Ελπίζω, μόνο, να μη σ’ εκνεύρισα. Αν έχεις χρόνο και διάθεση, μπορείς σε παρακαλώ να με βοηθήσεις να καταλάβω τους λόγους που δυσανασχέτησες; Πρώτα, όμως, ας προσπαθήσω να γίνω λίγο πιο σαφής, μήπως σε βοηθήσω κι εγώ.
Λοιπόν, το “μας έμαθαν” δεν το λέω με την έννοια ότι κάποιοι μας έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό, για να μας αναγκάσουν να κάνουμε αυτά που κάνουμε. Αυτοί πάντα “προτείνουν”, εμμέσως ή ευθέως. “Για το καλό μας”, πάντα… Σαφέστατα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης είναι δικό μας. Εμείς θα έπρεπε να κρίνουμε τις όποιες προτάσεις και παραινέσεις και να τις αποδεχόμαστε ή να τις απορρίπτουμε. Αυτοί, τη δουλειά τους κάνουν… Όμως εμείς αποφασίζουμε πώς θα πορευτούμε. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να αποφασίζουμε από μόνοι μας πώς θα πορευτούμε, χωρίς να περιμένουμε τίποτε από κανέναν. Από τη στιγμή όμως που υπάρχουν οι “προτάσεις”, καλό είναι να εξετάζονται και αυτές. Το ζητούμενο είναι η ποιότητα των “προτάσεων” που υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι πόσο μας επηρεάζουν οι υπάρχουσες “προτάσεις”, γενικώς ή όταν λαμβάνουμε αποφάσεις. Το ζητούμενο είναι πόσο σκεφτόμαστε, γενικώς ή προτού αποφασίσουμε. Το ζητούμενο είναι με ποια κριτήρια παίρνουμε τις αποφάσεις μας, όταν σκεφτόμαστε. Το ζητούμενο είναι πόσο μας έχουν μάθει και πόσο μας παροτρύνουν κάποιοι να σκεφτόμαστε, μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα και από τη λειτουργία της κοινωνίας εν γένει. Μη “βαράς”, φίλε Νικόλαε, δεν υπονοώ ότι υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ “αυτών”, των “κάποιων” που “μας μαθαίνουν” και μας “παροτρύνουν”, και “ημών”. Αναγνωρίζω το γεγονός ότι πολλές φορές αυτοί οι “κάποιοι” είναι οι γονείς μας ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα ή στην κυριολεξία εμείς οι ίδιοι, ως άτομα. Πολλές φορές εμείς οι ίδιοι γινόμαστε “αυτοί” και δρούμε για λογαριασμό “αυτών” εις βάρος μας. Και, ασφαλώς, είναι στο χέρι μας να αγωνιστούμε για να αποκηρύξουμε όλοι μας τους άλλους μας εαυτούς. Φαντάζομαι ότι είμαι κατανοητός.
Όσον αφορά τα “Αρβανίτικα”, κάπου μου πάει το μυαλό, αλλά θα προτιμούσα να μου πεις εσύ ποια είναι.
Υ.Γ.
Είναι αυτονόητο πως ένας άνθρωπος του επιπέδου σου σέβεται τις απόψεις με τις οποίες δεν συμφωνεί.
If I had a chance, Lord one more chance to try.
I would start again, nothing to pretend, without a lie.
I would try, I would fly, I would sail through the sky.
And leave the misery with yesterday.
And I’ll say “I have faith”.
And that’s one thing they’ll never take away.
Ἡ ἀπάντησίς σου Διογένη ἦτο σαφὴς καὶ τεκμηριωμένη. Ὡς πρὸς τὰ “Ἀρβανίτικα”, εἶναι ἕν εἶδος χαριτολογίας τὴν ὁποίαν χρησιμοποιῶ συνήθως διὰ κείμενα γραμμένα μὲ τὸ Χαλκιδικὸν ἀλφάβητον (τὸ κακῶς λεγόμενον ‘λατινικόν’), σπανιότατα δὲ διὰ ξενογλόσσους παραγράφους ἐντὸς ἑλληνικὸν κειμένων. Εἰς τὴν τελευταῖαν περίπτωσιν τοῦτο δὲν εἶναι μομφή, ἁπλῶς ἐκφράζω μίαν ἐνόχλησίν ἰδικὴν μου ἀναγνωρίζων βεβαίως τὸ γεγονὸς ὅτι ἄλλοι ἴσως νὰ μὴ ἐνοχλοῦνται. Εἰς τὴν ἄλλην ὄμως περίπτωσιν, αὐτὴν τῆς χρήσεως μὴ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου, ἔ, τότε γίνομαι θηρίον. Τοῦτο ὅμως δὲν ἀφορᾶ ἐσὲ διότι μία χαρὰ γράφεις.
Τὸ φαιδρὸν ὅμως ἐν προκειμένω ἐκ τοῦ ὁποίου καὶ τώρα αὐτὴν τὴν στιγμὴ γελῶ, εἶναι ὅτι τὴν φρασοῦλαν (τὴν ‘ἀρβανίτικην’) live me alooooooooooone διεδέχθη ἡ ἄλλη ἡ τῶν 6 στίχων τοῦ ὑστερογράφου σου!!! Τοὐλάχιστον, πρὸς χάριν τῶν ἄλλων φίλων οἱ ὁποῖοι ἴσως δὲν γνωρίζουν ἄς ἔδιδες καὶ τὴν προέλευσιν αὐτῶν.
Τέλος, διὰ νὰ σοβαρευθοῦμε, σὲ διαβεβαιῶ ὅτι ὑπῆρξες ἀπολύτως κατανοητός. Ἐὰν δὲ εἰς τὸν λόγον σου (τὸν γραπτόν) ἠμπορεῖς νὰ προσθέσῃς τόνον καὶ πνεῦμα θὰ εἶσαι ὑπέροχος!!
Φίλτατε Νικόλαε, καλά το φαντάστηκα για τα “Αρβανίτικα”. Μα, θα μου πεις, το φαντάστηκες, είδες ότι “υποφέρω” και το επαναλαμβάνεις! Το επανέλαβα γιατί, όπως κατάλαβες, τα “Αρβανίτικα” είναι στίχοι, στίχοι τραγουδιών. Ακόμα και η ανεκδιήγητη φρασούλα μου στίχος τραγουδιού είναι. Παρέθεσα τους εν λόγω στίχους επειδή ταιριάζουν με το εκάστοτε θέμα των σχολίων μου. Ε, δεν θα κάνω και μετάφραση! Πάντως, κι εμένα με εκνευρίζουν αφάνταστα τα εμβόλιμα “Αρβανίτικα” στον λόγο. …Στον γραπτό και τον προφορικό. …Τα “γνήσια Αρβανίτικα”. Για τα δε λεγόμενα “γκρίκλις”, από πού ν’ αρχίσω!… Άλλο όμως η μουσική. Έτσι;
Πάμε παρακάτω. Νικόλαε, πάλι με μπερδεύεις. Μπορείς να μου πεις ποιο είναι το φαιδρό, για να γελάσω κι εγώ; (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: Εννοώ ακριβώς αυτό που μόλις έγραψα. Α, κι εγώ γέλασα, αλλά για άλλον λόγο, αφότου συνήλθα από το εγκεφαλικό…) Αυτήν τη φορά θα σου πω τι υποψιάζομαι. Εννοείς την αναντιστοιχία τού “leave me alone” με τα “Lord” κλπ.; Και, δηλαδή, εσύ γνωρίζεις την προέλευση των έξι στίχων;
Όσο για τους τόνους και τα πνεύματα, δυστυχώς, κάποιοι φρόντισαν να μην τα διδαχθώ όταν έπρεπε. Τα γνώρισα επιφανειακά στο Λύκειο, καθώς προσανατολιζόμουν στις θετικές επιστήμες. Καταλαβαίνεις… Το έχω σκεφτεί να μάθω μόνος μου το πολυτονικό. Καλά… Και αρχαία ελληνικά έχω σκεφτεί να μάθω, αλλά πού μυαλό… Με αποθαρρύνει η σκέψη ότι απαιτείται χρόνος, ο οποίος δεν μου περισσεύει και μέχρι στιγμής τον αφιερώνω σε άλλες δραστηριότητες. Εδώ που τα λέμε, και 48 ώρες να είχε το 24ωρο, πάλι δεν θα μου περίσσευε χρόνος…
Υ.Γ.
Σε αυτό το σχόλιο δεν θα παραθέσω στίχους. Τραγούδι, όμως, υπάρχει. Όπως υπάρχουν και στα υπόλοιπα σχόλιά μου, αλλά είναι κρυμμένα. Από αυτά είναι οι στίχοι. Πρόκειται για ένα “παιχνιδάκι”, που κάνω καμιά φορά (με ή χωρίς στίχους στο σχόλιο) και αφορά κυρίως τους “περίεργους”… Σαν δωράκι. Πατήστε το όνομά μου για να τα ακούσετε.
Να είστε όλοι καλά.
Ὅταν ἢμουν παιδάκι, στὸ δημοτικό, εἶχα ἕναν δάσκαλο ποὺ μοῦ ἔμαθε νὰ λατρεύω τὴν μάθησι. Μάθησι ὅμως γιὰ τὴν μάθησι κι ὄχι γιὰ τὴν ἀναγνώρισι ἢ τὴν ἀποκατάστασι.
Πάντα μάθαινα καὶ πορευόμουν.
Ἔχω γεμίσει ἕνα συρτάρι πτυχία ποὺ λίγοι τὰ γνωρίζουν. Οὔτε ἐγὼ τὰ γνωρίζω. Δὲν μὲ ἐνδιαφέρουν. Βιοποριζόμουν καὶ βιοπορίζομαι ἀπὸ κάτι ποὺ κανένα πτυχίο δὲν ἀπαιτεῖ. Κι ἔτσι ὅλα αὐτὰ εἶναι ἄχρηστα.
Βλέπω παιδιὰ ποὺ κάνουν τὸ ἕνα μεταπτυχιακὸ πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο πρὸ κειμένου νὰ ἀποκτήσουν ἐφόδια. Ἔτσι πιστεύουν.
Κανένα δὲν ξέρει νὰ σκέπτεται. Κανένα νὰ εἶναι ἄνθρωπος. Κανένα νὰ προάγῃ τὴν ὕπαρξί του.
Ζῶα, μηχανές, ἀνύπαρκτοι…
Ἡ μητέρα μου γιὰ χρόνια (κάποιες φορὲς καὶ τώρα ἀκόμη) μοῦ ἐπιτίθεται διότι δὲν ἔχω ἐκμεταλλευθεῖ τόσων ἐτῶν σπουδές. Κυριολεκτικῶς. Βλέπεις, ὅλοι γύρω μας ἔχουν ἐξαργυρώσει τὸ κάθε τι κι ἐγὼ «μένω πίσω».
Ξέρεις κάτι Διογένη;
Κουράστηκα νὰ ζητῶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μου νὰ σκεφθοῦν. Νὰ ζυγίσουν. Νὰ συνειδητοποιήσουν.
Γνώρισα ἐπιστήμονες (κυριολεκτικῶς) μέσα στὰ χωράφια, μέσα στὰ μηχανουργεῖα καὶ μέσα στὴν λαχαναγορά.
Καὶ γνώρισα γιατροὺς ποὺ δὲν εἶναι γιατροὶ ἀλλὰ μηχανὲς παραγωγῆς χρήματος.
Σιχάθηκα τὴν ὕπαρξί τους! Καὶ τὴν δική μου μαζύ τους.
Δὲν ξέρω ἐὰν ὑπάρχῃ λόγος καὶ νόημα νὰ συνεχίσουμε ἔτσι ὡς κοινωνία.
Μα, γι’ αυτό έγινες το αξιοθαύμαστο και αξιολάτρευτο πλάσμα που είσαι. Χάρις στον δάσκαλό σου και προφανώς στους γονείς σου. Κι ας γκρινιάζει η μητέρα σου. Μάνα είναι, τι θα κάνει;…
Καλή μου Φιλονόη, θα αλλάξουμε ως κοινωνία. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Now, get it up!
We can change the world.
We gotta change the way we think about it.
Φιλονόη, πρὸς παρηγορίαν σοῦ λέγω ὅτι ὑπάρχουν καὶ “χειρότεροι” ὅπως ἡ αὐθεντία μου ἐπὶ παραδείγματι. Μὲ ἕνα ἐπίσης συρτάρι πτυχίων τῆς ἠμεδαπῆς καὶ τῆς ἀλλοδαπῆς καὶ δὴ ἑτεροκλήτων ἐπιστημῶν, τὰ τελευταῖα εἴκοσι περίπου ἔτη κατὰ τὰ ὁποῖα διαβιῶ ἐν Ἑλλάδι ἠσχολούμην διὰ τὴν ἐπιβίωσίν μου, μέχρι καὶ τοῦ σοβαροῦ τραυματισμοῦ μου ἐπέρυσι, μὲ τὸ ἐμπόριον χρωμάτων ἐφ’ ὅσον εἶχα περάσει ἀπὸ τὰ 40 κύματα ἐν τῆ ἀλλοδαπῆ ἀηδιάσας ἀρκούντως μὲ τὸν ὡραῖον κόσμον μας. Εἰς τὴν ζωὴν ἐβίωσα καὶ βιῶ ὅ,τι περίπου περιγράφεις, ἐσιχάθην καὶ ἐγὼ τὴν ὕπαρξιν πολλῶν ἀλλὰ ΟΧΙ τὴν ἰδικήν μου. Ἡ ἀναξιότης αὐτῶν ὴτο ἐφαλτήριον διὰ τὴν ἰδικήν μου ἀξιοσύνην.
Καὶ ἐγὼ δὲν γνωρίζω ἐὰν ὑπάρχῃ λόγος καὶ νόημα νὰ συνεχίσουμε ἔτσι ὡς κοινωνία ἀλλὰ γνωρίζω ὅτι πρέπει πάντα νὰ προσπαθοῦμε διὰ τὴν ἀλλαγὴν τῆς κοινωνίας πρὸς τὸ καλύτερον πάντοτε ἐνθυμούμενοι ὅτι ΙΘΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΕΙΔΙ.